<!-- IMAGE -->اجرای نمایش در اماکنی خارج از سالن نمایش در شهر نیویورک، یک سنت دیرینه و تا حد یک امر پیش پا افتاده به شمار می رود. گاه حتی شرایط جوی و چند و چون هوا هم تاثیری در این مسئله ندارد.
از سال گذشته تا کنون، چند نمایش در توالت های عمومی ایستگاه بزرگ قطار «سنترال پارک» و «وایت هال فری» درکنار بندری که ایستگاه قایق مخصوصی است که مردم را از یک سوی رودخانه هادسن به سوی دیگر می برد و حتی در رستوران های شرق محله «ویلج» اجرا شده است.
اما تماشای تئاتر در اماکن عجیب و غریب و غیر متداول، در طول فصل تابستان از جمله تماشای تئاتر «شکسپیر» به همراه عوامل زنده و هیجان انگیزی چون بوق اتومبیل، یا تماشای آن در زمینه ای از منظره آسمان خراش ها باعث می شود که تماشاگر به صورت تازه ای به شهر و شهرنشینی خود نگاه کند که از نگاهی که او به همین نمایش بر روی صحنه یک تئاتر سنتی دارد کاملا متفاوت است.
در طول تابستان امسال اهالی نیویورک توانستند نمایش هایی را روی عرشه کشتی ها، داخل اتومبیل ها، در کنار خیابان و در بسیاری از اماکن عمومی دیگر تماشا کنند. آن ها نمایش «ژاندارک» را در پارک کوچکی به نام «ترایون» تماشا کردند و «قطاری به نام هوس» را در طبقه هشتم یک گاراژ بی سقف اتومبیل های پارک شده در پائین شهر. این برنامه های تئاتری و نحوه اجرای آن ها، نوعی سنت شکنی است که مرزهای بین دنیای ساختگی و دنیای واقعی را از طریق درهم آمیزی عوامل موجود و غوطه ورشدن در آن ها محو و نامشخص کرده اند.
یکی از این نمایش های تابستان امسال در نیویورک، «گزارش مرگ من» یک درام تکنفره با شرکت مایکل گریوز در نقش نویسنده معروف آمریکایی «مارک تواین» بوده است. این نمایش بر روی عرشه یک قایق ۷۶ ساله اجرا شد که در اسکله شماره ۴۰ در کنار رودخانه «هادسن» لنگر انداخته است.
آدام کلاسفلد، نویسنده این نمایش، این صحنه غیرمعمول برای اجرای نمایش را از طریق یک آگهی بر روی اینترنت پیدا کرده است که در آن از برگزار کنندگان نمایشگاه های نقاشی دعوت شده بود تا شوهای سالیانه خود را بر روی عرشه این کشتی تاریخی عرضه کنند.
کلاسفلد می گوید: «من هیچ کارگردان یا تهیه کننده خوشبخت دیگری را نمی شناسم که توانسته باشد چنین فرصتی را به دست بیاورد که در طول تمرین و اجرای نمایش خود بر روی عرشه یک چنین کشتی باشد. جایی که ما توانسته ایم ضمن تماشای غروب آفتاب هر روز در یک محوطه وسیع و خوش آب و هوا تمرین کنیم.»
در یک قطعه نمایشی دیگر به نام «چراغ های شب»، که در اوخر ماه اوت به نمایش گذاشته شد، تماشاگران تئاتر توانستند این نمایش را از داخل اتومبیل های خود تماشا کنند. به کسانی که اتومبیل نداشتند هم اتومبیلی قرض داده شد. این افراد صدای بازیگران را که در خیابان، در اطراف اتومبیل ها و در فاصله چند قدمی آن ها این نمایش را اجرا می کردند از طریق میکروفون هایی که به بازیگران وصل شده بود و بلندگوهای داخل اتومبیل می شنیدند!
داریو دامبروزی، کارگردان این نمایش می گوید: «این نمایشی است که حسی بین رادیو، تلویزیون و نمایش زنده ای شبیه به سینماهای قدیمی درایوین- جایی که با اتومبیل داخل محوطه سربازی برای تماشای فیلم می شوید - به تماشاگر خود می دهد.»
