در هر زمان و در هر مکان که کنفرانس سالانه سران کشورهای موسوم به کشورهای صنعتی برگزار میشود، حالا چه بصورت کنفرانس G8 باشد یا مثل امسال G20، تظاهر کنندگان از نوع آرام گرفته تا نوع ناآرام و خشمگین، برای خود نوعی کنفرانس مردم به سبک خود درست کرده اند، که معمولاً هم به سبب تنوع بسیار صداها و پیام ها، خواسته هایشان آنچنان شفاف نیست، اما آنچه نمی خواهند هست. و امسال در لندن و در روزگاری که بحران مالی و بانکی دنیاگیر شده است، هدف نخواستن و خشم مردم که از همه گونه قوم و طبقه و ملیتی در آن هست، آشکارتر شده است. در لندن این بار، صدای مردم مفهوم تر است و آنچه مورد خشم شان قرار گرفته آشکارتر.
خبرگزاری ها و خبرنگاران اما فوراً و به آسانی برچسبی به همگان میزنند و در خبر میخوانیم که «ده ها هزار تظارکننده ضد سرمایه داری در لندن به اعتراض پرداخته اند و نظم شهر را بهم زده اند.» آیا براستی این تظاهرات و اعتراضات بزرگ در لندن، تظاهرات ضد سرمایه داریست؟ و یا تظاهرات علیه آنان که بگمان مردم سرمایه داری را با آزطلبی اشتباه گرفته و از بکار بردن ضامن های نگاه دارنده سیستم سرمایه داری که نظارت آگاهانه دولت بر قوانین بانکی و مالیست خودداری کردند یا کفایت و لیاقت اجرای صحیح این مقررات را نداشتند؟
بنابراین هر کس که آمد و گفت تو بانکدار و تو مدیر موسسه مالی با بی کفایتی یا آزمندی خود روزگار مرا خراب کرده ای، لزوماً ضد سرمایه داری نیست که اجتماع سرمایه دار را ازو بترسانیم. بله، در میان این موج متنوع از هر قوم و ملت و طبقه و باور، قطعاً آنکه معتقد به ضد سرمایه داری هم هست یافت میشود، در کنار او که احتمالاً مشکلی با سرمایه داری ندارد اما با این مدیریت سرمایه داری دارد.
ما بروزگاری رسیده ایم که این معتقد به سرمایه داری و آن معتقد به ضد سرمایه داری که ظاهراً باید مثل آب و آتش با هم سازگاری نداشته باشند در یک امر با هم همداستان شده اند و خدمت تو بگویم اگر بجای G20 این بار G150 هم بود فرقی نمی کرد و صدای مردم در نخواستن یکی بود. آنچه مردم در مجموع میگویند، بگمان من فراتر از تظاهرات مثلاً ضد سرمایه داری یا ضد سیستم بانکی و ازین قبیل است.
صدائی که از میان همه صداهای متنوع و نامفهوم حتی در گوش سنگین من طنین میاندازد، در میان همه نخواستن ها، نشانه یک خواستن و نیاز مشترک است. نیاز به طرحی نو که با زندگی انسان امروز، انسان سال ۲۰۰۹ سازگار باشد و فراتر از نیاز آدم قرن پیش، قرن بیستم که همین ۹ سال پیش پشت سر گذاشتیم و هنوز حالیمان نیست.
میگویند، بحران مالی امروز دنیا، از آمریکا آغاز شده. من میگویم ممکن است این بحران از آمریکا آغاز نشده باشد، اما زمانی که در آمریکا بحران مالی مستولی شد، آنگاه معضل و مشکل بصورت جهانی در آمد.
در رفع این بحران و در نیاز به طرح نو نیز گمان دارم، کلید حل معما و طرحی نو، چه کسانی دوست داشته باشند و چه نداشته باشند، در این سرزمین خواهد بود.
شنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۳ ایران ۰۰:۲۴