در جدول المپیک از سال ۱۹٠٠ تا کنون، با فاصله زیادی پس از مایکل فلپس، نام لاریسا لاتینینا – زن ژیمناست از اتحاد شوروی سابق – به چشم می خورد. او در المپیک سال های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۴، ۹ مدال طلا، و روی هم رفته ۱۸ مدال کسب کرد.
روزنامه کریسچن ساینس مانیتور نوشته است مایکل فلپس رکوردی در کسب مدال طلا، و مجموع مدال ها در تاریخ المپیک از خود برجا گذاشته که به نظر نمی رسد در آینده قابل پیش بینی ورزشکار دیگری بتواند رکورد او را بشکند.
مایکل فلپس بیست و هفت ساله با شرکت در سه دوره از بازی های المپیک توانست هجده مدال طلا، دو مدال نقره و دو مدال برنز را از آن خود کند؛ رکوردی که هم از لحاظ تعداد مدال طلا و هم از لحاظ مجموع مدال ها تا کنون سابقه نداشته است.
افزون بر این، فلپس دهها مدال طلا، نقره و برنز حاصل از رقابت های قهرمانی شنای جهان؛ و مسابقات شنای کشورهای حوزه اقیانوس آرام را در کارنامه ورزشی اش دارد. او که در بین دوستانش به «ماهی پرنده» معروف است، اولین بار در ده سالگی در مسابقه شنا در گروه همسالانش رکورددار شد؛ و سال ٢٠٠٢ – یعنی زمانی که تنها هفده سال داشت – اولین مدال های طلایش را در جریان مسابقات شنای کشورهای حوزه اقیانوس آرام کسب کرد.
به نوشته کریسچن ساینس مانیتور، کیتی لدکی، شناگر پانزده ساله آمریکایی و برنده مسابقه شنای ۸٠٠ متر آزاد زنان، پس از پیروزی گفت مهمترین رویداد پیش از مسابقه برایش دیدار با مایکل فلپس، و آرزوی موفقیت او از سوی فلپس بوده است. و چاد لو کلوس – شناگر آفریقای جنوبی که تنها با اختلاف یک صدم ثانیه از فلپس، مدال طلای ٢٠٠ متر پروانه را از آن خود کرد – مایکل فلپس را قهرمان و الگوی خود خواند. او الهامبخش شناگرانی بود که در المپیک امسال از او پیشی گرفتند. این شناگر استثنایی درک ما را از حوزه ممکن ها عوض کرد؛ و نشان داد که برای دست زدن به کاری باعظمت و شگفت آور چه اندازه تلاش لازم است. و مهمتر از همه این که دقیقاً همان کاری را کرد که می گفت قصد انجام دادنش را دارد: او ورزشی را که به آن عشق می ورزد به مسیر کاملاً متفاوتی هدایت کرد.
و روزنامه هندی دیلی نیوز آنالیسیس از مایکل فلپس به عنوان بزرگترین شناگر تاریخ نام می برد؛ و می نویسد فلپس در حالی با المپیک خداحافظی می کند که بر قله پیروزی و افتخار حرفه ای قرار دارد. این روزنامه می نویسد سال ٢٠٠۸ که فلپس در المپیک پکن شاهکار زد و در هر هشت رقابتی که شرکت کرد، مدالهای طلا را درو کرد، پس از آن به فکر کناره گیری از المپیک افتاد؛ ولی بار دیگر و با انرژی ای مضاعف به المپیک امسال بازگشت تا باز هم چند رکورد جهانی را بشکند و مدال های باز هم بیشتری کسب کند. او پس از آنکه با شرکت در شنای چهارصد متر امدادی، تیم شنای آمریکا را از شکستی حتمی نجات داد و به مقام اول رساند، اکنون می تواند با افتخار کامل برای خود و کشورش صحنه رقابت ها را ترک کند.
فلپس همیشه بی پرده درباره بلندپروازی حرفه ای اش حرف می زد: «با حرفه ام آن طور که خودم می خواهم، خداحافظی می کنم؛ این برایم از همه چیز مهمتر است. نمی خواهم بعد از بیست سال به خودم بگویم ای کاش این کار را کرده بودم؛ یا اگر آن کار را کرده بودم چه می شد؟ نمی خواهم با افسوس به پشت سرم نگاه کنم.»
فلپس، مدال آورترین و خبرسازترین ورزشکار تاریخ المپیک – که چندین رکورد جهانی شنا را شکسته – در بیست و هفت سالگی مصمم است که لباس شنا را کنار بگذارد. بازنشستگی در کمال، آرزویی بود که مایکل فلپس با حضور در المپیک لندن، به شایستگی آن را برآورده کرد. او از این پس می تواند نظاره گر شناگران نسل جدید باشد که در سایه میراث سنگین وی رقابت می کنند.
