دولت دچار پارانویایی وسواس گونه نسبت به هر آنچه رنگ و بویی از مخالفت با آن دارد شده است.
کشف کردن یک بالرین برهنه در لوگوی نستعلیق روزنامه از آن جمله کراماتی است که فقط دولت ایران از آن برخوردار است.
چندی پيش از روزنامه تهران امروز - که سابقه انتقاد از دولت احمدی نژاد را دارد - خواسته شد تا لوگوی خود را تغيير دهد. اين لوگو با نستعلیق زیبای فارسی نام روزنامه را نشان می داد، اما دولت و برخی گروه های تندرو مذهبی آن را شبیه به يک بالرين برهنه در حال رقص ديدند.
این نشانه ای از وسواس بيش از حد دولت ايران به ویژه پس از اعتراضات گسترده مردمی به انتخابات جنجال برانگيز رياست جمهوری در خرداد ماه ۱۳۸۸ و نیز شکل گیری جنبش سبز است. دولت احمدی نژاد این روزها به هر آنچه کمترین نشانی و رنگ و بویی از مخالفت داشته باشد واکنش تندی نشان می دهد.
محمد علی رامين معاون مطبوعاتی و اطلاع رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و يکی از مشاوران نزديک به رئيس جمهوری ايران، شخصا علیه تهران امروز وارد میدان شد و از اين روزنامه خواست تا لوگوی خود را تغيير دهد. برای او لوگوی جنجالی نمونه ای از اقداماتی است که مسئولین جمهوری اسلامی از آن با عنوان «جنگ نرم» نام می برند.
در پی این فشارها روزنامه به ناچار تغييراتی در لوگوی خود بوجود آورد تا از شباهت آن به رقاص برهنه کذایی بکاهد. البته سايت اينترنتی روزنامه تا هفته ها پس از اوتیماتوم رامین همچنان به چاپ لوگوی مورد اعتراض ادامه داد.
در خرداد ماه سال ۱۳۸۷، دادستان عمومی تهران، روزنامه تهران امروز را به دليل چاپ مقاله‌ها و تصاوير توهين آميز علیه محمود احمدی نژاد توقيف کرده بود. دلیل این اقدام چاپ ضميمه ۱۶ صفحه ای بود که در آن از دولت احمدی نژاد در زمينه اقتصادی، فرهنگی، سياسی انتقاد شده بود.
اما اين بار وضعیت با گذشته فرق داشت. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی رسول بابائی سردبیر تهران امروز را برای بحث درباره لوگوی روزنامه احضار کرد. بابائی که در آغاز مسئله را چندان جدی نگرفته بود در این باره می‌گوید: «احساس كردم موضوع اندك اندك از يك شوخی بی‌مزه فراتر رفته و دارد طعم تلخی پيدا مي‌كند. تابلوهای تبليغاتی روزنامه در خيابان‌های تهران را عده‌ای (حتما خودسرانه) پاره كرده بودند».
وسواس دولت تنها به لوگوها ختم نمی‌شود. از زمانی که مخالفان رنگ سبز را به عنوان نماد خود انتخاب کرده‌اند، دولت احمدی نژاد هم تلاش می‌کند تا هر جا که امکان دارد اين رنگ را حذف کند. در دی ماه ۱۳۸۸، در برنامه ورزشی پر طرفدار ۹۰ زمانی که معلوم شد بینندگان تلویزیون در نظر خواهی ها بدون توجه به موضوع پرسش فقط به گزینه سبز رنگ رأی می‌دهند این رنگ به سرعت از تصویر حذف شد.
در برنامه تلويزيونی ديگری به نام ايران شهر، خانمی در یک تماس مستقیم تلفنی پیوستن مجری برنامه به جنبش اعتراضی را تبريک گفت. مجری تنها پيراهنی سبز بر تن داشت. گفتگوی تلفنی پس از لحظاتی قطع شد. رادیو و تلویزیون دولتی ایران برای جلوگیری از بیان اعتراضات مردم برنامه‌هایی که به طور زنده پخش می‌شوند را تحت نظارت شدید قرار داده است.
