در ادامه موج روزافزون خروج نظاميان معترض از ارتش سوريه، اخيراً صدها نفر از سربازان کرد سوريه سلاحهای خود را بر زمين گذاشته و به شمال عراق گريخته اند. اين افراد اکنون توضيح می دهند که چگونه مجبور می شدند به طرف مردم تيراندازی کرده و اجساد آنها را در گورهای دسته جمعی پنهان کنند.
حسن، يک سرباز ۲۱ ساله کرد سوريه، می گويد سال گذشته در جريان راهپيمايی های مخالفان دولت سوريه در شهر درعا به دليل فرمان آتش فرمانده خود، مجبور شد سينه مردم بی سلاح را هدف بگيرد.
اين سرباز کرد می افزايد: مردم آمده بودند بيرون تظاهرات کنند، ما زديم آنها را کشتيم. ما را مجبور می کردند به طرف مردم تيراندازی کنيم. وقتی تظاهرات به هم می خورد ما ميزديم ويترين مغازه ها را می شکستيم، ظرفهای آب را از بين می برديم و مسجدها را خراب می کرديم.
حسن در پاسخ به اين سئوال که با سربازانی که از دستور مافوقشان سرپيچی می کردند، چه رفتاری می شد، می گويد: اعدام می شدند. من می ديدم آنها را چطور می کشند. چشمانشان را می بستند و آنها را می گذاشتند گوشه ديوار. من اين را با چشمان خودم ديدم.
در يک اردوگاه آوارگان ديگر در شهر دهوک عراق، عبدالله، راننده سابق تانک ارتش سوريه، در مورد نقش خود در بمبارانهای حمص می گويد: ما يک تعداد تانک را در نزديکی باباعَمر در اختيار داشتيم و بدون هدف شليک می کرديم. برای ما فرقی نميکرد، می خواست مردم باشند، يا اپوزيسيون، و يا ارتش سوريه آزاد. هدف مشخصی نداشتيم. تعداد زيادی از مردم کشته شدند.
عبدالله می افزايد، بعد از بمبارانها خود شاهد بوده است که ارتشی ها برای پنهان کردن اين قتل عامها، اجساد مردم را به داخل گورهای دسته جمعی می انداختند.
عبدالله در ادامه می گويد: در باباعمر تعداد زيادی از مردم کشته شدند. در آن زيتون کاريها مردم را قتل عام کردند و همانجا هم دفنشان کردند.
حسن می گويد همه اين خاطرات را مدام در ذهن خود مرور می کند. به هر طرف نگاه می کند، آنها را می بيند.
دولت سوريه وانمود می کند که فرار ارتشيان چندان مسئله بزرگی نيست. اما با گذشت زمان، هر روز تعداد بيشتری از سربازان، نظير حسن و عبدالله، به عراق فرار می کنند.
بنابر آمار مقامهای عراقی، در حال حاضر حدود ۱۳۰ سرباز سوری در اردوگاههای آوارگان عراق هستند.