کتی مااجتنی، خبرنگار صدای آمریکا، نایروبی
استنشاق چسب به منظور استفاده از اثر تخدیری آن در میان کودکان خیابانی کنیا تبدیل به یک اپیدمی شده است.
یک شرکت غیر انتفاعی در کنیا در صدد است تا کودکان خیابانی این کشور را که به استنشاق چسب برای اثر تخدیری آن معتاد شده اند نجات دهد.
استنشاق مداوم این ماده نه تنها پیامد های مضری برای سلامت دارد بلکه به مغز این کودکان آسیب می رساند. بر اساس نتایج پژوهش جدید یک گروه بازپروری کودکان خیابانی حداقل نیمی از کودکان خیابانی کنیا به استنشاق چسب و اثر تخدیری آن معتادند.
استنشاق چسب و اعتیاد به آن این کودکان را در معرض خطر جدی آسیب مغزی، عفونت های تنفسی و دیگر مشکلات جسمی قرار می دهد. این گروه بازپروری خواستار اعمال قوانین سخت گیرانه تر، اجرای آنها و نیز حمایت از فعالیت های توان بخشی برای این کودکان شده است.
نیکولاس شابان به استنشاق چسب و اثر تخدیری آن معتاد است. بدن او بوی شدیدی شبیه به بوی گازوئیل می دهد.
اعتیاد به استنشاق چسب سبب شده او نتواند یک جمله با مفهوم بسازد و یا حتی متوجه یک مکالمه ساده شود.
نیکولاس شابان می گوید می خواهم اعتیادم را ترک کنم. احساس خواب آلودگی به من می دهد که و اقعا عذاب آور است.
نیکولاس شابان با دهها هزار کودک و جوان دیگر در خیابان های نایروبی روزگار می گذرانند.
ارزیابی دولت این است که در نایروبی ۵۰ هزار و در سراسر کشور ۳۰۰ هزار کودک خیابانی وجود دارند.
نانسی واموی، دستیار مدیر برنامه جامعه اوندوگو، یک گروه بازپروری کودکان خیابانی می گوید رقمی بین ۵۲ تا ۹۰ در صد کودکان خیابانی به استنشاق چسب و اثر تخدیری آن معتادند. وقتی این کودکان چسب استنشاق می کنند دچار توهم روزانه می شوند، دیگر غذا نمی خورند، وزن کم می کنند و بعضی در نهایت می میرند. واقعا دهشتناک است. در واقع یکی از یافته های پژوهشگران این است که این ماده می تواند باعث مرگ ناگهانی شود.
این چسب که از آن برای تعمیر کفش، مبلمان و کار های دیگر استفاده می شود، در خیابان ها به فروش می رسد.
مغازه داران چسب را از تولید کنندگان می خرند . در عوض بعضی از مغازه داران چسب را به زنانی که به آنها ماما پیما می گویند فروخته و این زنان چسب را به کودکان که حتی بعضی از آنها حدود ۵ ساله اند می فروشند.
برناد اته وانگویی، ۲۴ ساله ، یکی از زنانی است که روزانه چسب را به ۳۰ کودک می فروشد.
برناد که مادر دو کودک است و خود نیز در خیابان زندگی می کند، چسب را به بهای ده شلینگ ویا حدود ۷⁄۵ سنت آمریکا می فروشد.
وی می گوید: از اینکه چسب این کودکان را دیوانه می کند خبر دارم. ما هم دوست نداریم چسب بفروشیم، فقط به این دلیل می فروشیم که برای بچه هایمان غذا بگیریم. ما هم محتاج هستیم.
گروه جامعه اوندوگو در ماه اکتبر گزارشی از پژوهش های خود در مورد چسب و دیگر موارد آزار و اذیت دهنده کودکان خیابانی منتشر کرد.
بر اساس این پژوهش یکی از علت هایی که کودکان خیابانی چسب استنشاق می کنند، چشم و هم چشمی با دوستان و هم سن و سالانشان است. این کودکان از حالت رخوت این اعتیاد خوششان می آید. این اعتیاد گرمشان می کند و می توانند از درد گرسنگی فرار کنند.
اوتمن شابان هم که روزگاری در خیابان ها زندگی می کرد می گوید:" کارهایی هستند که تا وقتی تحت تاثیر مواد مخدر نباشی انجام نمی دهی، مثل زباله خوردن. باید چسب استنشاق کنی تا جرات کنی زباله بخوری و کار های دیگر در خیابان انجام دهی."
کودکان خیابانی برای پرداخت هزینه اعتیاد خود به چسب به گدایی، روسپی گری و زباله گردی روی می آورند.
گزارش گروه جامعه اندوگو مصرانه از دولت خواسته تا رسما چسب را جزء فهرست مواد مخدر قرار دهد و قوانینی که فروش چسب به کودکان را ممنوع می کند به مرحله اجرا بگذارد.
در ضمن خواستار افزایش فعالیت های بازپروری کودکان خیابانی شده تا به شوربختی و درد و رنج آنها پایان داده شود.