دولت ایران به آزار کسانی که در برابر گلوله و باتون برای آزادی در میدان های عمومی تظاهرات می کنند و نیز سرکوب جوامع اقلیت مذهبی، که می خواهند شعایر مذهبی خود را اجرا کنند، ادامه می دهد.
برای مثال، هفت رهبر مذهبی بهایی که از سال ۲۰۰۸ زندانی هستند، به تازگی به بخشی از زندان گوهر دشت، که در آن برخی از خطرناک ترین و خشن ترین بزهکاران جا داده شده اند، منتقل شدند. پنج مرد و دو زن در اوت سال ۲۰۱۰ به نادرستی به اتهام جاسوسی هرکدام به ۱۰ سال زندان محکوم شدند. سازمان عفو بین الملل آنان را کسانی می داند که فقط به دلیل باورهایشان زندانی شده اند. این زنان و مردان شرایط خطرناک ناشی از شلوغی و غیر بهداشتی بودن زندان را تحمل می کنند. زندانیان ناچار هستند روی زمین سیمانی بخوابند. در ماه دسامبر شیوع آنفلوآنزا چندین زندانی را کشت. در برابر این چالش ها، رهبران بهایی توانسته اند حامیان نزدیکی در میان دیگر زندانیان به دست آوردند.
بهاییان بزرگترین جامعه غیر مسلمان ایران را تشکیل می دهند، و سال ها هدف آزار دولت ایران بوده اند - دستگیری های خودسرانه و بازداشت های طولانی، اخراج از دانشگاه ها و مصادره اموال از آن جمله است.
دولت، اقلیت مسیحی را نیز هدف گرفته است. ناظران حقوق بشر گزارش می دهند پس از آن که دولت برخی از دستگیر شدگان در موج گیر و بندها را در ماه دسامبر آزاد کرد، هنوز ۳۰ مسیحی در زندان به سر می برند. برخی، از اعضای به اصطلاح «کلیساهای خانگی» هستند، که در آنجا مردم برای خواندن انجیل و دعا جمع می شوند زیرا دولت آنها را به رسمیت نمی شناسد و قادر نیستند برای ساختن عبادتگاه مجوز بگیرند. یوسف نادرخانی، کشیش یک جامعه کلیسای خانگی در رشت، به اتهام ارتداد به مرگ محکوم شده و در حالی که از حکم استیناف خواسته است در زندان به سر می برد.
صوفیان نیز با نقض مهم آزادی های مذهبی در ایران روبرو هستند. در سه سال گذشته صدها صوفی زندانی شده اند و بسیاری در بازداشت عذاب می کشند و مجازات شلاق را تحمل می کنند. در دو سال گذشته، دولت زیارتگاه های صوفیان را خراب کرده، و نیز خانه های نگهداری از سالمندان، بیمارستان ها و کتابخانه های عمومی آنان را بسته است.
آزادی مذهبی یک ارزش اساسی و جهانی است، یک حق اساسی است و اعلامیه جهانی حقوق بشر، که ایران آن را بیش از ۶۰ سال پیش امضا کرد، بر آن ارج می گذارد. رهبران ایران باید به تعهدات خود پای بند بمانند و به شهروندان اجازه دهند به شعایر مذهبی خود آن گونه که می خواهند، در صلح و امنیت، عمل کنند.