خشونت فرقه ای امیدها و انتظارات را در مصر، حتی در حالی که کشور حرکت به سوی آینده ای بهتر را آغاز کرده است، تهدید می کند.
روحیه انقلابی که رژیم سابق را برکنار ساخت و مصر را در مسیر شکننده ای به سوی دمکراسی قرار داد، کار میلیون ها شهروند عادی بود، که آن را بدون توجه به جنسیت، آموزش، وضعیت اقتصادی یا مذهب فراهم آوردند. انقلاب، برآمده از نیاز به دولتی بود که به درخواست های مردمش پاسخ دهد و شهروندان مصر در شکل دادن به آینده خود سهیم شوند.
در ژانویه و فوریه، مصریانی از تمام اقشار جامعه با هم کار کردند زیرا می دانستند که آنان فقط با اتحاد در واقعیت بخشیدن به امیدهایشان برای آینده ای بهتر موفق خواهند شد. چه کسی می تواند لحظاتی در میدان تحریر در قاهره را زمانی که معترضان مسلمان به نماز ایستادند و برادران مسیحی در اطرافشان حلقه زدند و از آنان در برابر پلیس حفاظت کردند و عمل متقابل مسلمانان، را از یاد ببرد؟ مصریان برای نبرد به خاطر آنچه آنان را یکپارچه می ساخت: آزادی از سرکوب، از اختلافاتشان فراتر رفتند.
اما حالا که انقلاب پیروز شده است، شمار کوچکی از تندروها درس های میدان تحریر را از یاد برده اند. ناشکیبایی مذهبی دوباره چهره نموده است، زد و خورد های فرقه ای در مصر شدت می گیرد.
روز ۱۷ اردیبهشت، در محله ایمبابا در حومه قاهره، خشونت فرقه ای بر سر چند شایعه، از جمله این که کلیسا یک زن مسلمان را به اسارت گرفته است، در گرفت. در زد و خوردهای بعدی، ۱۲ تن جان سپردند، هم مسلمان و هم مسیحی، ۲۳۲ نفر زخمی شدند و دو کلیسا به آتش کشیده شد.
چنین اعمالی اهانتی به روح انقلاب و خدمت نکردن به مردم مصر است.
خوشبختانه، بیشتر مصریان می فهمند که آینده کشورشان در خطر است و مناقشه فرقه ای را رد کرده اند. هزاران مسلمان و مسیحی در مرکز قاهره جمع شدند و به حادثه ایمبابا اعتراض کردند. بسیاری از رهبران مصر نیز درگیری های فرقه ای را با روحیه انقلابی مغایر دانستند و محکوم کردند.
مهم است روحیه همکاری، که محافظان برادرانشان هنگام نماز نشان دادند، به شکل اقدامی قاطع برای حفاظت از تمام مذاهب و پیشبرد همزیستی مسالمت آمیز بدون توجه به هویت مذهبی، حفظ شود .
فقط در آن زمان مصریان به آزادی که در میدان تحریر برایش جنگیدند، دست خواهند یافت.