ست سیگل نویسنده و پژوهشگر در زمینه آب در مقاله ای که برای روزنامه واشنگتن پست نوشته می گوید: ایران روز ۱۹ مه صحنه برگزاری انتخابات ریاست جمهوری است و کمپین های انتخاباتی همگی بر محور اقتصاد است غافل از آن که کشور با مشکلات غیراقتصادی مهمتر دست به گریبان است . بیکاری در ایران بالا است و قیمت نفت افت کرده است. منافع لغو تحریم های اقتصادی به دنبال برجام هنوز به طور کامل نمایان نشده و تاثیر تحریم ها همچنان ثبات ایران را تهدید می کند.
سیگل می گوید در نتیجه سوءمدیریت آب و تاثیر مخرب آن بر کشور، ایران به شدت با کمبود آب در جهان مواجه است. پس از سقوط شاه در ۱۹۷۹ سیاست آب قربانی حکومتداری نابسامان و فساد شد و کشور را در مسیر بی بازگشت سقوط محیط زیست و اختلالی قرار داد که نه به تحریم ها ربط دارد و نه به سالها جنگ و جدال با کشورهای همسایه.
در ۱۹۸۷ و پایان جنگ ایران و عراق، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی علاوه بر کنترل بخش بزرگی از اقتصاد ایران، صاحب شرکت هایی چون خاتم الانبیا بود که خود پروژه های بزرگ مهندسی در کشور را در اختیار داشت.
این شرکت ها با سدسازی بر رودخانه های عمده، جریان تاریخی آب در ایران را دگرگون کردند. هدف از این کار اختصاص سهمیه آب بیشتر به زمین داران توانمند و جمعیتهای قومی مورد وثوق بود که پول کلانی را از خزانه مملکت به حساب سپاه واریز کرد. در مجموع از سال ۱۹۷۹ تاکنون ۶۰۰ سد ساخته شده است. در زمان حاکمیت شاه بر ایران در مجموع ۱۳ سد ساخته شده بود.
سیگل می نویسد با توانمندتر شدن سپاه و نفوذش بر اهرم های قدرت و پرشدن جیب رهبران آن از پول ناشی از پروژه های دولتی، کسی قادر به توقف اقدامات آن نیست.
او می گوید صدور مجوز حفر چاه برای مصارف کشاورزی منجر به کاهش سطح آبهای زیرزمینی شد.
سالها سوءاستفاده از آب رودخانه ها و حفر بی رویه چاه خشکی دریاچه ها و آبهای سطحی را به دنبال آورد. با از بین رفتن زمین های کشاورزی و کمبود آب میلیون ها کشاورز و دامدار روستا را رها کرده و حاشیه نشین شهرهای بزرگ شدند. همزمان بیابان ها رشد کردند.
عیسی کلانتری وزیر کشاورزی سابق ایران در سال ۲۰۱۵ در گزارشی گفت که در کمتر از ۲۵ سال حدود ۵۰ میلیون ایرانی ناگزیر از مهاجرت خواهند بود.
سیگل می گوید با این حال حاکمیت ایران همچنان گمان می کند که راه حل بحران آب در احداث سدهای بیشتر نهفته است.
ست سیگل که در زمینه مهندسی آب و محیط زیست کتابی نیز منتشر ساخته در این مقاله می نویسد: کشاورزان ایران در کاربرد نادرست از آب مقام اول را در جهان دارند و حدود ۹۰ درصد از آب شیرین در کشاورزی مصرف می شود. او سپس از آمریکا مثال می آورد و می گوید که این کشور حدود ۷۰ درصد منابع آب را صرف کشاورزی می کند. او می گوید اگر کشاورزان ایرانی از روش های کارآمد مانند آبیاری قطره ای و تکنیک های پیشگیری از هدررفتن آب را درنظر گیرند وضع تا حد زیادی تغییر خواهد کرد. اما قبل از آن حاکمیت ایران باید ترتیبی دهد که در ازای حمایت سیاسی، به کشاورزان آب رایگان یا ارزان نامحدود ندهد.
او در پایان هشدار می دهد که مهر طبیعت حدی دارد و وقتی همه آب زمین کشیده شود خاک خشک شده و شروع به نشست می کند و دیگر هیچ کار مهندسی تحت هیچ ریاست جمهوری موثر نخواهد بود.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
