لینکهای قابل دسترسی

خبر فوری
پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳ ایران ۱۱:۴۲

انجمن پزشکی مبارزه با ایدز در ویتنام


در شرایطی که مقدمات برای برگزاری کنفرانس بین المللی ایدز سال ۲۰۱۲ در اواخر ماه جاری در واشنگتن دی سی فراهم و کمک های مالی کشورهای اعانه دهنده نیز بسیار محدود شده است، متخصصان و کارشناسان ویتنام در مورد شیوه های توسعه تخصص های خود برای مقابله با این بیماری گفتگو می کنند.

اولین مورد ابتلا به ویروس «اچ آی وی» در اوایل سال های ۱۹۹۰ میلادی و در شهر هو شی مین ثبت شد. طی ده سال بعد از آن، مهمترین کاری که بیشتر پزشکان توانستند بکنند این بود که بیماری را تشخیص دهند.

به مرور زمان و با کمک سازمان های بین المللی، تشخیص بیماری دیگر همچون صدور حکم مرگ نبود.

پزشکان ویتنام، با آموزش و دسترسی به منابع چندین سازمان جهانی، در سال ۲۰۰۵ داروهای ضدویروسی و حیات بخش ساختند. پزشکان می گویند بیماران پس از درمان سلامت خود را بازیافتند و توانستند بار دیگر کار کنند و زندگی عادی را از سر بگیرند.

رویکرد فعالانه ویتنام نسبت به ویروس «اچ آی وی» و بیماری ایدز
ویتنام که کشوری با درآمد متوسط است دیگر نمی تواند به حمایت خارجی متکی باشد. دکتر نگوین ون کین، پژوهشگر ارشد اچ آی وی/ایدرز در ویتنام می گوید: «همه فعالیت های درمانی در ویتنام از سوی پروژه هایی که تحت حمایت نهادهای خارجی هستند، پشتیبانی می شوند. اما بعد از مدتی، این پروژه ها به پایان می رسند. بنابراین مردم ویتنام باید مستقل عمل کنند.»

کین می گوید از جمله به همین دلیل است که کارشناسان بهداشتی و درمانی کشور «انجمن بالینی اچ آی وی / ایدرز ویتنام» را که به آن «VCHAS» می گویند، تاسیس کردند. این انجمن با حمایت «مراکز ایالات متحده برای کنترل بیماری» و بر اساس «ابتکار ایدز دانشکده پزشکی هاروارد» تاسیس شد. این ابتکار بخشی از «طرح فوق العاده برای کمک به ایدز» رئیس جمهوری ایالات متحده است.

کین رئیس این انجمن است و اولین جلسه آن را ماه گذشته برگزار کرد. این سازمان به عنوان یکی از اولین سازمان های پزشکی حرفه ای از این نوع مورد ستایش بسیار قرار گرفته است و کین نسبت به چشم انداز آینده این سازمان بسیار امیدوار است.

کین توضیح می دهد انجمن «VCHAS» سه عملکرد دارد: اولین کار آن ایجاد یک شبکه و تبادل تجربه و درمان است. دومین کار آن افزایش ظرفیت پزشکان و تکنسین هایی است که روی درمان اچ آی وی و ایدز کار می کند و سومین وظیفه آن درمیان گذاشتن تجربیات خود را با دیگر کشورها و سازمان های بین المللی است.

اپیدمی اچ آی وی/ایدز در ویتنام به طور تاریخی بیشتر بین مصرف کنندگان مواد مخدر و معتادان مشاهده شده است، اما مشاوران پزشکی می گویند این ویروس و بیماری هم اکنون بیشتر با انتقال از طریق رابطه جنسی رایج است. مردانی که با مردان رابطه جنسی برقرار می کنند، جمعیت اصلی و نوظهور ویتنام هستند که با تقریباً ۱۷ درصد احتمال ابتلای به ویروس و بیماری ایدز، در معرض بیشترین خطر قرار دارند.

تعصب های فرهنگی
ایمون مورفی، مدیر سازمان مبارزه با ایدز سازمان ملل متحد می گوید «بخشی از چالش، وجود تابوها و تعصب های فرهنگی برای پیدا کردن این مردان است. او می گوید در بسیاری از بخش های ویتنام، مردم طوری برخورد می کنند که گویی این معضل وجود خارجی ندارد و انکار می کنند که مردان این کشور با مردان دیگر رابطه جنسی دارند، انگار که این مسئله در هیچ کشور دیگری در جهان رایج و شایع نیست».

