خورشید بامدادی برخطوط راه آهنی می تابد که ازمیان سدالیا درایالت میسوری می گذرد.
رانندۀ اتومبیلی از روی خط آهن می گذرد و به راه خود ادامه می دهد.
روزگاری چنین رفت وآمدی، با هدف حذرازهرگونه خطری، باتنظیم متناسب موانع افقی- عمودی ایست وعبورانجام میشد.
حالا، به فاصلۀ ده بلاک، ده ها گردشگر دوچرخه سوار، چشم براشیاء درون موزۀ قطارمی دوزند و فرد راهنما خاطر نشان می سازد بنای آن مکان متعلّق به دهۀ ۱۸۶۰ میلادیست. یعنی زمانی که قطارهای راه آهن ازشکوه وجلال وجبروت بی همتائی برخوردار بودند ودرمسیر کانزاس- میسوری- تگزاس از سََدالیا می گذشتند.َََََِِِِِِ
تقریباً یک صد سال بعد، یعنی در دهۀ ۱۹۷۰ میلادی، انسان و محموله بیشتربرهواپیما وکامیون قرار گرفت و راهی مقصد شد وقطار و راه آهنی که از سدالیا می گذشت ازجنب وجوش افتاد.
امّا، ده سالی که گذشت، یعنی دردهۀ ۱۹۸۰ میلادی، به فیض همکاری میان حامیان وبانیان بخشنده و سخاوتمند و مقام هائی ازسوی دولت، آن خط آهن متروک به جاذبه ای برای گردشگران تبدیل شد و امروزه طولانی ترین مسیرآهنین مخصوص پرداختن به گردش وتفریح وسرگرمی است.
گردش گران سواربردوچرخه، برای هفته ای، روی خط آهنی رکاب میزنند وروزی تا ۸۰ کیلومتربه پیش می تازند که بخشی ازآن درجنگل وتونل ومزرعه ذرّت وساحل رودخانه میسوری است.
تقریباً نیم میلیون تن درسال تماشا وتفرّج دراین معبرآهنین را تجربه می کنند. بیش از۲۰ هزارتنشان شهروندان سایرایالات آمریکا هستند.
یک آژانس مخصوص خدمات گردشگری، علاقمندان را به تماشای موزه وموستان ونقّاشی های دیواری دربنای کنگرۀ ایالت درجفرسون سیتی می برد.
دراصل مبلغ ۶ میلیون دلار صرف بنای معبر۳۹۰ کیلومتری کانزاس- میسوری- تگزاس شد. حالا ایالت میسوری با مبلغ اندکی درسال به حفاظت وحراست ازآن معبرادامه می دهد. مسیرومعبری که سالانه معادل ۵/۱۸میلیون دلارازطریق فروش موادخوراکی وارائۀ خدمات حمایتی نصیب ایالت میکند.
این تجربه، ازسوئی مشوّق احداث خطوط فرعی مخصوص دوچرخه سواران ازسایرنقاط ایالت تا مسیر ومعبراصلی شده است وازسوی دیگرسبب اندیشه برای تبدیل ۳۲ هزارکیلومترخط آهن متروک ایالات متّحده به خط آهن مخصوص گردشگران شده است، با این هدف که روزی به فیض اجرای طرح مورد اشاره، ومرمّت رشته خطوط قدیمی، شبکه ای ازمعابرتفریحی آهنین، سرتاسرآمریکارا به پوشاند.