آبراهام لینکلن رئیس جمهوری بود که بهترین ویژگی او از نظر بسیاری از تحلیلگران سیاسی عجیب بودن او توصیف شده و از سوی برخی دشمنانش صفت گوریل یافته است. غیرقابل پیش بینی بودن رفتارهای لینکلن سبب آن شده بود که بسیاری از اطرافیانش از وی بترسند.
لینکلن گاه به لطیفه های خود می خندید و گاه حتی دربرابر لطیفه های خنده آور دیگران، هیچ عکس العملی نشان نمی داد.
عجیب بودن(یکی از صفتهایی که این رئیس جمهوری آمریکا به آن لقب یافته)، می تواند معادل ناآشنا بودن یا حتی غریبه بودن هم باشد. جذبه جادویی وی و توانایی درک دیگران سبب می شد که دیگران در درک او دچار مشکل باشند. با این وصف، آبراهام لینکلن در میان رؤسای جمهوری محبوب آمریکاست، چه در مقام رئیس جمهوری و چه به عنوان انسان و معاشر.
همکار نزدیک وی، ویلیام هرندون، لینکلن را مرموزترین و تودارترین کسی توصیف کرده که در طول زندگی اش شناخته است. جی هولاند یکی از نخستین کسانی بود که به نوشتن زندگی نامۀ لینکلن دست زد. او می گوید نوشتن زندگینامۀ این رئیس جمهوری آمریکا بسیار پیچیده و دشوار بود، به ویژه از آن روی که هیچ دو نفری که لینکلن را می شناختند، در خصوص خلق و خوی او توافق نداشتند. او لینکلن را یکی از مغموم ترین آدمهای روی زمین می خواند و در این حال یکی از نرم ترین کسانی که او می شناخته، کسی که به شدت اهل تسامح بوده است.
از لینکلن به سبب آنچه نژادپرستی وی عنوان شده در طول تاریخ انتقاد شده است اما در عین حال او را به نام رهایی بخش بردگان می شناسند. امروز سیاستگران و رؤسای جمهوری آمریکا لینکلن را به عنوان الگو و سرمشقی سیاسی قلمداد می کنند؛ خواه دموکرات باشند و خواه جمهوری خواه.
فلسفۀ سیاسی لینکلن به عنوان الگویی قابل اقتدا و معتبر و وزین در سیاست آمریکا شناخته شده است. جرج بوش سال گذشته و همزمان با دهمین سالگرد حملات تروریستی یازده سپتامبر به آمریکا، از لینکلن نام برد و یکی از سخنان او را بازگو کرد، و باراک اوباما نیز طی رقابت های انتخاباتی خود، درهمان ابتدای کار، از وی نقل قول کرد.
شانزدهمین رییس جمهوری آمریکا توانایی آن را داشت که به شیوه ای خاص به منتقدانش نگاه کند، و همزمان در دیدن نقاط مثبت و منفی دوستان و همفکرانش هم استاد بود. او در پاسخ انتقاد یکی از سیاستگران دوران خودش، به مقام و مسند خود اشاره کرد و خود را رئیس جمهوری اقلیت خواند و تأکید کرد که در این عبارت، آنچه مهم است، رئیس جمهوری است، نه اقلیت. و رئیس جمهوری بودن به وی این توانایی را می دهد که قدرت اجرایی فراگیرش را به خدمت گیرد.
سیاست، ابزاری است که از راه آن، با چالشهای دشوار روبه رو می شویم، و آبراهام لینکلن این رویکرد را در ذهن نزدیک ترین یاران سیاسی خود حک کرد.
دو تن از وزرای وفادار کابینۀ او از قول وی نقل کرده اند:«آغاز و پایان هر جنگی، بر مبنای ملاحظات سیاسی رقم می خورَد. جنگ و سیاست، رقابت انتخاباتی و کشورداری، اجزای لاینفک یکدیگرند که از جنس و طبیعت سیاست هستند.»
لینکلن گاه به لطیفه های خود می خندید و گاه حتی دربرابر لطیفه های خنده آور دیگران، هیچ عکس العملی نشان نمی داد.
عجیب بودن(یکی از صفتهایی که این رئیس جمهوری آمریکا به آن لقب یافته)، می تواند معادل ناآشنا بودن یا حتی غریبه بودن هم باشد. جذبه جادویی وی و توانایی درک دیگران سبب می شد که دیگران در درک او دچار مشکل باشند. با این وصف، آبراهام لینکلن در میان رؤسای جمهوری محبوب آمریکاست، چه در مقام رئیس جمهوری و چه به عنوان انسان و معاشر.
همکار نزدیک وی، ویلیام هرندون، لینکلن را مرموزترین و تودارترین کسی توصیف کرده که در طول زندگی اش شناخته است. جی هولاند یکی از نخستین کسانی بود که به نوشتن زندگی نامۀ لینکلن دست زد. او می گوید نوشتن زندگینامۀ این رئیس جمهوری آمریکا بسیار پیچیده و دشوار بود، به ویژه از آن روی که هیچ دو نفری که لینکلن را می شناختند، در خصوص خلق و خوی او توافق نداشتند. او لینکلن را یکی از مغموم ترین آدمهای روی زمین می خواند و در این حال یکی از نرم ترین کسانی که او می شناخته، کسی که به شدت اهل تسامح بوده است.
از لینکلن به سبب آنچه نژادپرستی وی عنوان شده در طول تاریخ انتقاد شده است اما در عین حال او را به نام رهایی بخش بردگان می شناسند. امروز سیاستگران و رؤسای جمهوری آمریکا لینکلن را به عنوان الگو و سرمشقی سیاسی قلمداد می کنند؛ خواه دموکرات باشند و خواه جمهوری خواه.
فلسفۀ سیاسی لینکلن به عنوان الگویی قابل اقتدا و معتبر و وزین در سیاست آمریکا شناخته شده است. جرج بوش سال گذشته و همزمان با دهمین سالگرد حملات تروریستی یازده سپتامبر به آمریکا، از لینکلن نام برد و یکی از سخنان او را بازگو کرد، و باراک اوباما نیز طی رقابت های انتخاباتی خود، درهمان ابتدای کار، از وی نقل قول کرد.
شانزدهمین رییس جمهوری آمریکا توانایی آن را داشت که به شیوه ای خاص به منتقدانش نگاه کند، و همزمان در دیدن نقاط مثبت و منفی دوستان و همفکرانش هم استاد بود. او در پاسخ انتقاد یکی از سیاستگران دوران خودش، به مقام و مسند خود اشاره کرد و خود را رئیس جمهوری اقلیت خواند و تأکید کرد که در این عبارت، آنچه مهم است، رئیس جمهوری است، نه اقلیت. و رئیس جمهوری بودن به وی این توانایی را می دهد که قدرت اجرایی فراگیرش را به خدمت گیرد.
سیاست، ابزاری است که از راه آن، با چالشهای دشوار روبه رو می شویم، و آبراهام لینکلن این رویکرد را در ذهن نزدیک ترین یاران سیاسی خود حک کرد.
دو تن از وزرای وفادار کابینۀ او از قول وی نقل کرده اند:«آغاز و پایان هر جنگی، بر مبنای ملاحظات سیاسی رقم می خورَد. جنگ و سیاست، رقابت انتخاباتی و کشورداری، اجزای لاینفک یکدیگرند که از جنس و طبیعت سیاست هستند.»