آقای مورفی می گوید تبعیض علیه افرادی که به ویروس اچ آی وی و بیماری ایدز مبتلا هستند، معمول است. مردم فقط به دلیل رفتار همسایه ها با وضعیت بیماری ساکنان یک خانه، اسباب کشی می کنند و بچه ها هم به این دلیل که والدینشان به این بیماری مبتلا هستند، حتی اگر بچه ها مبتلا نباشند، از تحصیل و حضور در مدرسه محروم می شوند.

تعصب و تنگ نظری در مورد این بیماری نیز بر کار پزشکان و متخصصانی که با بیماران مبتلا به ویروس اچ آی وی و ایدز کار می کنند، تاثیر می گذارد. دکتر فام تان توی، یکی از کارشناسان برجسته این بیماری در بیمارستانی در هانوی می گوید کارمندان بخش پزشکی و درمانی به دلیل فقدان دانش کافی برای درمان بیماران مبتلا به ایدز و ویروس اچ آی وی، نسبت به این کار تردید نشان می دهند.

بخشی از فعالیت های «VCHAS» بر آموزش کارمندان بیمارستان ها متمرکز شده است تا کارمندان این بخشها بتوانند درک بهتری از این بیماری داشته باشند.

تای می گوید: «ما با این آموزش می توانیم درک بهتری از اچ آی وی به مردم ارائه کنیم. این دوره های آموزشی به آن ها کمک خواهد کرد تا از تبعیض ها بکاهند و به درمان بیماران مبتلا به اچ آی وی و مراقبت از بیماران ایدزی کمک کند.»

بنا به گفته آقای مورفی، در شرایطی که کشورهای اعانه دهنده کمک های مالی خود را کاهش می دهند، ویتنام ضرورت اتخاذ اقدام عملی و سریع کشور برای پرداخت هزینه های درمانی و پیشگیری از ابتلای به بیماری را درک کرده است. دولت ویتنام اختصاص بودجه ویژه پرداخت هزینه های لازم برای خرید دارو و درمان این بیماری را افزایش داده است.

اولویت بندی مجدد منابع
وی خاطرنشان می کند که باید اولویت ها را به گونه ای تغییر داد که منابع موجود بتوانند شکاف ها را پر کنند. بخشی از این شکاف را می توان با برچیدن مراکز بازپروری برای معتادان به مواد مخدر شروع کرد که بسیار بحث برانگیز بوده اند.

آقای مورفی می گوید هزینه هنگفتی صرف این بازداشتگاه ها می شود. این مراکز نه دستاوردی برای برقراری نظم اجتماعی داشته اند و نه برای بهداشت عمومی سودمند بوده اند.

انتشار گزارش سال گذشته سازمان دیده بان حقوق بشر در مورد کار اجباری در این مراکز، محکومیت های بین المللی به همراه داشت. با وجودی که تعداد اندکی از معتادان به مواد مخدر در این مراکز در بازداشت هستند، اما هنوز هزینه هنگفتی صرف آن می شود و بودجه و منابع موجود در آن باید برای ارتقاء بهداشت عمومی صرف شود.

وی می گوید دولت متوجه است که برای ترک هروئین، راهکارهای موثرتری وجود دارد و قصد دارد تا به معتادان کمک کند تا سال ۲۰۱۵ ترک اعتیاد کنند.

بنیانگزاران این سازمان امیدوارند که انجمن «VCHAS» بتواند عاملی برای ترغیب پزشکان و متخصصان باشد که به کار سخت در بخشی که نه از محبوبیت مردمی برخوردار است و نه کار تجملی و پردرآمدی محسوب می شود، به خود ببالند. این انجمن در صدد است پروژه های پژوهشی در داخل ویتنام را آغاز کند.

دکتر توی می گوید ویتنام برای ریشه کنی تبعیض و نابرابری مسیر طولانی را پیموده است، اما هنوز راه درازی در پیش دارد. با وجودی که این سازمان هنوز نوپا است، وی ابراز امیدواری می کند که این سازمان به پزشکان کمک کند تا برای درمان بیماران و مبتلایان به این معضل به اصلاح «شیاطین اجتماعی» مشارکت کنند.
XS
SM
MD
LG