مقاله ای که در نسخه روز ٤ ژانویه نشریه «Science» منتشر شد به موضوع تغییر انسان در طی دهه گذشته و چشم انداز تحولات در دهه آینده پرداخته است. یادداشت زیر چکیده ای از مقدمه این مقاله است:
مردم در هر مرحله از زندگی تصمیم هایی می گیرند که بر زندگی و شخصیت آینده آن ها تاثیر قابل توجه و عمیقی دارد .اما زمانی که در نهایت به افراد مورد نظر خود بدل می شوند، هیچگاه از رسیدن به آن مقصد هیجان و شوق بسیار ندارند. جوانان پس از رسیدن به بزرگسالی برای از بین بردن طرح های خالکوبی روی نقاط مختلف بدنشان پول می پردازند، در حالی که همین افراد در دوران نوجوانی برای خالکوبی هزینه پرداخته بودند. افراد میانسال برای جدایی از افرادی شتاب به خرج می دهند که برای بستن پیمان زناشویی با آن ها عجله کرده بودند و سالمندان برای از دست دادن وزنی تلاش می کنند که در دوران میانسالی در رستوران ها اضافه کرده بودند.
به چه دلیل مردم تصمیم هایی می گیرند که بعدها در آینده از آن ها پشیمان شوند. یک احتمال این است مردم درک و تصور نادرستی از ویژگی ها و شخصیت آینده مورد نظر خود دارند. زمان نیروی قدرتمندی است که اولویت های افراد را متحول می کند، به ارزش های آن ها شکل جدیدی می بخشد و شخصیت ها و ویژگی های آن ها را تغییر می دهد . به نظر ما، مردم اغلب عظمت و عمق این تغییرات را دست کم می گیرند. به عبارت دیگر، ممکن است افراد اعتقاد داشته باشند که ویژگی های امروز آن ها تقریباً با شخصیت فردای آن ها یکسان خواهد بود، گرچه دیگر آن فردی نیستند که دیروز بوده اند. ما در مطالعاتی که انجام داده ایم، ثابت کردیم که انتظار افراد این است که با وجودی که در گذشته بسیار تغییر کرده اند اما در آینده شاهد تغییر اندکی در شخصیت خود خواهند بود.چنین تمایلی شیوه تصمیم گیری آن ها را شکل می دهد . ما این تمایل برای کم اهمیت جلوه دادن عظمت و عمق تغییرات آینده را «پایان توهم تاریخ» می نامیم.
ما با گردآوری یافته های شش تحقیق از بیش از ١٩ هزار شرکت کننده شواهد همگون و سازگاری یافتیم مبنی بر این که افراد، میزان تغییرات خود در آینده را دست کم می گیرند . همین رویکرد سبب می شود که تصمیم هایی بگیرند که در حد مطلوب نیستند. با وجودی که این داده ها نمی توانند علت پایان توهم تاریخ را به ما بنمایانند، اما دو گزینه محتمل است: اول این که بیشتر افرادی که معتقدند شخصیت جذاب دارند و اولویت هایشان را خردمندانه انتخاب کرده اند و به وضعیت عالی رسیده اند، برای در نظر گرفتن تصور تغییر مردد به نظر می رسند. مردم همچنین دوست دارند تصور کنند که خیلی خوب خود را می شناسند . احتمال تغییر در آینده این ایمان را متزلزل می کند و آن را در معرض تهدید قرار می دهد. خلاصه این که تمایل افراد این که تصور مثبتی در مورد خود داشته باشند .آنان با داشتن چنین دیدگاه و رویکردی احساس امنیت می کنند و پایان توهم تاریخ می تواند به آن ها کمک کند به این اهداف هایشان دست بیابند.
دوم این که حداقل یک تفاوت مهم و عمده بین مراحل شناختی وجود دارد که سبب می شود مردم، در زمان به آینده و به گذشته سفر کنند. چشم انداز (به آینده) روندی سازنده و نگاه قهقرایی یک روند ترمیمی است و ساخت چیزهای جدید معمولاً دشوارتر از بازسازی ساختارهای قدیمی است. این امر به این دلیل از اهمیت برخوردار است که افراد اغلب از راحت بودن یادآوری خاطرات و یا تصور آن ها استنتاج می کنند. اگر افراد تصور شیوه هایی را که ارزش ها، رفتار و ویژگی ها و اولویت هایشان در آینده تغییر خواهند کرد را دشوار بیابند، احتمال دارد دشواری تصور و تجسم تغییر فردی را با عدم احتمال خود تغییر اشتباه بگیرند.
با وجودی که عمق و عظمت ایده پایان توهم تاریخ در برخی از تحقیقات ما برای جوانان گسترده تر از افراد سالمند بود، اما شواهد آن در هر مرحله از زندگی بزرگسالان که ما مورد تحلیل قرار دادیم، مشهود بود. به نظر می رسید که هم نوجوانان و هم پدر بزرگ و مادربزرگ ها معتقد بودند که سرعت تغییر فردی به طور قابل توجهی کند شده است و به تازگی به افرادی بدل شده اند که احتمالاً تا آخر عمر بی تغییر و ساکن باقی خواهند ماند. به نظر می رسد تاریخ همیشه امروز به پایان می رسد.
