خودکشی ناکام جوان تحصیلکرده و مرفه «الکس» با بازی جیسن ریتر Jason Ritter، سبب ساز گردهمائی دوستان دانشگاهی است که سالهاست به خاطر درگیری در کار و زندگی، از هم جدا افتاده اند، فرصتی است برای یادآوری ها، بازگشت حس های فروخورده عشق و خشم و حسادت و دوستی و حتی شهوت، و نگاهی موشکاف به زندگی امروزی. در این میان، جاش، با بازی «مکس گریفیلد» بیش از دیگران، همه چیز را به سخره می گیرد. و سارا با بازی آبری پلازا، که حالا وکیل شده است، بیش از دیگران، نگران دوستان قدیم است.
آبری پلازا می گوید در دبیرستان کوچکی که می رفت، ۴۲ شاگرد در کلاس او بودند و هنوز هم با همه آنها دوست است. ولی در دانشگاه دوست زیادی نداشت، چون زیاد سر کلاس نمی رفت.
چارچوب قصه و درونمایه «درباره الکس» برای کسانی که در دهه های گذشته سینما می رفتند، چارچوب آشنائی است، چون این فیلم بدون پرده پوشی، با استقبال از، یا برای بزرگداشت «سرمای بزرگ» The Big Chill یکی از فیلمهای شاخص دهه ۱۹۸۰ ساخته شده و مدام این را به تماشاگر یادآوری می کند. نام دوستی که در سرمای بزرگ، مرگ اش در اثر خودکشی اسباب گردهمائی دوستان قدیم می شود هم آلکس بود.
چارچوب قصه و درونمایه «درباره الکس» برای کسانی که در دهه های گذشته سینما می رفتند، چارچوب آشنائی است، چون این فیلم بدون پرده پوشی، با استقبال از، یا برای بزرگداشت «سرمای بزرگ» The Big Chill یکی از فیلمهای شاخص دهه ۱۹۸۰ ساخته شده و مدام این را به تماشاگر یادآوری می کند. نام دوستی که در سرمای بزرگ، مرگ اش در اثر خودکشی اسباب گردهمائی دوستان قدیم می شود هم آلکس بود.
در آشپزخانه منزل الکس، بن، نویسنده ای آرزومند موفقیت، اما ناکام، با بازی «نت پارکر» Nate Parker، از افکار جف، سگ صاحبخانه حرف می زند. نام سگ، اشاره به جف گلدبلوم بازیگر عمده فیلم The Big Chill است.
فیلم The Big Chill نوشته و کارگردانی لارنس کسدن Kasdan به قدری تقلید و تجلیل و بازسازی شده که اصلا به قول منتقد ورایتی، فیلمهای ملهم از آن، خودشان یک ژانر یا نیمچه صنعت سینمائی هستند. اما فیلم «سرمای بزرگ» موضوع خیلی مهمی را مطرح می کرد، یعنی اینکه بر سر نسل Baby Boom در آمریکا چه آمد، نمایندگان نسلی که در بیست سالگی، در هنر و ادبیات و موسیقی و زندگی انقلاب کردند و پرچم ضد جنگ و سروصدای صلح طلبی و موسیقی راک آنها دنیا را پر کرد، در سی و چند سالگی، در چه حال هستند.
فیلم The Big Chill در سه دهه اخیر الهام بخش آشکار و پنهان فیلمسازان بسیار بوده، از جمله، الهام بخش ادوارد زوئیک، پدر جسی زوئیک،سناریست و کارگردان فیلم «در باره الکس.» آقای زوئیک یکی از کسانی است که از فیلم The Big Chill بهره برد، چون شهرت و ثروت اش را مدیون سریال تلویزیونی ThirtySomething است که در واقع با تقلید از آن به وجود آورد و از اواخر دهه ۱۹۸۰ تا اواسط دهه ۱۹۹۰ در صدر جدول پربیننده ترین برنامه های تلویزیون در آمریکا بود و افتخارش هم این بود که سریال غیرمتعارفی است، و ساختار شکن، چون قبل از آن سریالها یا کمدی بودند یا پلیسی.
