صحرای آفریقا، بزرگ‌ترین منطقه بی آب و علف در دنیا، ضامن تداوم حیات در مکانی نامنتظر است، در جنگل های بارانی آمازون در آمریکای جنوبی که بزرگ‌ترین و فشرده ترین منطقه جنگلی در جهان است.
گزارشی که در نشریه «نامه پژوهش‌های ژئوفیزیکی» منتشر شده است، نشان می دهد هر سال جریانی از گرد و غبار سراسر اقیانوس اطلس را از شرق به غرب طی می کند، تا به خاک های آمازون که بر اثر باران‌های تند و سیلاب فسفر خود را از دست داده اند، فسفر برساند.
جریان‌های عظیم پر مانند گرد و غبار ناشی از توفان یکی از مشخص ترین ویژگی‌های جوی است که در تصویرهای ماهواره ای به‌خوبی دیده می شود. جوزف پراسپرو دانشمند علوم جوی از دانشگاه میامی که سال‌ها در این باره تحقیق کرده می گوید، «اینها خیلی شبیه ابر هستند».
او که نخستین بار در سال های ۱۹۷۰ میلادی به این مجموعه عظیم گرد و غبار، و عبور آن از اقیانوس اطلس پی برد، می گوید «اندازه گیری میزان آن کار دشواری است، اما مقدارش خیلی زیاد است. به طوری که وقتی در تابستان در باربادوس یا حتی در اینجا در میامی باران می‌آید، ته سطل، واقعا یک لایه گِل جمع می‌شود»
درست است که این میزان خاک، کیفیت هوا را پائین می آورد، اما فایده هایی هم دارد.
دانشمندان با استفاده از ماهواره توانسته اند گرد و غبار صحرا و عبور آن از اقیانوس اطلس را ردگیری کنند.
این پژوهش ها نشان داده است که در مدت هفت سال، بطور متوسط هرسال ۲۸ هزار تن خاک به منطقه جنگلی آمازون در آمریکای جنوبی منتقل شده است. این خاک دارای ۲۲ هزار تن فسفر بوده، که عامل غذایی حیاتی در رشد گیاهان و ماده اصلی کودهای تجارتی است.
هونگ بین یو، دانشمند علوم جوی از دانشگاه مریلند می گوید «خاک های صحرای آفریقا نقشی اساسی در جلوگیری از کمبود فسفر در حوزه آمازون دارد».
به گفته او، در گذشته نیز پژوهش ها نشان داده اند که گرد و غبار از آسیا توانسته است در طی هزاره ها به پایدار ماندن جنگل های هاوایی یاری کند، و در پژوهش‌های دیگر نیز معلوم شده که ذرات آلاینده هوا در آسیا با عبور از اقیانوس آرام آسمان ایالات متحد را ابری کرده اند.
همه این ها نشان می دهد که در سیاره کوچک ما همه چیز بیش از آن چه تصور می کنیم در هم پیوسته و به هم مرتبط هستند.