مگس مرغ ها (هامینگ برد) با آن جثه کوچک توانایی های خارق العاده ای دارند. کوچک ترین پرندگان جهان و کوچک ترین حیوانات خون گرم روی زمین هستند. در میان مهره داران تندترین ضربان قلب و سریع ترین متابولیسم را دارند. مگس مرغ ها، تنها پرندگانی هستند که می توانند به عقب پرواز کنند و حال دانشمندان می گویند که این پرندگان دارای تاریخچه تکاملی پیچیده ای هستند.
پژوهشگران شجره نامه این پرندگان کوچک شهدخوار را با استفاده از اطلاعات ژنتیکی اغلب ۳۳۸ گونه این پرنده و خویشاوندان نزدیکش (از راسته پرستوبالان) بازسازی کرده اند. آنان می گویند مگس مرغ ها را، بر اساس اندازه، زیست گاه، الگوی خوراکی و شکل بدنشان، می توان به ۹ گروه تقسیم کرد.
اجداد تمامی گونه های امروزی حدود ۲۲ میلیون سال پیش در آمریکای جنوبی بودند. گفته می شود که چندین میلیون سال بعد مگس مرغ ها در اروپا ازدیاد شدند. مگس مرغ های امروزی تنها در قاره آمریکا هستند.
کریستوفر ویت، محقق دانشگاه نیومکزیکو می گوید این پرنده توانایی های منحصر به فردی دارد: «می تواند در موقعیت ثابت بال بزند و یا با دقت بالا به هر جهتی که خواست حرکت کند حتی در باد شدید. این پرنده درمقایسه با دیگر جانوران، بیشترین مصرف انرژی را در ازای هر گرم دارد.»
این پژوهشگر می گوید مگس مرغ ها در صورتی که در روشنایی کامل دیده شوند، رنگ های درخشان و هوش ربایی دارند: «چنین ترکیبی از سرعت، ظرافت، و زیبایی در طبیعت بی مانند است.»
مگس مرغ های نر رنگ های زیباتری دارند. بدن اغلبشان پرهای سبز دارد و سرشان ممکن است به هر رنگی باشد: طلایی، قرمز، آبی، بنفش، ارغوانی.
نام مگس مرغ (به انگلیسی هامینگ برد) از صدایی که از بال زدن پرسرعت آن ها تولید می شود، گرفته شده است. بزرگ ترین مگس مرغ ها حدود ۱۵ بار در ثانیه و کوچکترین شان ۸۰ بار در ثانیه بال می زند.
مگس مرغ ها اغلب از شهد گلها و گیاهان استفاده می کنند و برای این کار نوک طولانی و باریک و زبانی دراز دارند. این پرنده ها گاهی از حشرات کوچک نیز تغذیه می کنند.
جیمی مگوایر، زیست شناس دانشگاه کالیفرنیا می گوید: «مگس مرغ ها دائما در حال خوردن هستند زیرا باید برای سیستم پرمصرف بدنشان، انرژی تامین کنند. آنها برای این که طی شب از گرسنگی نمیرند، به حالت کما فرو می روند تا مصرف انرژی بدنشان را تحت کنترل درآورند.»
کشف قدیمی ترین فسیل مگس مرغ ها مربوط به ۳۰ میلیون سال قبل در آلمان، در سال ۲۰۰۴ اعلام شد.
ویت می گوید: «داشته های فسیلی مگس مرغ ها و دیگر پرندگان کوچک آنقدر اندک است که نمی توانیم بگوییم مگس مرغ های اروپایی کی ناپدید شدند. می تواند سی میلیون سال پیش و یا چند هزار سال پیش باشد.»
دانشمندان می گویند خط تکامل مگس مرغ از گروه مرتبطی از پرندگان کوچک نشات می گیرد که ۴۲ میلیون سال قبل احتمالا در اروپا یا آسیا زندگی می کردند و ۲۲ میلیون سال قبل گونه های اجدادی مرغ مادر امروزی در آمریکای جنوبی بود.
دانشمندان می گویند این پرندگان احتمالا از طریق عبور از سرزمینی که روزی سیبری را به آلاسکا متصل می کرد، پایشان به آمریکای جنوبی باز شده است. آن ها در آمریکای جنوبی گونه های جدیدی تولید کردند. سپس حدود ۱۲ میلیون سال قبل به آمریکای شمالی بازگشتند و پس از آن در حدود ۵ میلیون سال قبل خود را به کارائیب رساندند.
فعالیت های انسان، زیست گاه مگس مرغ ها را به شدت مورد تهدید قرار داده است. مگوایر می گوید «اگر انسان نبود، این پرنده ها به کار خود در خلق گونه های جدید ادامه می دادند.»