جسی زوئیک، که «در باره الکس» را با اشتراک پدرش تهیه کرده، یک آقازاده تلویزیونی است. نقش الکس را جیسون ریتر، پسر جان ریتر، بازیگر مشهور و فقید تلویزیون ایفا می کند. نقش آیزک Isaac ، تنها دوستی که دنبال کار و کسب رفته و پولدار شده، را «مکس مینگلا» بازی می کند، پسر انتونی مینگلا، کارگردان مشهور انگلیسی. حضور دوست دختر ۲۲ ساله مکس، کیت Kate، با انتقاد و نیش زبان دوستان مواجه می شود، ولی Kate با بازی Jane Levy، که اتفاقا کارشناس خودکشی هم هست، با بی پروائی و صراحت لهجه شدیدی، ظاهرسازی های آنها را به رخ شان می کشد.
جسین ریتر، بازیگر نقش الکس، می گوید آنجه در باره این سناریو برای او تاثربرانگیز بود، تجربه خودش است با دو دوستی که به فاصله اندکی از یکدیگر دست به خودکشی زدند و در هر دو مورد هم خودکشی آنها ناموفق بود. او می گوید هر دو این خودکشی ها به فاصله یکی دو سال بعد از دبیرستان اتفاق افتاد و خیلی برای او تکان دهنده بودند، چون به آن دوستان نزدیک بود و همدیگر را تقریبا هر روز می دیدند، ولی با تمام شدن دبیرستان، هر یک به طرفی رفتند، بعضی به دانشگاه رفتند و بعضی هم نرفتند، ولی دیگر به طور روزانه در زندگی های هم حضور نداشتند.
سناریست وکارگردان جسی زوئیک منبع الهام خود، فیلم The Big Chill را با پرداختن به تاثیر اینترنت و شبکه های اجتماعی بر دوستی ها و رابطه ها، به روز کرده. در دیالوگ فیلم، اشاره به اینستاگرام هست و مشکل وام دانشجوئی و فیسبوک. اما «بن کنیزبرگ» منتقد روزنامه نیویورک تایمز یادآور شده که صحبت از کاذب بودن دوستی های فیسبوکی، حرف تازه ای نیست.
بازیگر نیت پارکر می گوید هر کس به این فیلم نگاه کند، می بیند که رابطه ها می توانند رشد کنند، یا راکد شوند و به آسانی قطع شوند، و این لزوما به خاطر فقدان عشق نیست بلکه برای این است که آدمها رشد می کنند و تغییر می کنند و فکرها و هدف هاشان عوض می شود و این فیلم همه این چیزها را بررسی می کند که از آنها، راه گریزی نیست.
بیشتر منتقدها جسی زوئیک، کارگردان فیلم «در باره الکس» را به خاطر آنکه دستمایه ای آشنا و دستمالی شده برای کار اول اش برگزیده، کوبیده اند با این حال، به قول منتقد پیشکسوت «رکس رید» نویسنده «آبزرور» نیویورک، سناریوی فیلم با مهارت نوشته شده، و بدون نقص است. بحث ها میان شش دوست قدیمی، پر است از تنش های برانگیزاننده، کشش های قدیمی و تمناهای ارضا نشده که هر چند ممکن است آشنا به نظر برسند اما در این فیلم با طنز و بینش، جذاب تر شده اند.
منتقدهائی که خواسته اند فیلم «در باره الکس» را بکوبند، بر غیراصیل بودن سوژه آن، پافشاری کرده اند، اما یکی از منتقدان اش، جاستین چنگ، است که در ورایتی نوشته، با این که فیلمی تقلیدی است اما این حسن قضاوت را دارد که در وادی احساساتی گری نیافتد. با این حال، به نظر این منتقد، در گنجاندن اشاره به فیلم The Big Chill زیاده روی کرده.
بعد از اسم الکس، شخصیت اصلی و اسم سگ، و مطرح کردن نام جف گلدبلوم، وقتی سر شام یکی می گوید انگار در یک فیلم دهه هشتادی گیر کرده ایم، دیگر توی ذوق تماشاگر می زند. جاستین چنگ، منتقد ورایتی نوشته این نسخه امروزی «سرمای بزرگ» آن قدر ها هم که وانمود می کند، هوشمندانه نیست، چون آخرش به یک مقدار قول و قرار توخالی می رسد و چند نتیجه گیری خیلی سهل و ساده که باعث می شود نستالژی آن، ناپخته تر جلوه کند.
منتقدی که خیلی از این فیلم تعریف کرده، رکس رید است که معمولا فیلمهای باب روز را که منتقدها دیگر حمایت می کنند، شدیدا می کوبد. آقای «رید» در هفتگی فرهنگی «آبزرور» نیویورک نوشته مشتاقانه منتظر دیدن کارهای بعدی جسی زوئیک است.