روزنامه نیویورک تایمز در مقاله ای به قلم الین سیولینو به تأثیر گروگانگیری دیپلماتهای آمریکائی در تهران در سال ۱۳۵۸ پس از ۳۵ سال در روابط دو کشور آمریکا و ایران می پردازد. دولت آمریکا از صدور ویزا برای گزینش ایران به عنوان سفیرش در سازمان ملل متحد خودداری می کند، اقدامی نادر که آخرین بار آمریکا در سال ۱۹۸۴ در ارتباط با نیکاراگوئه انجام داد زیرا کاندیدای این کشور آمریکای مرکزی در دوره پیش از انقلاب مارکسیستی نیکاراگوئه یک ژنرال بلند پایه را به قتل رسانده بود، اما پس از دو سال که شرایط عوض شد و نیکاراگوئه بار دیگر او را بر گزید ،آمریکا با صدور ویزا مخالفت نکرد. چرا آمریکا درباره گزینش حمید ابوطالبی از سوی ایران برای نمایندگی سازمان ملل متحد مخالف است و هر دو مجلس کنگره آمریکا رأی به عدم صدور ویزا برای آقای ابوطالبی داد که کاخ سفید هم با آن موافقت کرد؟
آقای ابوطالبی در دوره گروگانگیری چندی به عنوان مترجم برای گروگانگیرها عمل کرده بود و ظاهرأ همین عاملی است برای عدم صدور ویزا برای وی پس از ۳۵ سال، در حالیکه بگفته جواد ظریف ، وزیر خارجه ایران، ابوطالبی چندین بار در گذشته به آمریکا سفر کرده است و مانعی پیش نیامد.
ایران در آمریکا سفیر ندارد و در واقع سفیر ایران در سازمان ملل متحد، منعکس کننده چهره ایران در آمریکاست. آقای ابوطالبی با تسلط به زبانهای انگیسی و فرانسه، دکترای جامعه شناسی ، و سفیرپیشین ایران در کشورهای ایتالیا، استرالیا، بلژیک و اتحادیه اروپا از اعتباری در وزارت خارجه ایران بر خوردار است. آقای ظریف می گوید ما جانشینی برای او نداریم. مقام سفارت ایران در سازمان ملل متحد بالاترین مقام دیپلماتیکی است که ایران در خارج از کشور دارد. اما، علیرغم این پیشینه درخشان علمی و کارنامه حرفه ای، اقدام گروهی از دانشجویان موسوم به خط امام در نقض حقوق بین الملل و شکستن حرمت و مصونیت دیپلماتیک، و نقش یک جوان ۲۲ ساله به عنوان مترجم در این ماجراجوئی کماکان پس از ۳۵ سال بر روابط دو کشور سایه افکنده است.
گروگانگیری آسیبهائی بر هر دو کشور ایران و آمریکا وارد کرده، اما آیت الله خمینی از این بحران ۴۴۴ روزه برای تثبیت قدرت انقلابیون اسلامی استفاده کرد و آمریکا را شیطان بزرگ نامید.
پس از ۳۵ سال بسیاری از آمریکائیها آن بحران دیپلماتیک را به خاطر ندارند و یا اینکه اصلأ درباره آن چیزی نشنیده بودند، ولی فیلم آرگو در سال ۲۰۱۲ خاطره گروگانگیری را در اذهان بسیاری از آمریکائیان زنده کرد و اکنون ماجرای عدم صدور ویزا برای نامزد انتخابی ایران به عنوان عالیترین مقام دیپلماتیک این کشور در جهان.
مجله ییل گلوبال آنلاین در مقاله ای می پردازد به برنامه اتمی ایران و مذاکرات در جریان به قلم آرچ رابرتز.
ایران در آستانه نیل به دستیابی به نیروی هسته ای ممکنست آماده پذیرش یک توقف در برنامه هسته ای اش باشد. ایران دارای تکنولوژی غنی سازی اورانیوم است که میتواند به تولید تسلیحات هسته ای منجر شود و این کشور را در طبقه ۱۴ کشوری که از این امتیاز برخوردارند چون آلمان، ژاپن و یا برزیل قرار دهد. نویسنده می گوید ممکنست توقف در برنامه هسته ای ایران خواست دولت ایران و همچنین اقدامی مناسب باشد زیرا که تحریمها اقتصاد و رژیم را تضعیف میکند و به تحلیل می برد.
