تد لندفیر، خبرنگار صدای آمریکا، واشنگتن
رکود عمیق اقتصادی آمریکا بسیاری از سازمان های فرهنگی را به نابودی کشانده است. همزمان با تصمیم مردم برای صرفه جویی، کاهش هزینه ها و خانه نشینی، بسیاری از نمایش های هنری با کمبود تماشاچی روبرو هستند. در همین حال میزان کمک های اهدایی و نقدی که برای فعالیت های فرهنگی نقش حیاتی دارند نیز بسیار کاهش یافته است.
نتیجه این شرایط، چشمگیر و برای بسیاری فاجعه بار است. تعداد زیادی از کمپانی های هنرهای نمایشی از جمله بالتیمور، ویسکانسین، مریلند و شرکت نمایش های شکسپیر به دلیل کمبود سرمایه، کلیه فعالیت های خود را متوقف کرده اند.
بسته مشوق اقتصادی دولت اوباما، ۵۰ میلیون دلار را به «ان ایی ای»، سازمان حمایت از هنر اختصاص داده است. این سازمان با صلاح دید خود، کمک های نقدی را میان پروژه های هنری درخور توجه توزیع می کند. ولی این اقدام برای شرکت هایی که در حال حاضر به کمک احتیاج دارند چندان کارساز نیست.
بخشی از این ۵۰ میلیون دلار به بازسازی سالن های نمایش اختصاص یافته است اما نوسازی این سالن ها الزاماً به جلب مشتری بیشتر منجر نخواهد شد.
در دوران «افسردگی بزرگ» در ۱۹۳۰، یک برنامه ملی برای استخدام بیش از ۸ میلیون نویسنده، بازیگر و هنرمند بی کار و مستاصل به اجرا درآمد. برخی از این هنرمندان به
با کمک «دبلیو پی ای» در آن دوران گروهی از این نویسندگان دولتی به خلق مجموعه کتابهای راهنما دست زدند که امروزه از این آثار به نام «آمریکانای کلاسیک» یاد می شود.
به لطف «پروژه دولتی تئاتر»، نمایش ها ادامه یافت و با کمک وزارت خزانه داری از نقاشان خواسته شد که بر روی دیوارهای دفاتر پست و ساختمان های دولتی نقش آفرینی کنند. بنای کنونی دفتر مرکزی صدای آمریکا نیز یکی از آن ساختمان ها است.
تعداد کمی از برنامه های نمایشی چنان به جنجال های سیاسی دامن زد که کنگره آمریکا در سال ۱۹۳۹، بودجه «دبلیو پی ای» را قطع کرد.
با این حال برخی از بزرگ ترین چهره های هنری قرن بیستم ازجمله نویسنده مشهور، رالف الیسون و یا اورسن ولز، بازیگر و کارگردان نامی، نجات خود را مدیون چک های دولت بودند.
هم اکنون درخواست ها برای یک «دبلیو پی ای» جدید افزایش یافته است. آن دسته افراد که به حمایت از هنر برخاسته اند بر این باورند که یک بار دیگر وقت آن فرا رسیده است که عمو سام به نجات هنرمندان، رقصندگان، نویسندگان و بازیگران بشتابد.