با فروپاشی اتحاد جماهير شوروی، ميليون ها نفر از شهروندان آن کشور و اقمار آن، به کشورهای ديگر مهاجرت کردند. ايالات متحده آمريکا بسياری از اين مهاجران را سکنا داده است.
نيويورک محل اقامت بسياری از مهاجران اتحاد جماهير شوروی پيشين و جمهوری های آن است.
ايرينا شملوا، يک مهاجر روس، می گويد که در روسيه زندگی بسيار مرفهی داشت اما فقدان آزادی او را مجبور به ترک وطن کرد. وی با استفاده از اينترنت رويدادهای اخير روسيه را دنبال می کند.
ايرينا شملوا می گويد: يک شهروند اتحاد جماهير شوروی بايد يک سرباز واقعی می بود. وانمود می کرد همه چيز خوب است. اما اگر شخص می خواست به خودش و سرنوشتش، آينده اش يا در مورد ساير مسائل فکر کند، کار غيرممکنی بود.
او می گويد تظاهرات اخير در روسيه نشان می دهد جوانان به آزادی که با فروپاشی شوروی پای گرفت اميدوار شده اند اما نگرانی از اين است که روسيه تحت حکومت ولاديمير پوتين به ديکتاتوری بازگردد.
در اوکرايين با امکانات کشاورزی و صنعتی، انتظار می رفت سطح زندگی مردم بالا رود. ولی آنچه بالا رفت قيمت انرژی و مواد ضروری زندگی بود.
واسيل لوپوک، که در اوکرايين اقتصاد تدريس می کرد، می گويد: مردم اوکرايين نمی دانستند صنايعی که از اتحاد جماهير شوروی به ارث بردند، ماندنی و قابل رشد نيست.
واسيل لوپوک می افزايد: ۵۰ يا ۶۰ درصد نيروی کار اوکرايين در خدمت صنايع نظامی بود.
او اضافه می کند: با کاهش نياز به اسلحه، اونيفورم و آذوقه برای ارتش شوروی، بسياری از مردم اوکرايين بيکار شدند و اوکرايين و برخی از جمهوری های شوروی به کشورهايی فاسد بدل گشتند. آنها فقط به فکر منافع خودشان هستند و نه ايجاد يک ملت اوکرايينی که از لحاظ اقتصادی مستقل باشد.
ايزاک جون زوکيرف، فعال حقوق بشر، که در سال ۲۰۰۴ از ازبکستان گريخت، می گويد: اگر به ازبکستان بازگردم دستگير و زندانی می شوم. سطح زندگی در ازبکستان بسيار پايين رفته است. اقتصاد بد شده و نشانی از آزادی ديده نمی شود. زندگی در آمريکا را دوست دارم. اين کشور امن است. کشور دموکراتيکی است و من از دموکراسی حمايت می کنم. اينجا می شود کار پيداکرد، ياد گرفت و هر کاری را انجام داد. در يک جمله «من آمريکا را دوست دارم.»
تمامی اين افراد که زمانی تابع حکومت مسکو بودند اکنون همه يک ملت هستند- آمريکايی.