داستان نمایش درباره زنی است که با یک مرد جنایتکار در خیابانی در محله «سوهو» در پائین شهر نیویورک روبرو می شود. در حالی که تماشاگران در اتومبیل ها نشسته و شاهد اجرای این نمایش هستند و صدای آن را از طریق گوشی های مخصوص می شنوند، رهگذران متوجه وقایع غیرمعمولی که در خیابان در حال بازی شدن است می شوند. هرچند آن ها از جریان اجرای نمایش اطلاعی ندارند اما به صورت شگفت انگیزی از کنار این وقایع بدون آن که اعتنای چندانی به آن داشته باشند رد می شوند.
اجرای نمایش هایی که تماشاگران آن در داخل اتومبیل نشسته اند تازگی ندارد. دو سال پیش در نمایشی به نام «نمای پشت سر» در شهر تورنتو در کانادا، تماشاگران به صورت تکنفره به همراه یک راننده در داخل اتومبیلی می نشستند که در صندوق عقب آن مردی زندانی شده بود!»
یکی از جالب ترین این نمایش های اجرا شده در اماکن عمومی، بخشی از یک پروژه تازه است که توسط طراحان رقص تئاتر برادوی پیاده شده است. در این پروژه بازیگران که به صورت آدم های معمولی در خیابان های مختلف نیویورک به راه رفتن مشغول اند، ناگهان دست به اجرای یک قطعه تئاتر موزیکال همراه با رقص و آواز می زنند.
رایان هیو مک کی، خالق این برنامه می گوید: «به جای آن که تماشا گران به یک تئاتر بروند، بنشینند و شاهد اجرای آن باشند ما یک نمایش موزیکال را به خیابان برده ایم تا آن ها را به تماشای آن برانگیزیم. این کار به صورتی این تماشاگران را به تماشای یک نمایش موزیکال تشویق می کند. یعنی به آن ها می گوید که این احساسی است که شما می توانید از از تماشای یک تئاتر موزیکال داشته باشید.»
در رپرتوار تئاتر«آیس فکتوری اوهایو» که به صورت یک جشنواره در محله «سوهو» اجرا می شود، بسیاری از نمایش ها هنوز در حال تمرین هستند و تماشاگر می تواند این آثار را ضمن تمرین تماشا و حتی در مورد ساختار آن اظهار نظر کند. رابرت لایونز برگزار کننده این جشنواره می گوید: «این یک نوع نمایش است که در طول آن ازتمام تماشاگران خواسته می شود تا به نوعی در آن شرکت داشته باشند. این بخشی از یک قرارداد ذهنی است که ما پیش از ورود تماشاگر به سالن با او می بندیم.»
در نمایش «رستوران آوانگارد کانی» که دراواخر ماه سپتامبر در جشنواره تئاتر «آیس فکتوری اوهایو» اجرا خواهد شد، ازتماشاگران با یک شام کامل پذیرائی خواهد شد. این پذیرائی مستقیما توسط میزبان، یا بازیگر نقش اول که یک زن غیرعادی و عجیب و غریب به نام «مافین» است انجام خواهد شد.
پیتر لتر خالق این نمایش می گوید:« وقتی مردم به تئاترهایی که در آن ها ضمن اجرای یک نمایش شادی آور شام هم سرو می شود می روند فکر می کنند که غذا به اندازه نمایش اهمیت ندارد اما در این نمایش ما کوشیده ایم یک فهرست غذای کامل و مرغوب را با دقت تهیه کرده با گنجاندن سوپ سرد و سالاد هندوانه در آن، خوردن غذا در حال تماشای تئاتر را از حالت یک امر بی اهمیت خارج سازیم .»
لتر می گوید: «این شکل پیشرفته ای از همان تئاترهای قدیمی با شام است اما با این تفاوت که این شو، کنش واکنشی است و تماشاگر در آن شرکت دارد و مردم حتی از میزبان خود «خانم مافین» که غذا را جلوی آن ها می گذارد می ترسند و شاید باید بگوئیم در این نمایش، دیوار چهارم (بعدی از تئاتر که تماشاگر را با وقایع نمایش در تماس مستقیم قرار می دهد) همواره می آید و می رود.»