روزنامه کریسچن ساینس مانیتور نوشته است مایکل فلپس رکوردی در کسب مدال طلا، و مجموع مدال ها در تاریخ المپیک از خود برجا گذاشته که به نظر نمی رسد در آینده قابل پیش بینی ورزشکار دیگری بتواند رکورد او را بشکند.
مایکل فلپس بیست و هفت ساله با شرکت در سه دوره از بازی های المپیک توانست هجده مدال طلا، دو مدال نقره و دو مدال برنز را از آن خود کند؛ رکوردی که هم از لحاظ تعداد مدال طلا و هم از لحاظ مجموع مدال ها تا کنون سابقه نداشته است.
افزون بر این، فلپس دهها مدال طلا، نقره و برنز حاصل از رقابت های قهرمانی شنای جهان؛ و مسابقات شنای کشورهای حوزه اقیانوس آرام را در کارنامه ورزشی اش دارد. او که در بین دوستانش به «ماهی پرنده» معروف است، اولین بار در ده سالگی در مسابقه شنا در گروه همسالانش رکورددار شد؛ و سال ٢٠٠٢ – یعنی زمانی که تنها هفده سال داشت – اولین مدال های طلایش را در جریان مسابقات شنای کشورهای حوزه اقیانوس آرام کسب کرد.
به نوشته کریسچن ساینس مانیتور، کیتی لدکی، شناگر پانزده ساله آمریکایی و برنده مسابقه شنای ۸٠٠ متر آزاد زنان، پس از پیروزی گفت مهمترین رویداد پیش از مسابقه برایش دیدار با مایکل فلپس، و آرزوی موفقیت او از سوی فلپس بوده است. و چاد لو کلوس – شناگر آفریقای جنوبی که تنها با اختلاف یک صدم ثانیه از فلپس، مدال طلای ٢٠٠ متر پروانه را از آن خود کرد – مایکل فلپس را قهرمان و الگوی خود خواند. او الهامبخش شناگرانی بود که در المپیک امسال از او پیشی گرفتند. این شناگر استثنایی درک ما را از حوزه ممکن ها عوض کرد؛ و نشان داد که برای دست زدن به کاری باعظمت و شگفت آور چه اندازه تلاش لازم است. و مهمتر از همه این که دقیقاً همان کاری را کرد که می گفت قصد انجام دادنش را دارد: او ورزشی را که به آن عشق می ورزد به مسیر کاملاً متفاوتی هدایت کرد.
و روزنامه هندی دیلی نیوز آنالیسیس از مایکل فلپس به عنوان بزرگترین شناگر تاریخ نام می برد؛ و می نویسد فلپس در حالی با المپیک خداحافظی می کند که بر قله پیروزی و افتخار حرفه ای قرار دارد. این روزنامه می نویسد سال ٢٠٠۸ که فلپس در المپیک پکن شاهکار زد و در هر هشت رقابتی که شرکت کرد، مدالهای طلا را درو کرد، پس از آن به فکر کناره گیری از المپیک افتاد؛ ولی بار دیگر و با انرژی ای مضاعف به المپیک امسال بازگشت تا باز هم چند رکورد جهانی را بشکند و مدال های باز هم بیشتری کسب کند. او پس از آنکه با شرکت در شنای چهارصد متر امدادی، تیم شنای آمریکا را از شکستی حتمی نجات داد و به مقام اول رساند، اکنون می تواند با افتخار کامل برای خود و کشورش صحنه رقابت ها را ترک کند.
فلپس همیشه بی پرده درباره بلندپروازی حرفه ای اش حرف می زد: «با حرفه ام آن طور که خودم می خواهم، خداحافظی می کنم؛ این برایم از همه چیز مهمتر است. نمی خواهم بعد از بیست سال به خودم بگویم ای کاش این کار را کرده بودم؛ یا اگر آن کار را کرده بودم چه می شد؟ نمی خواهم با افسوس به پشت سرم نگاه کنم.»
فلپس، مدال آورترین و خبرسازترین ورزشکار تاریخ المپیک – که چندین رکورد جهانی شنا را شکسته – در بیست و هفت سالگی مصمم است که لباس شنا را کنار بگذارد. بازنشستگی در کمال، آرزویی بود که مایکل فلپس با حضور در المپیک لندن، به شایستگی آن را برآورده کرد. او از این پس می تواند نظاره گر شناگران نسل جدید باشد که در سایه میراث سنگین وی رقابت می کنند.