اگر شما سقوط هواپيماهای مسافربری را ديده و يا در مورد آن شنيده و يا خوانده باشيد، ميدانيد که اين هواپيماها مجهز به دو جعبه هستند که اصطلاحاً به آنها «جعبه سياه» ميگويند. در هر پرواز، يکی از آنها صداهای داخل اطاق خلبان، و ديگری خبرهای تکنيکی را ضبط ميکند.
جعبه های سياه در مواقعی که هواپيما سقوط ميکند نقش بسيار مهمی را در بازسازی وقايع و تعيين علت سقوط هواپيما بازی ميکنند. اين جعبه ها که تقريباً غير قابل شکستن و خراب شدن هستند، و عمدتاً بعنوان يک وسيله پر اهميت در پيشگيری سقوط هواپيماها در آينده نقش بازی ميکنند، از سوی جامعه بين الملی مورد تأييد و تمجيد قرار گرفته اند.
ولی ساختن جعبه های مشابه، برای وسائل نقليه ديگر، تا حدود زيادی کمتر مورد توجه واقع شده است. کارخانه های اتومبيل سازی در آمريکا، بدون اينکه بسياری از مردم بدانند، سالهاست ضبط مخصوصی را در بعضی از اتومبيلها نصب کرده اند که ميگويند هدف از آن گرفتن تصوير بهتری از اتفاقات در حين تصادف و بلافاصله بعد از تصادف است.
اين مسئله طرفداران آزاديهای حقوق شخصی را سخت بر انگيخته است. آنها نگران هستند که «جعبه سياه» بتواند همه روزه نحوه رانندگی مردم، و از جمله سرعت اتومبيل را کنترل کند و پليس به کسانيکه بيش از سرعت مقرر رانندگی کرده اند، از طريق پستی، جريمه بفرستد.
کارخانه های اتومبيل سازی و سازمان «ايمنی رفت آمد درشاهراه های آمريکا» اينگونه برداشت را خيال پردازی ميخوانند، و ميگويند که جعبه سياه قادر به انجام چنين کارهائی نيست.
امّا، مقامات «ايمنی رفت آمد در شاهراه های آمريکا» از کارخانه های اتومبيل سازی خواسته است که از سال دو هزار و يازده، چنانچه در اتومبيل جديدی جعبه سياه نصب شده باشد، خريداران اتومبيل بايد در جريان آن قرار گيرند. سازندگان اتومبيل همچنين بايد نحوه و موارد و اطلاعاتی را که جعبه سياه ضبط ميکند بصورت استاندارد در بياورند.