کارگردان: ژان-لوک گودار
بازيگران: ژان پُل بلموندو، جين سی برگ
فرانسه، ۱۹۵۹، سياه و سفيد، ۹۰ دقيقه
تابستان پاريس به ندرت به جذابيت و زيبايی ايکه در اين فيلم ۹۰ دقيقه ای به تصوير درآمده جايی نشان داده شده است؛ آنهم فيلمی که هم بلحاظ موضوع، هم از نظر گرامر سينمايی، و هم از نظر سبک و شيوه داستان پردازی جهان را تکان داد. روی اکران رفتن «بی نفس» نظير «تولد يک ملت» و «همشهری کين» به عنوان يکی از نقاط عطف تاريخ سينما به چنان تحولی در اين هنر دامن زد که اغلب آن را آغازگر موج نو در سينما می دانند. اين نسيم فرحبخشی که تا به امروز نيز تازگی اش را حفظ کرده است اولين فيلم داستانی بلند گودار محسوب می شود و تا حد زيادی بدون سناريو و فی البداهه است. داستان عشق نامحتملی است که در متن فيلمی ظاهرا گانگستری قرار داده شده است.
بازی های فوق العاده ژان پل بلموندو در نقش يک تبهکار خرده پا و جين سی برگ در نقش دوست دختر آمريکايی اش که نهايتا او را به پليس لو می دهد به اين فيلم کيفيت هيجان انگيز و تکان دهنده ای می دهد. گودار با اين کارش و با تجديد نظر در سبک فيلم سازی، منقلب کردن اسلوب فيلم برداری، موزيک متن و اديت، تمام قواعد خشک سابق را بدور ريخته و فيلمسازی را از يکسری دستورالعمل های غير قابل انعطاف و غير شفاف به صورت وسايل رهايی بخشی درآورد تا به اندازه کلمات جيمز جويس رسا و پر معنی بشود. به عبارت ديگر «بی نفس» فيلمی بود که نهايتا اين مدرن ترين هنرها را به دوران هنر مدرن وارد ساخت. نديدن اين فيلم با هر عذر و بهانه ای غير قابل بخشش است.
