روزنامه نیویورک تایمز بخشی دیگر از سفرنامه نیکلاس کریستف خبرنگار و نویسنده صفحه عقاید این روزنامه به ایران را زیر عنوان «در ایران مردم می خواهند خوش باشند و خوش باشند و خوش باشند» منتشر کرده است، که بیشتر نتیجه گیری های او را از زندگی جوانان در ایران منعکس می کند.
وی می نویسد «تقریبا نیمی از ایرانیان کمتر از 25 سال سن دارند و ایران در بالا بردن سطح سواد آنان بسیار موفق بوده است».
ابراز حیرت از اینکه چه تعداد از ایرانیان ارزش هائی شبیه به ارزش های آمریکائی دارند، نخستین موضوعی است که این برنده جایزه روزنامه نگاری پولیتزر در سومین بخش از سفر نامه خود به ایران مطرح می کند.
او می نویسد «در سفر جاده ای ۲۷۳۶ کیلومتری که داشتم، از این که چه تعداد از ایرانیان ارزشهایی شبیه به ارزشهای آمریکاییها دارند متحیر شدم. مثلا اینکه ایرانیان بیشتر به دنبال خوشی هستند تا بنیادگرایی. آنها بیشتر به پارک (که هر جا در ایران بروی یکی وجود دارد) علاقه مندند تا به مسجد».
آقای کریستف می نویسد «به یاد داشته باشید که ایران تنها سرزمین آیت الله های عبوس نیست، بلکه سرزمین فلسفه لذت گرائی رباعیات عمر خیام هم هست».
وی می نویسد «این جوانان، آینده ایران هستند و میتوانند هم پیمانان ما باشند. هرچند ما در غرب برای مسئله هسته ای برنامه ریزی کردهایم، ولی مطمئن نیستم برای خود ایران تدبیری کرده باشیم».
آقای کریستف در سومین بخش از سفرنامه خود به ایران ، که این بارهم نظیر دو بخش قبلی با ترجمه فارسی در نیویورک تایمز چاپ شده است می نویسد «سفرهای من در سراسر ایران، من را مجاب کرد که اگر ما صبر داشته باشیم و رشد نیروهایی از قبیل تحصیلات روزافزون، طبقه متوسط در حال گسترش و محرومیت های مالی در حال افزایش و فرسایش انحصار دولت بر اطلاعات را مختل نکنیم ایران تغییر خواهد کرد. باور من بر این است که اگر جنگی بین ایران و غرب در نگیرد - جنگی که احتمالا حکومت را قدرتمندتر میکند – تندروها راه مائو را پیش خواهند گرفت و ایران در نهایت چیزی شبیه به ترکیه خواهد شد».
وی می نویسد «تقریبا نیمی از ایرانیان کمتر از 25 سال سن دارند و ایران در بالا بردن سطح سواد آنان بسیار موفق بوده است».
ابراز حیرت از اینکه چه تعداد از ایرانیان ارزش هائی شبیه به ارزش های آمریکائی دارند، نخستین موضوعی است که این برنده جایزه روزنامه نگاری پولیتزر در سومین بخش از سفر نامه خود به ایران مطرح می کند.
او می نویسد «در سفر جاده ای ۲۷۳۶ کیلومتری که داشتم، از این که چه تعداد از ایرانیان ارزشهایی شبیه به ارزشهای آمریکاییها دارند متحیر شدم. مثلا اینکه ایرانیان بیشتر به دنبال خوشی هستند تا بنیادگرایی. آنها بیشتر به پارک (که هر جا در ایران بروی یکی وجود دارد) علاقه مندند تا به مسجد».
آقای کریستف می نویسد «به یاد داشته باشید که ایران تنها سرزمین آیت الله های عبوس نیست، بلکه سرزمین فلسفه لذت گرائی رباعیات عمر خیام هم هست».
وی می نویسد «این جوانان، آینده ایران هستند و میتوانند هم پیمانان ما باشند. هرچند ما در غرب برای مسئله هسته ای برنامه ریزی کردهایم، ولی مطمئن نیستم برای خود ایران تدبیری کرده باشیم».
آقای کریستف در سومین بخش از سفرنامه خود به ایران ، که این بارهم نظیر دو بخش قبلی با ترجمه فارسی در نیویورک تایمز چاپ شده است می نویسد «سفرهای من در سراسر ایران، من را مجاب کرد که اگر ما صبر داشته باشیم و رشد نیروهایی از قبیل تحصیلات روزافزون، طبقه متوسط در حال گسترش و محرومیت های مالی در حال افزایش و فرسایش انحصار دولت بر اطلاعات را مختل نکنیم ایران تغییر خواهد کرد. باور من بر این است که اگر جنگی بین ایران و غرب در نگیرد - جنگی که احتمالا حکومت را قدرتمندتر میکند – تندروها راه مائو را پیش خواهند گرفت و ایران در نهایت چیزی شبیه به ترکیه خواهد شد».