تهیه کنندگان که پرداخت مخارج نمایش به عهده آن ها است هم از این نوع تئاتر غیرمتعارف استقبال می کنند. چرا که این نوع تئاتر مخارج کم تری دارد. نمایش «رستوران آوانگارد کانی» تا کنون چندین بار در «بروکلین» اجرا شده است و در ماه های آینده در لس آنجلس نیز اجراهایی خواهد داشت.
یک نمایش دیگر با تم هاوائی به نام «تونی در عروسی تینا» تماما بر روی عرشه یک کشتی تفریحی اجرا می شود. «چراغ های شب» به تازگی در یک تور سراسر به شهر کلیولند رفته است و در گاراژی در این شهر اجرا می شود.
البته اجراهای خیابانی و اجرای نمایش در مناطق غیرمعمول مشکلاتی نیز به همراه دارد. از جمله با تغییر هوا و نزدیک شدن به فصل پائیز، رگبارهای ناگهانی می تواند مشکل بزرگی برای تماشاگران و بازیگران بوجود بیاورد. هم چنین گرفتن اجازه استفاده از برخی از این اماکن عمومی می تواند بسیار وقت گیر باشد و اغلب نیاز به نامه پراکنی و ارجاع به ادارات مختلف شهری هم دارد.
نولینی بارتو یکی از تهیه کنندگان تئاترهای خیابانی معتقد است این مشکلات در مقابل تهییج مردم برای آشنا شدن با تئاتر اهمیت چندانی ندارد: «ما می خواهیم مردمی که شاید هرگز چنین آثار نمایشی را تا کنون ندیده اند یا آن هایی که با تماشای آن مرعوب می شوند یا حتی کسانی را که اصلا به تئاتر اهمیت نمی دهند تشویق کنیم تا به ما بپیوندند و تماشای تئاتر را به صورت جزئی از زندگی خود قبول کنند.»
بارتو می گوید هرچند برخی از منتقدین تئاتر این نوع اجراهای خیابانی را به عنوان تئاتر واقعی قبول ندارند و آن را نوعی سرگرمی می خوانند اما تئاتر بدون چهاردیواری صحنه سنتی، امروزه درنیویورک طرفداران بی شماری دارد: «شما هم اگر در خیابان های نیویورک ازکنار زن و مردی رد شدید که در حال مشاجره بودند، نگاه کنید ببینید که میکروفون کوچکی به آن ها وصل شده است یا نه!»
از سال گذشته تا کنون، چند نمایش در توالت های عمومی ایستگاه بزرگ قطار «سنترال پارک» و «وایت هال فری» درکنار بندری که ایستگاه قایق مخصوصی است که مردم را از یک سوی رودخانه هادسن به سوی دیگر می برد و حتی در رستوران های شرق محله «ویلج» اجرا شده است.
اما تماشای تئاتر در اماکن عجیب و غریب و غیر متداول، در طول فصل تابستان از جمله تماشای تئاتر «شکسپیر» به همراه عوامل زنده و هیجان انگیزی چون بوق اتومبیل، یا تماشای آن در زمینه ای از منظره آسمان خراش ها باعث می شود که تماشاگر به صورت تازه ای به شهر و شهرنشینی خود نگاه کند که از نگاهی که او به همین نمایش بر روی صحنه یک تئاتر سنتی دارد کاملا متفاوت است.
در طول تابستان امسال اهالی نیویورک توانستند نمایش هایی را روی عرشه کشتی ها، داخل اتومبیل ها، در کنار خیابان و در بسیاری از اماکن عمومی دیگر تماشا کنند. آن ها نمایش «ژاندارک» را در پارک کوچکی به نام «ترایون» تماشا کردند و «قطاری به نام هوس» را در طبقه هشتم یک گاراژ بی سقف اتومبیل های پارک شده در پائین شهر. این برنامه های تئاتری و نحوه اجرای آن ها، نوعی سنت شکنی است که مرزهای بین دنیای ساختگی و دنیای واقعی را از طریق درهم آمیزی عوامل موجود و غوطه ورشدن در آن ها محو و نامشخص کرده اند.
یکی از این نمایش های تابستان امسال در نیویورک، «گزارش مرگ من» یک درام تکنفره با شرکت مایکل گریوز در نقش نویسنده معروف آمریکایی «مارک تواین» بوده است. این نمایش بر روی عرشه یک قایق ۷۶ ساله اجرا شد که در اسکله شماره ۴۰ در کنار رودخانه «هادسن» لنگر انداخته است.
