بیست سال پس از سرکوب خونین تظاهرات طرفداران دمکراسی در رانگون و دیگر شهرهای برمه، دولت نظامی آن کشور به درهم شکستن نارضایی ها و محروم ساختن شهروندان خود از حقوق اساسی شان ادامه می دهد. با این حال، جنبش بسوی استقرار یک نظام دمکراتیک همچنان پا برجا است، و احترام و حمایت جامعه بین المللی را ایجاب می کند.
در مارس ۱۹۸۸، اعتراضات برهبری دانشجویان علیه شورای نظامی حاکم آغاز شد. تشکیلاتی که در اوائل دهه 1960 بقدرت رسید و سیاست های هراس از بیگانه آن آثاری ویران کننده بر اقتصاد برمه گذاشته بود. علیرغم اقدامات سرکوبگرانه پلیس و ارتش، تظاهرات در تابستان گسترش یافت، و مردم خواهان برگزاری انتخابات آزاد و پایان گرفتن حکومت استبدادی شدند. این تظاهرات در ۸ اوت ۱۹۸۸، زمانی که صدها هزار برمه ای به خیابان ها ریختند، اوج گرفت.
پاسخ دولت سریع و بی رحمانه بود. نیروهای امنیتی صدها نفر را بگلوله بستند و شمار کشته شدگان طی ماه ها اعتراض از ۳ هزار تن فراتر رفت. در آن زمان، بسیاری از رهبران فعلی برمه عهده دار پست های ارشد در ارتش بودند. پس از یک دوره حکومت نظامی، انتحابات پارلمانی در سال ۱۹۹٠ برگزار شد و حزب اتحاد ملی برای دمکراسی، برهبری آونگ سان سوچی، به پیروزی عظیمی دست یافت. شورای حاکم حاضر نشد به نتایج رای گیری احترام بگذارد و فعالان اوپوزیسیون را به زندان انداخت.
بتلافی اعتراضات ۱۹۸۸، سال پیش پلیس و ارتش به سرکوب تظاهرات آرام و صلحجویانه راهبان و شهروندان عادی پرداختند، دست کم ۳۰ تن را کشتند و صدها نفر را دستگیر کردند.
ایالات متحده، بر خواست خود از رهبران برمه برای ازاد ساختن فوری این افراد و دیگر زندانیان سیاسی، همچنان پا برجا است. رژیم همچنین باید گفت و شنودی واقعی با رهبران جنبش دمکراسی و رهبران اقلیت قومی را برای انتقال واقعی به دولت دمکراتیک آغاز کند. بهبود مناسبات بین دو کشور به این موضوع بستگی دارد که رژیم برمه گام های معتبری در این جهت بردارد.