در زمان حکومت صدام حسين آموزش و پرورش در مدارس عراق در حيطه اختيارات دولت قرار داشت، و به استثنای مراکز مهد کودک و دانشگاهها، تأسيس مدارس خصوصی در عراق ممنوع بود. اما از زمان سقوط صدام حسين، يعنی از سال ۲۰۰۳، تأسيس مدارس خصوصی در عراق بطور فزاينده ای رو به توسعه گذاشته است، که عمدتاً ناشی از سرخوردگی فزاينده خانواده های عراقی از قصور دولت در ارائه خدمات عمومی، به ويژه بهبود وضع آموزش و پرورش است.
به استناد آمار منتشر شده از سوی وزارت آموزش و پرورش عراق، تا کنون ۲۰۱ مدرسه خصوصی در عراق تأسيس شده است.
پس از هفت سال جنگ های فرقه ای و حملات گروه های شورشي و نارسائيهای اقتصادی در عراق، سوره عبدالحسن، مانند بسياری ديگر از مردم این کشور، مجبور شده است، که بخاطر آينده بهتری برای پسر هفت ساله خود بنام مصطفی، وی را با پرداخت هزينه سنگينی، که برای هر ترم معادل با ۱۵۰۰ دلار آمريکائی است، به مدرسه خصوصی بفرستد.
سوره ميگويد مدارس خصوصی از امتيازات بيشتری نسبت به مدارس دولتی برخوردارند. او می گوید سطح خدماتی مانند آموزش و پرورش، سرگرمی، تفريحات، امنيت، مراقبت، و نظافت که در مدارس خصوصی ارائه ميشود را نميتوان در مدارس دولتی مشاهده کرد.
شهروند ديگری بنام امير که پسر شش ساله خويش بنام مومن را به مدرسه خصوصی فرستاده ميگويد «سطح آموزش در مدارس خصوصی به مراتب بالاتر و پيشرفته تر از مدارس دولتی است.»
به گفته سازمان ملل متحد، از هر ۵ نوجوان ۱۵ ساله عراقی يک نفر از آنها بيسواد است. تعداد زنان بی سواد در عراق دو برابر مردان بوده و میزان آن ۲۸ درصد است.
محسن فوريجی، مشاور عالی وزارت آموزش و پرورش عراق ميگويد که بودجه آموزش و پرورش کافی نيست و بايد افزايش يابد.
رييس يکی از مدارس خصوصی ميگويد اعتماد مردم به مدارس خصوصی بطور فزاينده ای رو به افزايش است، که علت آن علاوه بر سطح بالای آموزش، ناشی از حضور گاردهای امنيتی، و تدريس زبان انگليسی در مدارس خصوصی است.