امروز کوچک ترین گونه مگس مرغ و کوچک ترین پرنده جهان، مگس مرغ زنبوری کوبا است که حدود ۵ سانتیمتر طول و حدود یک و نیم تا کمتر از دو گرم وزن دارد. بزرگترین مگس مرغ حدود ۲۰ سانتیمتر طول و ۲۰ گرم وزن دارد.
پژوهشگران شجره نامه این پرندگان کوچک شهدخوار را با استفاده از اطلاعات ژنتیکی اغلب ۳۳۸ گونه این پرنده و خویشاوندان نزدیکش (از راسته پرستوبالان) بازسازی کرده اند. آنان می گویند مگس مرغ ها را، بر اساس اندازه، زیست گاه، الگوی خوراکی و شکل بدنشان، می توان به ۹ گروه تقسیم کرد.
اجداد تمامی گونه های امروزی حدود ۲۲ میلیون سال پیش در آمریکای جنوبی بودند. گفته می شود که چندین میلیون سال بعد مگس مرغ ها در اروپا ازدیاد شدند. مگس مرغ های امروزی تنها در قاره آمریکا هستند.
کریستوفر ویت، محقق دانشگاه نیومکزیکو می گوید این پرنده توانایی های منحصر به فردی دارد: «می تواند در موقعیت ثابت بال بزند و یا با دقت بالا به هر جهتی که خواست حرکت کند حتی در باد شدید. این پرنده درمقایسه با دیگر جانوران، بیشترین مصرف انرژی را در ازای هر گرم دارد.»
این پژوهشگر می گوید مگس مرغ ها در صورتی که در روشنایی کامل دیده شوند، رنگ های درخشان و هوش ربایی دارند: «چنین ترکیبی از سرعت، ظرافت، و زیبایی در طبیعت بی مانند است.»
مگس مرغ های نر رنگ های زیباتری دارند. بدن اغلبشان پرهای سبز دارد و سرشان ممکن است به هر رنگی باشد: طلایی، قرمز، آبی، بنفش، ارغوانی.
نام مگس مرغ (به انگلیسی هامینگ برد) از صدایی که از بال زدن پرسرعت آن ها تولید می شود، گرفته شده است. بزرگ ترین مگس مرغ ها حدود ۱۵ بار در ثانیه و کوچکترین شان ۸۰ بار در ثانیه بال می زند.
مگس مرغ ها اغلب از شهد گلها و گیاهان استفاده می کنند و برای این کار نوک طولانی و باریک و زبانی دراز دارند. این پرنده ها گاهی از حشرات کوچک نیز تغذیه می کنند.
جیمی مگوایر، زیست شناس دانشگاه کالیفرنیا می گوید: «مگس مرغ ها دائما در حال خوردن هستند زیرا باید برای سیستم پرمصرف بدنشان، انرژی تامین کنند. آنها برای این که طی شب از گرسنگی نمیرند، به حالت کما فرو می روند تا مصرف انرژی بدنشان را تحت کنترل درآورند.»
کشف قدیمی ترین فسیل مگس مرغ ها مربوط به ۳۰ میلیون سال قبل در آلمان، در سال ۲۰۰۴ اعلام شد.
ویت می گوید: «داشته های فسیلی مگس مرغ ها و دیگر پرندگان کوچک آنقدر اندک است که نمی توانیم بگوییم مگس مرغ های اروپایی کی ناپدید شدند. می تواند سی میلیون سال پیش و یا چند هزار سال پیش باشد.»
دانشمندان می گویند خط تکامل مگس مرغ از گروه مرتبطی از پرندگان کوچک نشات می گیرد که ۴۲ میلیون سال قبل احتمالا در اروپا یا آسیا زندگی می کردند و ۲۲ میلیون سال قبل گونه های اجدادی مرغ مادر امروزی در آمریکای جنوبی بود.
دانشمندان می گویند این پرندگان احتمالا از طریق عبور از سرزمینی که روزی سیبری را به آلاسکا متصل می کرد، پایشان به آمریکای جنوبی باز شده است. آن ها در آمریکای جنوبی گونه های جدیدی تولید کردند. سپس حدود ۱۲ میلیون سال قبل به آمریکای شمالی بازگشتند و پس از آن در حدود ۵ میلیون سال قبل خود را به کارائیب رساندند.
فعالیت های انسان، زیست گاه مگس مرغ ها را به شدت مورد تهدید قرار داده است. مگوایر می گوید «اگر انسان نبود، این پرنده ها به کار خود در خلق گونه های جدید ادامه می دادند.»
امروز کوچک ترین گونه مگس مرغ و کوچک ترین پرنده جهان، مگس مرغ زنبوری کوبا است که حدود ۵ سانتیمتر طول و حدود یک و نیم تا کمتر از دو گرم وزن دارد. بزرگترین مگس مرغ حدود ۲۰ سانتیمتر طول و ۲۰ گرم وزن دارد.