یادداشت زیر ترجمه برگرفته ای از وبلاگ دریک بوندز است که روز ٨ ژانویه منتشر شده است.
مردم در هر مرحله از زندگی تصمیم هایی می گیرند که بر زندگی و شخصیت آینده آن ها تاثیر قابل توجه و عمیقی دارد .اما زمانی که در نهایت به افراد مورد نظر خود بدل می شوند، هیچگاه از رسیدن به آن مقصد هیجان و شوق بسیار ندارند. جوانان پس از رسیدن به بزرگسالی برای از بین بردن طرح های خالکوبی روی نقاط مختلف بدنشان پول می پردازند، در حالی که همین افراد در دوران نوجوانی برای خالکوبی هزینه پرداخته بودند. افراد میانسال برای جدایی از افرادی شتاب به خرج می دهند که برای بستن پیمان زناشویی با آن ها عجله کرده بودند و سالمندان برای از دست دادن وزنی تلاش می کنند که در دوران میانسالی در رستوران ها اضافه کرده بودند.
به چه دلیل مردم تصمیم هایی می گیرند که بعدها در آینده از آن ها پشیمان شوند. یک احتمال این است مردم درک و تصور نادرستی از ویژگی ها و شخصیت آینده مورد نظر خود دارند. زمان نیروی قدرتمندی است که اولویت های افراد را متحول می کند، به ارزش های آن ها شکل جدیدی می بخشد و شخصیت ها و ویژگی های آن ها را تغییر می دهد . به نظر ما، مردم اغلب عظمت و عمق این تغییرات را دست کم می گیرند. به عبارت دیگر، ممکن است افراد اعتقاد داشته باشند که ویژگی های امروز آن ها تقریباً با شخصیت فردای آن ها یکسان خواهد بود، گرچه دیگر آن فردی نیستند که دیروز بوده اند. ما در مطالعاتی که انجام داده ایم، ثابت کردیم که انتظار افراد این است که با وجودی که در گذشته بسیار تغییر کرده اند اما در آینده شاهد تغییر اندکی در شخصیت خود خواهند بود.چنین تمایلی شیوه تصمیم گیری آن ها را شکل می دهد . ما این تمایل برای کم اهمیت جلوه دادن عظمت و عمق تغییرات آینده را «پایان توهم تاریخ» می نامیم.
ما با گردآوری یافته های شش تحقیق از بیش از ١٩ هزار شرکت کننده شواهد همگون و سازگاری یافتیم مبنی بر این که افراد، میزان تغییرات خود در آینده را دست کم می گیرند . همین رویکرد سبب می شود که تصمیم هایی بگیرند که در حد مطلوب نیستند. با وجودی که این داده ها نمی توانند علت پایان توهم تاریخ را به ما بنمایانند، اما دو گزینه محتمل است: اول این که بیشتر افرادی که معتقدند شخصیت جذاب دارند و اولویت هایشان را خردمندانه انتخاب کرده اند و به وضعیت عالی رسیده اند، برای در نظر گرفتن تصور تغییر مردد به نظر می رسند. مردم همچنین دوست دارند تصور کنند که خیلی خوب خود را می شناسند . احتمال تغییر در آینده این ایمان را متزلزل می کند و آن را در معرض تهدید قرار می دهد. خلاصه این که تمایل افراد این که تصور مثبتی در مورد خود داشته باشند .آنان با داشتن چنین دیدگاه و رویکردی احساس امنیت می کنند و پایان توهم تاریخ می تواند به آن ها کمک کند به این اهداف هایشان دست بیابند.
دوم این که حداقل یک تفاوت مهم و عمده بین مراحل شناختی وجود دارد که سبب می شود مردم، در زمان به آینده و به گذشته سفر کنند. چشم انداز (به آینده) روندی سازنده و نگاه قهقرایی یک روند ترمیمی است و ساخت چیزهای جدید معمولاً دشوارتر از بازسازی ساختارهای قدیمی است. این امر به این دلیل از اهمیت برخوردار است که افراد اغلب از راحت بودن یادآوری خاطرات و یا تصور آن ها استنتاج می کنند. اگر افراد تصور شیوه هایی را که ارزش ها، رفتار و ویژگی ها و اولویت هایشان در آینده تغییر خواهند کرد را دشوار بیابند، احتمال دارد دشواری تصور و تجسم تغییر فردی را با عدم احتمال خود تغییر اشتباه بگیرند.
با وجودی که عمق و عظمت ایده پایان توهم تاریخ در برخی از تحقیقات ما برای جوانان گسترده تر از افراد سالمند بود، اما شواهد آن در هر مرحله از زندگی بزرگسالان که ما مورد تحلیل قرار دادیم، مشهود بود. به نظر می رسید که هم نوجوانان و هم پدر بزرگ و مادربزرگ ها معتقد بودند که سرعت تغییر فردی به طور قابل توجهی کند شده است و به تازگی به افرادی بدل شده اند که احتمالاً تا آخر عمر بی تغییر و ساکن باقی خواهند ماند. به نظر می رسد تاریخ همیشه امروز به پایان می رسد.
یادداشت زیر ترجمه برگرفته ای از وبلاگ دریک بوندز است که روز ٨ ژانویه منتشر شده است.