توافقی که در ماه نوامبر بر سر برنامه هسته ای حاصل شد و بازرسی از تأسیسات هسته ای ایران و ارائه گزارشها را الزامی میکند، توافقی قوی است. واقعیت اینکه ایران از تکنولوژی و توانائی برای غنی سازی اورانیوم بر خوردارست، فراموش نشدنی و غیر قابل انکار است. بگفته نویسنده، ایران پس از نیل به سطح مشخصی از ظرفیت هسته ای، میتواند به توقف برنامه هسته ای اش اقدام کند و بر چالشهای اقتصادی و توسعه روابط بهتر با جامعه بین المللی بپردازد.
۶ قدرت جهانی به ایران برای یک توافق کامل و جامع در ارتباط برنامه هسته ای اش تا ۲۰ ژوئیه فرصت داده اند. اما، پرسش اینستکه اگر ایران بر این باور باشد که از پتانسیل کافی هسته ای برخودارست، و زمان یک توقف استراتژیک در برنامه ای هسته ای اش فرا رسیده است، چه می شود؟ از منظر فن آوری ایران به نقطه ای رسیده است که دارای توانائی فنی برای تولید سلاحهای هسته ای است و بسیار غیر محتمل است که از دستآوردهای هسته ای اش پس از صرف هزینه ای حدود ۱۰۰ میلیارد دلار صرفنظر کند.
از منظر قانونی ایران فقط یک توافق تدابیر احتیاطی را نقض کرده است که البته این کشور آنرا تکذیب می کند.از این نظر پرونده هسته ای ایران به سازمان ملل ارسال شده و قطعنامه های تحریمی متعددی علیه ایران به تصویب رسیده است.
ایران می گوید که ارسال این پرونده از سوی سازمان بین المللی انرژی هسته ای به شورای امنیت غیر عادلانه بوده است و این کشور به تعهدات خود تدابیر احتیاطی را رعایت کرده است. در تهران باور بر اینستکه هر نوع پذیرش قطعنامه فصل ۷ (هفت) منشور سازمان ملل درحکم تأئید اینستکه برنامه هسته ای ایران تهدیدی برای صلح است. نویسنده در ادامه نگاهی گذرا دارد به پاره ای از تحولات در ارتباط با برنامه هسته ای ایران در سالهای بین ۲۰۰۳ و ۲۰۰۹و به این نتیجه می رسد که حرکات و اقدامات ایران به ظن بیشتری نسبت به ادعای ایران مبنی بر اهداف صلحجویانه برنامه هسته ای اش منجر شد. با انتخاب روحانی آهنگ توافق با گفتگو و حل معضل هسته ای از تهران به گوش رسید.
چرا دولت ایران با طرح ژنو توافق کرد؟ از نظر دولت آمریکا تحریمهای اقتصادی است که ایران تن به این مصالحه داد. اما با اینکه ایران سالها زیر چرخ تحریم و مجازاتهای اقتصادی بوده است، اصول سیاست خارجی اش تغییر ناپذیر باقی ماند.
۷ میلیاردی که ایران در پی توافق موقت قرارست از کاهش تحریمها بدست آورد در برابر بلند پروازیهای ایران همچون حکم یک سیب زمینی کوچک را دارد یا بعبارت دیگر بسیار ناچیز است. توافق موقت در واقع ظاهرأ بسیار قوی بنظر می رسد و امتیازاتی که به ۶ قدرت داده شد میتواند موجب محرکهائی در این جریان رو به رشد شود. اما، یکی از پیامدهای جانبی این روند ، تأئید ادعاهای ایران درباره مهارتهای هسته ای اش از سوی آژانس بین المللی انرژی اتمی است .ایران همچنین در کوتاه مدت به سیستم مالی جهانی و تکنولوژی دسترسی بیشتری می یابد.
علاوه بر این، توافق باعث می شود که جامعه بین المللی به ایران بصورت یک کشور"عادی" بنگرد نه به حالت یک غارتگر قابل پیش بینی که از سال ۱۳۵۷ در نظر گرفته شده است.
آنچه ایران تاکنون چه از نظر فن آوری هسته ای کسب کرده است قابل باز گرداندن نیست. کارشناسان هسته ای ایران در سطح بین المللی برای این کشور اعتباری بوجود آورده اند. اگر توافق ادامه یابد ایران کماکان توانائی خود در تولید تسلیحات هسته ای را حفظ خواهد کرد ، صرفنظر از اینکه چقدر از سانتریفیوژها فعال باقی بماند. هر توافق نهائی که حاصل شود، ایران در زمینه هسته ای به ژاپن یا برزیل دیگری تبدیل خواهد شد. این به احتمال قوی هدفی است که ایران در حال حاضر دارد. ایران نکته نظرش را اعلام کرده است یعنی "امر تمام شده غیر قابل بازگشت."
