یک کمپانی بزرگ دولتی چین با نام «گروه معدنچیان فلزات غیرفولادی» می گوید قراردادی ۷۱۲ میلیون دلاری را برای احداث یک کارخانه فولادسازی در ایران امضا کرده است.
به نوشته وال استریت ژورنال، چنین قراردادی نشان می دهد پکن آماده پیوستن به کشورهای غربی برای افزایش فشار بر تهران نیست.
کمپانی دولتی چین امروز چهارشنبه در بیانیه ای اعلام کرد که طراحی مهندسی، تأمین و نصب تجهیزات فنی، ساخت و ساز کارخانه و ارائه خدمات آموزشی پس از راه اندازی را برای ایجاد این کارخانه در ایران به عهده خواهد داشت.
ناظران بین المللی، روابط ایران و چین را درعرصه تجارت عادی خوانده اند. ۵ ماه پیش، سخنگوی وزارت امور خارجه چین هم روابط بازرگانی کشورش با ایران را شفاف و عادی توصیف کرد.
بازوی مهندسی و ساخت و ساز غیرفولادی چین با نام «صنایع طراحی و ساخت تولیدات غیرفولادی» اجرای مفاد این قرارداد با ایران را به عهده گرفته است. قرار است این پروژه طی ۴ سال تکمیل شود. پس از تکمیل و راه اندازی، انتظار می رود ظرفیت تولید سالانه کارخانه فولادسازی «ایران بوتیا» ، ۲ میلیون تن آهن اسفنجی، و ۱ و نیم میلیون تن فولاد مخصوص ساخت و ساز باشد.
چین نیز چون دیگر خریداران عمده نفت ایران، از میزان خرید نفت از آن کشور کاسته است. طی ۱۱ ماه اول سال گذشته، چین روزانه حدود ۳۵۶ هزار بشکه نفت خام از ایران وارد کرده، که ۲۲ درصد کمتر از میزان واردات نفت در همین مدت طی یک سال قبل از آن بوده است.
روشن نیست این کاهش میزان واردات به دلیل اختلاف دو دولت چین و ایران بر سر بهای نفت خام بوده یا ناشی از فشار آمریکا.
در ماه مه یا ژوئن(حدود ۵ ماه دیگر) روشن خواهد شد که واشنگتن آمادگی دارد با پکن بر سر روابط بازرگانی اش با تهران مقابله کند یا نه. مه یا ژوئن زمانی خواهد بود که قرارداد خرید نفت چین از ایران برای ۶ ماه پس از آن تمدید خواهد شد، و معلوم می شود که چین میزان ورود نفت از ایران را کاهش خواهد داد یا نه.
واحد تولیدات غیرفولادی چین اجرای پروژه های متعدد دیگری را هم در ایران به عهده گرفته، که اغلب آنها برای کمک به ساخته شدن و راه اندازی کارخانه های تولید آلومینیوم و آلیاژهای آهن بوده است.
عقد قرارداد با ایران برای صنعت فولاد چین سودآور است، چرا که چین قادر به فروش بخش اعظم فراورده های فولادی خود نیست. جدا از آن، چین تنها نزدیک به ۲ درصد از میزان فولاد مصرفی و مورد نیاز خود را وارد می کند.
مدت هاست که ایران کانسنگ آهن به چین صادر می کند. حجم این صادرات اما اندک است. چین بخش عمده میزان کانسنگ آهن مورد نیاز خود را از استرالیا، برزیل، هند و آفریقای جنوبی می خرد، و آن را برای تولید فولاد به کار می برد.
به رغم مطرح شدن خلاف و جعل در خرید کانسنگ های آهن از ایران در وزارت دارایی چین در ماه دسامبر سال ۲۰۱۱، پکن در میزان واردات این سنگ ها از ایران تغییری ایجاد نکرد و طی سال گذشته (سال ۲۰۱۲) نیز به میزان سابق از ایران کانسنگ آهن خرید.
تحلیلگران معتقدند که درصورت بالا گرفتن بحث رابطه تجاری میان ایران و چین ظرف چند ماه آینده، چین ممکن است بنا به مصالح بین المللی خود، میزان واردات نفت خام و کانسنگ آهن را از ایران کاهش دهد و این، بیشتر به زیان ایران تمام خواهد شد تا چین، چرا که ایران بیشتر به پول فروش نفت خود نیاز دارد.
در این حال، مفسران اقتصادی می گویند روشن نیست که پکن تصمیم بگیرد واردات خود را از ایران کم یا قطع کند، چون دولت چین بسیاری از اوقات مطابق موازین و معاهدات جهانی و هماهنگ با قدرت های بزرگ عمل نمی کند.
ارزش نفت خامی که ایران طی ۱۱ ماه اول سال گذشته به چین فروخته، ۱۵ میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار بوده و ارزش کل معاملات میان دو کشور طی همین مدت ۵۰ میلیارد دلار تخمین زده شده است. ارزش معاملات کانسنگ نیز در همین مدت، نزدیک به ۱ میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار برآورد شده است.
