رابرت موگابه رئيس جمهوری زيمبابوه در جنگ کشورش عليه استعمار يک قهرمان محسوب ميشود، اما منتقدين ميگويند قبضه قدرت با مشت هائی آهنين وی را از يک رزمنده آزادی به يک سرکوبگر مبدل کرده است.
سابقه شهرت گرفتن آقای موگابه به دهه هفتاد باز ميگردد که چريک های او دولت حاکم سفيدپوست رودزيای جنوبی وقت را شکست دادند، و حکومت سياهپوستان زيمبابوه ای را برقرار کردند .
آقای موگابه در فاصله اواسط دهه شصت تا اواسط دهه هفتاد هنگامی که زندانی سياسی بود نفوذ خود را بر رزمندگان آزادی و جنبش استقلال طلبی زيمبابوه برقرار و تحکيم کرد. اين پيرو مارکسيسم ، بيست و هشت سال پيش با استفاده از تجربياتی که در آن ايام کسب کرده بود، در مقام نخستين نخست وزير زيمبابوه قدرت را به دست گرفت .
وی به فاصله دو سال، تحمل ناپذيری و سرکوبی هرگونه نارضايتی را در عملياتی بروز داد که نيروهای امنيتی اش در جريان آن هزاران غير نظامی يک گروه رقيب را کشتند.
آقای موگابه سياست های استبدادی خود را بيست و يک سال پيش و پس از احراز مقام رياست جمهوری تشديد کرد. او هشت سال پيش هزاران کشاورز سفيد پوست را در چارچوب برنامه ای که ميگفت هدف اش جبران اشتباهات دوران استعمار است، از مزارع کشور بيرون راند. حاصل اين اقدام کاهش در توليد مواد غذائی و رکودی اقتصادی بود که با بيکاری و تورمی شديد همراه است.
آقای موگابه شش سال پيش انتخابات رياست جمهوری را برد، اما آمريکا و اتحاديه اروپا رای گيری را توام با تقلب دانستند ، و با وضع تحريم هائی تنبيهی عليه دولت او واکنش نشان دادند.
انتقادها سه سال پيش هنگامی شدت گرفت که مقامات دولت آقای موگابه بزور هزاران نفر سکنه محلات فقير نشين حراره را کوچ دادند.
اپوزيسيون ميگويد زيمبابوه مجددا نياز به آزاد شدن دارد، و اين بار در پی آزاد شدن از سياست های سرکوبگرانه آقای موگابه است.