البته هر اتفاقی ممکنست در دوره توافق موقت پیش آید. هیچکسی جام جهان نما ندارد. اگر ایران در شرایط حاضر به توافق پایبند بماند، بهتر می تواند با بقیه جهان ارتباط داشته باشد و بیشتر به مشکلات مبرم خود توجه کند، و در عین حال مطمئن باشد که موضع هسته ای اش امن خواهد بود.
آقای ابوطالبی در دوره گروگانگیری چندی به عنوان مترجم برای گروگانگیرها عمل کرده بود و ظاهرأ همین عاملی است برای عدم صدور ویزا برای وی پس از ۳۵ سال، در حالیکه بگفته جواد ظریف ، وزیر خارجه ایران، ابوطالبی چندین بار در گذشته به آمریکا سفر کرده است و مانعی پیش نیامد.
ایران در آمریکا سفیر ندارد و در واقع سفیر ایران در سازمان ملل متحد، منعکس کننده چهره ایران در آمریکاست. آقای ابوطالبی با تسلط به زبانهای انگیسی و فرانسه، دکترای جامعه شناسی ، و سفیرپیشین ایران در کشورهای ایتالیا، استرالیا، بلژیک و اتحادیه اروپا از اعتباری در وزارت خارجه ایران بر خوردار است. آقای ظریف می گوید ما جانشینی برای او نداریم. مقام سفارت ایران در سازمان ملل متحد بالاترین مقام دیپلماتیکی است که ایران در خارج از کشور دارد. اما، علیرغم این پیشینه درخشان علمی و کارنامه حرفه ای، اقدام گروهی از دانشجویان موسوم به خط امام در نقض حقوق بین الملل و شکستن حرمت و مصونیت دیپلماتیک، و نقش یک جوان ۲۲ ساله به عنوان مترجم در این ماجراجوئی کماکان پس از ۳۵ سال بر روابط دو کشور سایه افکنده است.
گروگانگیری آسیبهائی بر هر دو کشور ایران و آمریکا وارد کرده، اما آیت الله خمینی از این بحران ۴۴۴ روزه برای تثبیت قدرت انقلابیون اسلامی استفاده کرد و آمریکا را شیطان بزرگ نامید.
پس از ۳۵ سال بسیاری از آمریکائیها آن بحران دیپلماتیک را به خاطر ندارند و یا اینکه اصلأ درباره آن چیزی نشنیده بودند، ولی فیلم آرگو در سال ۲۰۱۲ خاطره گروگانگیری را در اذهان بسیاری از آمریکائیان زنده کرد و اکنون ماجرای عدم صدور ویزا برای نامزد انتخابی ایران به عنوان عالیترین مقام دیپلماتیک این کشور در جهان.
مجله ییل گلوبال آنلاین در مقاله ای می پردازد به برنامه اتمی ایران و مذاکرات در جریان به قلم آرچ رابرتز.
ایران در آستانه نیل به دستیابی به نیروی هسته ای ممکنست آماده پذیرش یک توقف در برنامه هسته ای اش باشد. ایران دارای تکنولوژی غنی سازی اورانیوم است که میتواند به تولید تسلیحات هسته ای منجر شود و این کشور را در طبقه ۱۴ کشوری که از این امتیاز برخوردارند چون آلمان، ژاپن و یا برزیل قرار دهد. نویسنده می گوید ممکنست توقف در برنامه هسته ای ایران خواست دولت ایران و همچنین اقدامی مناسب باشد زیرا که تحریمها اقتصاد و رژیم را تضعیف میکند و به تحلیل می برد.
توافقی که در ماه نوامبر بر سر برنامه هسته ای حاصل شد و بازرسی از تأسیسات هسته ای ایران و ارائه گزارشها را الزامی میکند، توافقی قوی است. واقعیت اینکه ایران از تکنولوژی و توانائی برای غنی سازی اورانیوم بر خوردارست، فراموش نشدنی و غیر قابل انکار است. بگفته نویسنده، ایران پس از نیل به سطح مشخصی از ظرفیت هسته ای، میتواند به توقف برنامه هسته ای اش اقدام کند و بر چالشهای اقتصادی و توسعه روابط بهتر با جامعه بین المللی بپردازد.