به نوشته وال استریت ژورنال، چنین قراردادی نشان می دهد پکن آماده پیوستن به کشورهای غربی برای افزایش فشار بر تهران نیست.
کمپانی دولتی چین امروز چهارشنبه در بیانیه ای اعلام کرد که طراحی مهندسی، تأمین و نصب تجهیزات فنی، ساخت و ساز کارخانه و ارائه خدمات آموزشی پس از راه اندازی را برای ایجاد این کارخانه در ایران به عهده خواهد داشت.
ناظران بین المللی، روابط ایران و چین را درعرصه تجارت عادی خوانده اند. ۵ ماه پیش، سخنگوی وزارت امور خارجه چین هم روابط بازرگانی کشورش با ایران را شفاف و عادی توصیف کرد.
بازوی مهندسی و ساخت و ساز غیرفولادی چین با نام «صنایع طراحی و ساخت تولیدات غیرفولادی» اجرای مفاد این قرارداد با ایران را به عهده گرفته است. قرار است این پروژه طی ۴ سال تکمیل شود. پس از تکمیل و راه اندازی، انتظار می رود ظرفیت تولید سالانه کارخانه فولادسازی «ایران بوتیا» ، ۲ میلیون تن آهن اسفنجی، و ۱ و نیم میلیون تن فولاد مخصوص ساخت و ساز باشد.
چین نیز چون دیگر خریداران عمده نفت ایران، از میزان خرید نفت از آن کشور کاسته است. طی ۱۱ ماه اول سال گذشته، چین روزانه حدود ۳۵۶ هزار بشکه نفت خام از ایران وارد کرده، که ۲۲ درصد کمتر از میزان واردات نفت در همین مدت طی یک سال قبل از آن بوده است.
روشن نیست این کاهش میزان واردات به دلیل اختلاف دو دولت چین و ایران بر سر بهای نفت خام بوده یا ناشی از فشار آمریکا.
در ماه مه یا ژوئن(حدود ۵ ماه دیگر) روشن خواهد شد که واشنگتن آمادگی دارد با پکن بر سر روابط بازرگانی اش با تهران مقابله کند یا نه. مه یا ژوئن زمانی خواهد بود که قرارداد خرید نفت چین از ایران برای ۶ ماه پس از آن تمدید خواهد شد، و معلوم می شود که چین میزان ورود نفت از ایران را کاهش خواهد داد یا نه.
واحد تولیدات غیرفولادی چین اجرای پروژه های متعدد دیگری را هم در ایران به عهده گرفته، که اغلب آنها برای کمک به ساخته شدن و راه اندازی کارخانه های تولید آلومینیوم و آلیاژهای آهن بوده است.
عقد قرارداد با ایران برای صنعت فولاد چین سودآور است، چرا که چین قادر به فروش بخش اعظم فراورده های فولادی خود نیست. جدا از آن، چین تنها نزدیک به ۲ درصد از میزان فولاد مصرفی و مورد نیاز خود را وارد می کند.
مدت هاست که ایران کانسنگ آهن به چین صادر می کند. حجم این صادرات اما اندک است. چین بخش عمده میزان کانسنگ آهن مورد نیاز خود را از استرالیا، برزیل، هند و آفریقای جنوبی می خرد، و آن را برای تولید فولاد به کار می برد.
به رغم مطرح شدن خلاف و جعل در خرید کانسنگ های آهن از ایران در وزارت دارایی چین در ماه دسامبر سال ۲۰۱۱، پکن در میزان واردات این سنگ ها از ایران تغییری ایجاد نکرد و طی سال گذشته (سال ۲۰۱۲) نیز به میزان سابق از ایران کانسنگ آهن خرید.
تحلیلگران معتقدند که درصورت بالا گرفتن بحث رابطه تجاری میان ایران و چین ظرف چند ماه آینده، چین ممکن است بنا به مصالح بین المللی خود، میزان واردات نفت خام و کانسنگ آهن را از ایران کاهش دهد و این، بیشتر به زیان ایران تمام خواهد شد تا چین، چرا که ایران بیشتر به پول فروش نفت خود نیاز دارد.
در این حال، مفسران اقتصادی می گویند روشن نیست که پکن تصمیم بگیرد واردات خود را از ایران کم یا قطع کند، چون دولت چین بسیاری از اوقات مطابق موازین و معاهدات جهانی و هماهنگ با قدرت های بزرگ عمل نمی کند.
ارزش نفت خامی که ایران طی ۱۱ ماه اول سال گذشته به چین فروخته، ۱۵ میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار بوده و ارزش کل معاملات میان دو کشور طی همین مدت ۵۰ میلیارد دلار تخمین زده شده است. ارزش معاملات کانسنگ نیز در همین مدت، نزدیک به ۱ میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار برآورد شده است.