کری جنسن، خبرنگار صدای آمریکا، هنگ کنگ
در پروسه ای جهانی به نا م « دربرگیرنده»، مردم می کوشند تا افراد ناتوان را به میان جمع اصلی مردم بیاورند.
هالی یائو، با حرکات موزون با یک آهنگ پر تحرک چهار ریتمی، اعضای مختلف بدن خود را از یک سو به سویی دیگر تکان می دهد. او در همین حالت به طرف پیتر یو که روی صندلی چرخدار نشسته است می رود و در حرکات تازه ای که انجام می دهد او را که دست چپ و شانه راست خود را تکان می دهد به رقص دعوت می کند.
در این رقص چاچاچا، این دو گاه دست یکدیگر را می گیرند و تکان می خورند و گاه تنهایی به رقص ادامه می دهند.
پیتر یو می گوید او چهار سال است که می رقصد و این فورم هنر یعنی رقص را بسیار دوست دارد.
او می گوید در ابتدا رقصیدن از داخل یک صندلی چرخدار خیلی مشکل بود اما او با سخت کوشی لازم توانست کم کم حرکات را به خاطر بسپارد.
هالی و پیتر، مدت یک ماه است که با یکدیگر تمرین رقص می کنند. این دو عضو گروه هشت نفره ای هستند که در آن زوج هایی از یک رقصنده سرپا و یک رقصنده روی صندلی چرخدار با هم به رقص می پردازند.
این گروه رقص جزو برنامه هایی است که فدراسیون جوانان با ناتوانی جسمی هنگ کنگ از آن حمایت می کند. این نهاد می کوشد تا این افراد ناتوان را که اغلب آن ها را جوانان تشکیل می دهند به جریان اصلی زندگی روزمره وارد کند و گاه این فدراسیون با نهادهای مشابه دیگری در مناطق دیگر جهان به همکاری می پردازد.
شاون لو، رییس این برنامه که از سال ۱۹۸۶ آغاز به کار کرده است می گوید : « ما هنوز در حال تغییر و تحول و پیشروی برای بهتر ساختن این امکانات هستیم. ما این پروسه را هنر دربرگیری خوانده ایم چرا که هنر متعلق به همه مردم است و همه باید بتوانند از آن لذت ببرند.»
ادوارد جنگ، مدیر داخلی جاکی کلاب است. او نیز یکی از کارمندان فدراسیون جوانان ناتوان هنگ کنگ است. او می گوید: « بسیاری از مردم هنگ کنگ نمی دانند و بلد نیستند چگونه با فردی که از ناتوانی جسمی رنج می برد روبرو شوند. ما دراین کلاس های رقص به آن ها یاد می دهیم که چگونه این کار را انجام بدهند. »
در هنگ کنگ ، شهری با جمعیتی در حدود هفت میلیون نفر که برخی از جوانان ناتوان آن به مدارس عمومی می روند بیش از ۸۰ مدرسه مخصوص برای افراد با ناتوانی های جسمی وجود دارد.
برنامه هنر برای افراد با ناتوانی جسمی، در اغلب مدارس پیاده شده است اما در بسیاری از موارد فدراسیون این افراد را به خارج از مدرسه و به داخل جامعه می برد تا بتوانند با مردم معمولی دست به انجام کارهای عادی بزنند. این برنامه ها توسط دولت هنگ کنگ حمایت می شود.
اخیرا سازمان هنر برای افراد ناتوان، برنامه ای شامل اجرای برنامه رقص روی صحنه به شیوه برنامه های کاباره ای و نمایشی از آثار نقاشی افراد با ناتوانی های جسمی را در یک برنامه ویژه به تماشای عموم گذاشت.
یکی از این نقاشی ها که در آن از رنگ های برجسته استفاده شده است به صورتی کشیده شده است که هم بتوان آن را تماشا کرد و هم افراد بتوانند آن را که از نقطه چین های زبر و برجسته ساخته شده است لمس کنند. این نمایشگاه هم چنین آثار مجسمه سازی با استفاده از پلاستیک های مخصوص ارائه می دهد که از مواد پلاستیکی و قابل انعطاف ساخته شده اند.
در این برنامه در مرکز تائن مون، یک مجری با حرکات دست در گوشه صحنه برای آن هایی که از شنوایی برخوردار نیستند داستان نمایش را تعریف می کرد و روی صحنه بازیگران و نوازندگان سالم و ناتوان به کمک یکدیگر به اجرای برنامه از جمله یک رقص پرشور سامبا پرداختند.
جوان ترین این رقصنده ها پیتر یو ۲۱ سال دارد و مسن ترین آن ها هم ۶۰ ساله است. این زوج های رقصنده از یک زن و مرد تشکیل شده اند که یکی از آن ها روی صندلی چرخدار نشسته است.
معلم رقص این گروه آلن لی می گوید این رقصنده ها می توانند اغلب رقص های رایج از قبیل رقص چینی، باله ، جاز و چاچاچا را اجرا کنند. لی می گوید برای رقصیدن شما حتما به یک جفت پا احتیاج ندارید بلکه می توانید از دیگر اعضای بدن از جمله سر و گردن و دست و شانه هایتان نیز به خوبی استفاده کنید.
برای اثبات این موضوع لی روی یک صندلی چرخدار می نشیند و ادای رقصیدن را در می آورد. رقصندگان لی به زودی به پایتخت چین می روند تا کنسرتی را نیز در آنجا اجرا کنند.
جمعه ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ ایران ۱۵:۲۷