شماری شهروند آمریکایی می کوشند تا کودکان ربوده شده نپالی را به خانواده هایشان بازگردانند.
نهادی غیرانتفاعی به نام «نسل بعدی نپال» سیصد کودک نپالی را به آغوش خانواده هایشان برگردانده است. شهروندی آمریکایی به نام کنر گرنن هفت سال پیش و درآستانه سی سالگی، حس کرد می خواهد کاری متفاوت انجام دهد تا زندگی خود را از یکنواختی خارج کند. از این روی، دست از کار و خانه کشید و کار داوطلبانه را از کشور جنگ زده نپال درنوانخانه ای نزدیک کاتماندو آغاز کرد.
کار او این بود که همدم بچه ها باشد و به آنها درس انگلیسی بدهد. گرنن می گوید بدواً بسیار نگران وقت گذراندن با کودکان بوده، چرا که تجربه اندکی درکار با کودکان داشته، اما درپایان دوره سه ماهه کارش ، با هجده کودک این نوانخانه ارتباطی عمیق و دوستانه یافت. شگفت آنکه هیچ یک ازاین هجده کودک، یتیم نبودند و همه آنها خانواده داشتند. اما قاچاقچیان والدین آنها را فریب داده بودند و با وعده صیانت ازآنها از دست شورشیان، با اخاذی از والدین این بچه ها، هم از آنها پول گرفته بودند و هم کودکانشان را.
درپی سه ماهی که در نپال گذراند، گرنن مصمم شد که یک سال بعد- درسال ۲۰۰۶- و درپایان جنگ داخلی نپال، بار دیگر عازم آن کشور شود. او درکاتماندو نهادی به نام «نسل بعدی نپال» تأسیس کرده است و می گوید که تا کنون سیصد کودک نپالی را به خانواده هایشان بازگردانده . گرنن موفق شده تعدادی از هم میهنانش را نیز جذب کار نهاد خود کند. نخستین گام درراه بازگرداندن کودکان ربوده شده، انتقال آنها به خانه امنی موقتی است که با همکاری دولت نپال انجام می گیرد. پس ازآن، نهاد آمریکایی «نسل بعدی نپال» دربه در- به معنای واقعی واژه- به دنبال خانواده کودکان ربوده شده می گردد و درپی آن نیز، همچنان می کوشد تا ارتباط خود را با این کودکان و خانواده هایشان حفظ کند و از تندرستی آنها اطمینان حاصل کند.
کنر گرنن- مؤسس نهاد «نسل بعدی نپال» خاطرات خود از کار برای کودکان قاچاق شده نپالی و کار با آنها در کتابی نگاشته و منتشر کرده است، کتابی با عنوان «شاهزاده های کوچک». وی می گوید این کتاب را نه تنها به سبب بازگویی تجارب خود، که برای افزایش میزان آگاهی درزمینه معضل قاچاق کودکان و همچنین برای تأکید برآنکه هرکسی می تواند منشأ تغییر باشد، نوشته است.