آدام کلاسفلد، نویسنده این نمایش، این صحنه غیرمعمول برای اجرای نمایش را از طریق یک آگهی بر روی اینترنت پیدا کرده است که در آن از برگزار کنندگان نمایشگاه های نقاشی دعوت شده بود تا شوهای سالیانه خود را بر روی عرشه این کشتی تاریخی عرضه کنند.
کلاسفلد می گوید: «من هیچ کارگردان یا تهیه کننده خوشبخت دیگری را نمی شناسم که توانسته باشد چنین فرصتی را به دست بیاورد که در طول تمرین و اجرای نمایش خود بر روی عرشه یک چنین کشتی باشد. جایی که ما توانسته ایم ضمن تماشای غروب آفتاب هر روز در یک محوطه وسیع و خوش آب و هوا تمرین کنیم.»
در یک قطعه نمایشی دیگر به نام «چراغ های شب»، که در اوخر ماه اوت به نمایش گذاشته شد، تماشاگران تئاتر توانستند این نمایش را از داخل اتومبیل های خود تماشا کنند. به کسانی که اتومبیل نداشتند هم اتومبیلی قرض داده شد. این افراد صدای بازیگران را که در خیابان، در اطراف اتومبیل ها و در فاصله چند قدمی آن ها این نمایش را اجرا می کردند از طریق میکروفون هایی که به بازیگران وصل شده بود و بلندگوهای داخل اتومبیل می شنیدند!
داریو دامبروزی، کارگردان این نمایش می گوید: «این نمایشی است که حسی بین رادیو، تلویزیون و نمایش زنده ای شبیه به سینماهای قدیمی درایوین- جایی که با اتومبیل داخل محوطه سربازی برای تماشای فیلم می شوید - به تماشاگر خود می دهد.»
داستان نمایش درباره زنی است که با یک مرد جنایتکار در خیابانی در محله «سوهو» در پائین شهر نیویورک روبرو می شود. در حالی که تماشاگران در اتومبیل ها نشسته و شاهد اجرای این نمایش هستند و صدای آن را از طریق گوشی های مخصوص می شنوند، رهگذران متوجه وقایع غیرمعمولی که در خیابان در حال بازی شدن است می شوند. هرچند آن ها از جریان اجرای نمایش اطلاعی ندارند اما به صورت شگفت انگیزی از کنار این وقایع بدون آن که اعتنای چندانی به آن داشته باشند رد می شوند.
اجرای نمایش هایی که تماشاگران آن در داخل اتومبیل نشسته اند تازگی ندارد. دو سال پیش در نمایشی به نام «نمای پشت سر» در شهر تورنتو در کانادا، تماشاگران به صورت تکنفره به همراه یک راننده در داخل اتومبیلی می نشستند که در صندوق عقب آن مردی زندانی شده بود!»
یکی از جالب ترین این نمایش های اجرا شده در اماکن عمومی، بخشی از یک پروژه تازه است که توسط طراحان رقص تئاتر برادوی پیاده شده است. در این پروژه بازیگران که به صورت آدم های معمولی در خیابان های مختلف نیویورک به راه رفتن مشغول اند، ناگهان دست به اجرای یک قطعه تئاتر موزیکال همراه با رقص و آواز می زنند.
رایان هیو مک کی، خالق این برنامه می گوید: «به جای آن که تماشا گران به یک تئاتر بروند، بنشینند و شاهد اجرای آن باشند ما یک نمایش موزیکال را به خیابان برده ایم تا آن ها را به تماشای آن برانگیزیم. این کار به صورتی این تماشاگران را به تماشای یک نمایش موزیکال تشویق می کند. یعنی به آن ها می گوید که این احساسی است که شما می توانید از از تماشای یک تئاتر موزیکال داشته باشید.»
در رپرتوار تئاتر«آیس فکتوری اوهایو» که به صورت یک جشنواره در محله «سوهو» اجرا می شود، بسیاری از نمایش ها هنوز در حال تمرین هستند و تماشاگر می تواند این آثار را ضمن تمرین تماشا و حتی در مورد ساختار آن اظهار نظر کند. رابرت لایونز برگزار کننده این جشنواره می گوید: «این یک نوع نمایش است که در طول آن ازتمام تماشاگران خواسته می شود تا به نوعی در آن شرکت داشته باشند. این بخشی از یک قرارداد ذهنی است که ما پیش از ورود تماشاگر به سالن با او می بندیم.»
