ديک چينی، معاون رياست جمهوری آمريکا، می گويد مردم ايران «با وجود پليس مخفی، بازداشتهای خودسرانه، و امواج خشونت در فضا در جوی آکنده از ترس و هراس زندگی می کنند. رژيم در طول يک نسل سلطه خود را بر کشور مستحکم کرده و دچار غرور فراوان شده و با مردم ايران بيرحمانه برخورد می کند. روزنامه نگاران درجو ارعاب به سر می برند. اقليتهای دينی مورد پيگرد واقع می شوند. شمار زيادی از ناراضيان و دوستداران آزادی به قتل رسيده و يا خيلی ساده ناپديد شده اند. دانشگاهيان ايرانی مقيم خارج در ديدار از کشورشان به زندان می افتند بی آنکه جرمی مرتکب شده باشند.»
پرونده مهرنوش سلوکی فيلمساز ايراني- فرانسوی را در نظر بگيريد. خانم سلوکی در دسامبر سال ۲۰۰۶ به ايران رفت تا در باره سنت های خاکسپاری مردگان در نزد اقليتهای دينی فيلمی تهيه کند.خانم سلوکی، در گفتگوی تلفنی با راديو فردا، گفت در جريان کارش به بخشی از گورستان خاوران سرزد که از ساير بخشهايی که ديده بود بکلی متفاوت می نمود. اين همان قسمتی بود که هزاران زندانی سياسی، در مدت زمانی بس کوتاه، توسط رژيم روحانيان ايران در سال ۱۳۶۷ اعدام و در گورهای دسته جمعی به خاک سپرده شده بودند.
روز ۱۷ فوريه امسال (۲۸ بهمن ۱۳۸۵) پليس با يورش به آپارتمان خانم سلوکی در تهران وی را بازداشت و به زندان اوين منتقل کرد. خانم سلوکی پس از گذراندن يک ماه در اوين آزاد شد، اما اجازه خروج از ايران را ندارد، و بايد روز ۱۷ نوامبر (۲۶ آبان) در دادگاه حاضر شود. بنا به گزارشها اتهام خانم سلوکی، نشر اکاذيب و تبليغ عليه حکومت روحانيان است. خانم سلوکی به راديو فردا گفت احساس می کند در برزخ ميان مرگ وزندگی به سر می برد.
کسان ديگری هم که به گو رستان خاوران رفته اند بازداشت شده اند، از جمله ۶ تن از کسانی که در مراسم نوزدهمين سالگرد اعدامهای دسته جمعی زندانيان در سال ۱۳۶۷ در تابستان امسال به آنجا رفته بودند. يک نفر ديگر از اين عده (نفر هفتم) معصومه منصوری ۲۲ ساله است، که در حال تحقيق پيرامون سرنوشت پدرش بود و در مراسم يادبود شرکت کرده و بازداشت شده بود. هر هفت نفر اکنون در اوين به سر می برند.
به نظر می رسد رژيم روحانيان ايران از مرده ها و زنده ها- هردو- می ترسد.
اما همان گونه که معاون رياست جمهور ی امريکا می گويد «مردم ايران کاملا حق دارند در کشورشان رها از ستم و سرکوب زندگی کنند.»