از همه جالب تر اما این است که وسواس دولت به رنگ سبز پرچم جمهوری اسلامی ایران هم سرایت کرده است. در جریان بزرگداشت سی و يکمين سالگرد پيروزی انقلاب اسلامی، خبرگزاری ايرنا لوگوی مخصوص خود را که با پرچم سه رنگ ایران تزئین شده تغيير داد. در اين لوگو رنگ سبز پرچم ايران از چارچوب خارج شده و دیده نمی‌شد.
شواهدی از حذف شدن رنگ سبز پرچم و جایگزین کردن آن با رنگ آبی در عکس‌ها و گزارش‌هایی که از مراسم دولتی منتشر شده به چشم می‌خورد. از ۵ تا ۲۷ بهمن ماه گذشته حداقل در سه مراسم دولتی متفاوت با حضور محمود احمدی نژاد این اتفاق افتاده است.
حسين سبحانی نيا نايب رئيس كميسيون امنيت ملی و سياست خارجی مجلس در اين باره اظهار داشت: «پرچم كشور سمبل وحدت جامعه است و نبايد دستخوش برخی ذهنيت های خراب شود». اما در پاسخ به واکنش‌های اعتراض آمیز به این تغییر رنگ، سخنگوی دولت رنگ آبی را نتيجه انعکاس نور بر روی پرچم دانست!
وسواس بیش از اندازه به رنگ سبز نشان دهنده توهم و پارانویای سیاسی است که دولت بدان دچار شده است.
یرواند آبراهاميان، تاریخ نگار ایران و استاد دانشگاه در نیویورک با اشاره به روانشناسی دولت در ایران بر این باور است که «پارانويای سیاسی ارتباط نزدیکی با نظریه توطئه دارد. نظریه ای که در میان نخبگان سیاسی و روشنفکران ایرانی صرفنظر از ایدئولوژی و طبقه شان به طور گسترده‌ای رواج دارد. آنها از توهم توطئه به عنوان سلاحی علیه دشمنان سياسی خود استفاده می کنند».
يک استاد جامعه شناسی در دانشگاه تهران عقيده دارد که این ذهنیت بیمار دولت است که وسواس شديدی را برای مقامات به وجود آورده و آنها را وادار به واکنش نشان دادن نسبت به جزئيات کوچک هم می‌کند، «اين نوع رفتار در مسئولانی ديده می‌شود که از جنبش سبز و توطئه غربی‌ها واهمه دارند».
راه‌های خلاقانه ای که مردم برای بیان اعتراض خود پیدا می کنند بر حساسیت‌های وسواس گونه دولت افزوده است. از تيرماه سال جاری مردم با استفاده از شگردهایی مانند نوشتن شعار بر روی اسکناس ها و یا به برق زدن اتوها هنگام سخنرانی احمدی نژاد در تلويزيون که باعث قطع برق می شود، نوع جدیدی از جنگ روانی را با دولت آغاز کرده‌اند.
استاد جامعه شناس دانشگاه تهران می گويد که مردم به دنبال هر روزنه و يا فرصتی می‌گردند تا از دولت انتقاد کنند و مخالفت خود را با آن نشان دهند: «این ها بیشتر کسانی هستند که به اينترنت و يا رسانه های خارجی دسترسی ندارند و از هر امکان داخلی برای نشان دادن اعتراض خود استفاده می کنند».
عدم ثبات در ايران پس از انتخابات رياست جمهوری اعتماد به نفس مقامات حکومتی را کاهش داده و همین پدیده به افزایش پارانويای سياسی منجر شده است. شرایط سیاسی کنونی چرخه بی پایانی از کنش و واکنش میان مردم ناراضی و دولت را به وجود آورده است.
جنگ نرم یک بالرین برهنه با دولت ایران