در نمایش «رستوران آوانگارد کانی» که دراواخر ماه سپتامبر در جشنواره تئاتر «آیس فکتوری اوهایو» اجرا خواهد شد، ازتماشاگران با یک شام کامل پذیرائی خواهد شد. این پذیرائی مستقیما توسط میزبان، یا بازیگر نقش اول که یک زن غیرعادی و عجیب و غریب به نام «مافین» است انجام خواهد شد.
پیتر لتر خالق این نمایش می گوید:« وقتی مردم به تئاترهایی که در آن ها ضمن اجرای یک نمایش شادی آور شام هم سرو می شود می روند فکر می کنند که غذا به اندازه نمایش اهمیت ندارد اما در این نمایش ما کوشیده ایم یک فهرست غذای کامل و مرغوب را با دقت تهیه کرده با گنجاندن سوپ سرد و سالاد هندوانه در آن، خوردن غذا در حال تماشای تئاتر را از حالت یک امر بی اهمیت خارج سازیم .»
لتر می گوید: «این شکل پیشرفته ای از همان تئاترهای قدیمی با شام است اما با این تفاوت که این شو، کنش واکنشی است و تماشاگر در آن شرکت دارد و مردم حتی از میزبان خود «خانم مافین» که غذا را جلوی آن ها می گذارد می ترسند و شاید باید بگوئیم در این نمایش، دیوار چهارم (بعدی از تئاتر که تماشاگر را با وقایع نمایش در تماس مستقیم قرار می دهد) همواره می آید و می رود.»
تهیه کنندگان که پرداخت مخارج نمایش به عهده آن ها است هم از این نوع تئاتر غیرمتعارف استقبال می کنند. چرا که این نوع تئاتر مخارج کم تری دارد. نمایش «رستوران آوانگارد کانی» تا کنون چندین بار در «بروکلین» اجرا شده است و در ماه های آینده در لس آنجلس نیز اجراهایی خواهد داشت.
یک نمایش دیگر با تم هاوائی به نام «تونی در عروسی تینا» تماما بر روی عرشه یک کشتی تفریحی اجرا می شود. «چراغ های شب» به تازگی در یک تور سراسر به شهر کلیولند رفته است و در گاراژی در این شهر اجرا می شود.
البته اجراهای خیابانی و اجرای نمایش در مناطق غیرمعمول مشکلاتی نیز به همراه دارد. از جمله با تغییر هوا و نزدیک شدن به فصل پائیز، رگبارهای ناگهانی می تواند مشکل بزرگی برای تماشاگران و بازیگران بوجود بیاورد. هم چنین گرفتن اجازه استفاده از برخی از این اماکن عمومی می تواند بسیار وقت گیر باشد و اغلب نیاز به نامه پراکنی و ارجاع به ادارات مختلف شهری هم دارد.
نولینی بارتو یکی از تهیه کنندگان تئاترهای خیابانی معتقد است این مشکلات در مقابل تهییج مردم برای آشنا شدن با تئاتر اهمیت چندانی ندارد: «ما می خواهیم مردمی که شاید هرگز چنین آثار نمایشی را تا کنون ندیده اند یا آن هایی که با تماشای آن مرعوب می شوند یا حتی کسانی را که اصلا به تئاتر اهمیت نمی دهند تشویق کنیم تا به ما بپیوندند و تماشای تئاتر را به صورت جزئی از زندگی خود قبول کنند.»
بارتو می گوید هرچند برخی از منتقدین تئاتر این نوع اجراهای خیابانی را به عنوان تئاتر واقعی قبول ندارند و آن را نوعی سرگرمی می خوانند اما تئاتر بدون چهاردیواری صحنه سنتی، امروزه درنیویورک طرفداران بی شماری دارد: «شما هم اگر در خیابان های نیویورک ازکنار زن و مردی رد شدید که در حال مشاجره بودند، نگاه کنید ببینید که میکروفون کوچکی به آن ها وصل شده است یا نه!»