خلاصه مقاله نیکلاس گوسدف در وبسایت نشنال اینترست
یک بار دیگر چرخه روابط آمریکا و روسیه تکمیل می شود. دولت کلینتون در سال ۱۹۹۳ قدرت را با وعده مشارکت استراتژیک «بیل و بوریس» در دست گرفت و با اتهامات متقابل بر سر عملیات در کوزوو به پایان برد در حالی که ژنرال وسلی کلارک برای جلوگیری از ورود صلحبانان روسی به پریشتینا آماده آغاز جنگ جهانی سوم بود.
جرج بوش اجلاس لیوبلیانا را با ولادمیر پوتین در تابستان ۲۰۰۱ با وعده روابط بسیار متفاوتی میان آمریکا و روسیه ترک کرد که نتیجه آن در رویدادهای پس از حملات یازدهم سپتامبر در همکاری روسیه دیده شد، اما ریاست جمهوری بوش با اشغال گرجستان توسط نیروهای روس پایان گرفت.
باراک اوباما هم خواست روابط با روسیه را از نو آغاز کند و حال در هفته های آخر ریاست جمهوری اش از سوی وزارت خارجه و وزارت دفاع دولت خودش با درخواست اعلام موضعی جدی در برابر حملات هوایی روسیه به شهر محاصره شده حلب در سوریه حتی به قیمت رو در رویی نیروهای آمریکا و روسیه روبرو است.
دولت اوباما هشدار پوتین در سخنرانی اش در دومای روسیه در سال ۲۰۱۴ را جدی نگرفت وقتی گفت: «اگر فنر را تا نهایت فشار بدهید با شدت عکس العمل نشان می دهد.»
واشنگتن نتوانست مانع انضمام کریمه به خاک روسیه شود و حال در سوریه با شرایطی مشابه روبرو شده است. حملات سایبری روس ها هم به آمریکا پیامدهایی واقعی دارد.
کاهش بهای انرژی نیز موجب تغییر رویکرد روسیه در منطقه نشده است.
مسکو خط قرمزهای خودش را ترسیم می کند. ایالات متحده تحت دولت کنونی یا دولت بعدی که ژانویه بر سر کار خواهد آمد باید ارزیابی کند که کدامیک از این خط قرمزها را نمی خواهد زیر پا بگذارد، کدامیک برای روسیه جدی است، و آمریکا آماده است کدامیک را به چالش بکشد و در این راه حاضر است هزینه بپردازد.
رهبران آمریکا باید بدانند وقتی پای کرملین به میان می آید گزینه بدون خطر وجود ندارد.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