۶ قدرت جهانی به ایران برای یک توافق کامل و جامع در ارتباط برنامه هسته ای اش تا ۲۰ ژوئیه فرصت داده اند. اما، پرسش اینستکه اگر ایران بر این باور باشد که از پتانسیل کافی هسته ای برخودارست، و زمان یک توقف استراتژیک در برنامه ای هسته ای اش فرا رسیده است، چه می شود؟ از منظر فن آوری ایران به نقطه ای رسیده است که دارای توانائی فنی برای تولید سلاحهای هسته ای است و بسیار غیر محتمل است که از دستآوردهای هسته ای اش پس از صرف هزینه ای حدود ۱۰۰ میلیارد دلار صرفنظر کند.
از منظر قانونی ایران فقط یک توافق تدابیر احتیاطی را نقض کرده است که البته این کشور آنرا تکذیب می کند.از این نظر پرونده هسته ای ایران به سازمان ملل ارسال شده و قطعنامه های تحریمی متعددی علیه ایران به تصویب رسیده است.
ایران می گوید که ارسال این پرونده از سوی سازمان بین المللی انرژی هسته ای به شورای امنیت غیر عادلانه بوده است و این کشور به تعهدات خود تدابیر احتیاطی را رعایت کرده است. در تهران باور بر اینستکه هر نوع پذیرش قطعنامه فصل ۷ (هفت) منشور سازمان ملل درحکم تأئید اینستکه برنامه هسته ای ایران تهدیدی برای صلح است. نویسنده در ادامه نگاهی گذرا دارد به پاره ای از تحولات در ارتباط با برنامه هسته ای ایران در سالهای بین ۲۰۰۳ و ۲۰۰۹و به این نتیجه می رسد که حرکات و اقدامات ایران به ظن بیشتری نسبت به ادعای ایران مبنی بر اهداف صلحجویانه برنامه هسته ای اش منجر شد. با انتخاب روحانی آهنگ توافق با گفتگو و حل معضل هسته ای از تهران به گوش رسید.
چرا دولت ایران با طرح ژنو توافق کرد؟ از نظر دولت آمریکا تحریمهای اقتصادی است که ایران تن به این مصالحه داد. اما با اینکه ایران سالها زیر چرخ تحریم و مجازاتهای اقتصادی بوده است، اصول سیاست خارجی اش تغییر ناپذیر باقی ماند.
۷ میلیاردی که ایران در پی توافق موقت قرارست از کاهش تحریمها بدست آورد در برابر بلند پروازیهای ایران همچون حکم یک سیب زمینی کوچک را دارد یا بعبارت دیگر بسیار ناچیز است. توافق موقت در واقع ظاهرأ بسیار قوی بنظر می رسد و امتیازاتی که به ۶ قدرت داده شد میتواند موجب محرکهائی در این جریان رو به رشد شود. اما، یکی از پیامدهای جانبی این روند ، تأئید ادعاهای ایران درباره مهارتهای هسته ای اش از سوی آژانس بین المللی انرژی اتمی است .ایران همچنین در کوتاه مدت به سیستم مالی جهانی و تکنولوژی دسترسی بیشتری می یابد.
علاوه بر این، توافق باعث می شود که جامعه بین المللی به ایران بصورت یک کشور"عادی" بنگرد نه به حالت یک غارتگر قابل پیش بینی که از سال ۱۳۵۷ در نظر گرفته شده است.
آنچه ایران تاکنون چه از نظر فن آوری هسته ای کسب کرده است قابل باز گرداندن نیست. کارشناسان هسته ای ایران در سطح بین المللی برای این کشور اعتباری بوجود آورده اند. اگر توافق ادامه یابد ایران کماکان توانائی خود در تولید تسلیحات هسته ای را حفظ خواهد کرد ، صرفنظر از اینکه چقدر از سانتریفیوژها فعال باقی بماند. هر توافق نهائی که حاصل شود، ایران در زمینه هسته ای به ژاپن یا برزیل دیگری تبدیل خواهد شد. این به احتمال قوی هدفی است که ایران در حال حاضر دارد. ایران نکته نظرش را اعلام کرده است یعنی "امر تمام شده غیر قابل بازگشت."
البته هر اتفاقی ممکنست در دوره توافق موقت پیش آید. هیچکسی جام جهان نما ندارد. اگر ایران در شرایط حاضر به توافق پایبند بماند، بهتر می تواند با بقیه جهان ارتباط داشته باشد و بیشتر به مشکلات مبرم خود توجه کند، و در عین حال مطمئن باشد که موضع هسته ای اش امن خواهد بود.