موسسه اسمیتسونیان در واشنگتن، برای نمایش پروژه ملی موفقیت ها و دستاوردهای شهروندان آمریکایی هندی تبار آماده می شود.
پاوان دینگرا، طراح و مدیر پروژه «HomeSpun» می گوید این پروژه چند سال پیش، به صورت اینترنتی و به هدف نمایش تاثیر دستاوردهای شهروندان آمریکایی هندی تبار بر زندگی مردم آمریکا آغاز شد.
فعالیت ها و خدمات هندی تباران آمریکا در عرصه پزشکی، مهندسی نرم افزار و کسب و کارهای کوچک بر همگان روشن است، اما این نمایشگاه بر خدمات در زمینه های دیگری همچون موسیقی، ادبیات، فیلم، غذا و سیاست تمرکز می کند که اغلب توجه چندانی را به خود جلب نمی کند.
دینگرا که در هند متولد شد اما در ایالات متحده اقامت دارد، می گوید: «هندی تباران آمریکا در قلمروهایی اسم و رسم دارند که من اغلب توجه و قدرشناسی برای آن ها نداشتم.»
او به نام هایی همچون ویجای ایر، نوازنده سرشناس و خوشنام پیانو و جاز، فلوید کاردوز، سرآشپز سرشناس چهره های معروف جهان و نیکی هالی و بابی جیندال، سیاستمداران سرشناس و به ترتیب فرمانداران کارولینای جنوبی و لوئیزیانا اشاره می کند.
اما اشاره این نمایشگاه به نقش آمریکایی های هندی تبار در عرصه سیاست مسئله جدیدی نیست. در مقام نمونه، این نمایشگاه فضایی را به دالیب سینگ ساوند، نماینده پیشین ایالت کالیفرنیا در کنگره در اواخر سال های ۱۹۵۰ و اوایل سال های ۱۹۶۰ اختصاص داده خواهد شد که اولین آمریکایی آسیایی تبار بود که به کنگره راه یافت.
نقش شهروندان آمریکایی هندی تبار همواره برجسته نبوده است. دینگرا می گوید دکتر شدن برای مهاجران اهل هند در سال های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ بسیار دشوار بود، حتی اگر همچون همتایان آمریکایی خود آموزش دیده بودند و مدرک مشابهی داشتند. آن ها برای ریشه کن کردن تبعیض نهادینه شده در این عرصه، از دیگر پزشکان مهاجر کمک گرفتند و راه آینده را برای دیگر پزشکان مهاجر هموار کردند.
عنوان «برای ساختن زندگی های بهتر، با هم کار کنیم» موضوع نمایشگاه اسمیتسونیان خواهد بود.
این نمایشگاه همچنین به مشاغلی نه چندان جذاب و فریبنده ای توجه می کند که هندی تباران مقیم ایالات متحده به آن ها اشتغال داشته اند. یکی از این مشاغل رانندگی تاکسی است که مدت های مدیدی است هندی تباران مقیم این کشور در آن فعال هستند. دینگرا می گوید تقریباً بیش از شصت درصد راننده های تاکسی در نیویورک از تبار آسیای جنوبی هستند. این افراد چنان حضور گسترده و فعالی دارند که در سال ۱۹۹۸، یک آمریکایی هندی تبار «اتحادیه کارگران تاکسی ران نیویورک»، بزرگترین اتحادیه رانندگان تاکسی در ایالات متحده را تاسیس کرد.
پیشینه کوچ هندی تباران به آمریکا به قرن هفدهم باز می گردد، اما تعداد قابل توجهی از مهاجران هندی تبار در اواخر قرن نوزدهم به این کشور مهاجرت کردند. دینگرا می گوید بیشتر این مهاجران سیک هایی بودند که برای کشاورزی و اسکان به این منطقه کوچ کردند و اغلب آن ها در کانادا اقامت گزیدند. بعد از شورش نژادی و قومی بزرگ ضدآسیایی تباران در سال ۱۹۰۷ در ونکوور کانادا، تعداد زیادی از هندی تباران به ایالات متحده کوچ کردند.
ایالات متحده در سال ۱۹۱۷ قانون مهاجرتی را تصویب کرد که بر اساس آن آسیایی تباران از ورود به این کشور منع شدند. بسیاری از مردان هندی تبار برای ازدواج با مشکل مواجه شدند و یا نتوانستند همسران خود را از هند بیاورند.
دینگرا می گوید آن قانون و نیز قوانین دیگری که سفیدپوستان را از ازدواج با افراد غیر سفیدپوست منع می کرد، سبب شد تعداد زیادی از مردان هندی تبار با زنان مکزیکی ازدواج کنند که کشاورزی می کردند. عکس هایی در این نمایشگاه هستند که این خانواده ها و متعلقات آن ها را نشان می دهند.
دینگرا می گوید این نمایشگاه فقط بر جنبه های مثبت تمرکز نمی کند بلکه خشونت های داخلی و خانوادگی را نشان می دهد که به دلایل فرهنگی و شرایط مهاجرتی این افراد در جامعه هندی تباران رواج دارد.
دینگرا می گوید «به این دلیل که بسیاری از زنان هندی با ویزایی در ایالات متحده اقامت دارند که به همسرشان وابسته هستند، تعادل و توازن قوای بین زن و شوهر افراطی و نامتجانس می شود و این امر به مشکلات احتمالی منتهی خواهد شد».
پروژه «HomeSpun» به هدف تابیدن نوری بر تلاش های انجام شده برای ریشه کن کردن خشونت خانگی با «مانوی»، همکاری کرده است. «مانوی» اولین سازمان در ایالات متحده است که به طور خاص بر نیازهای زنان اهل آسیای جنوبی تمرکز می کند که قربانی خشونت بوده اند.
عمامه بالبیر سینگ سودهی، مالک یک پمپ بنزین در مسا در آریزونا نیز در این نمایشگاه گذاشته شده است. وی در پیامدهای پس از حمله های یازدهم سپتامبر سال ۲۰۰۱ به قتل رسید.
این نمایشگاه بخشی از ابتکار بزرگتری در موزه اسمیتسونیان است که بر زندگی آمریکایی هایی آسیای (جنوب شرقی) تبار تمرکز می کند و قرار است سپتامبر سال ۲۰۱۳ افتتاح شود.
پاوان دینگرا، طراح و مدیر پروژه «HomeSpun» می گوید این پروژه چند سال پیش، به صورت اینترنتی و به هدف نمایش تاثیر دستاوردهای شهروندان آمریکایی هندی تبار بر زندگی مردم آمریکا آغاز شد.
فعالیت ها و خدمات هندی تباران آمریکا در عرصه پزشکی، مهندسی نرم افزار و کسب و کارهای کوچک بر همگان روشن است، اما این نمایشگاه بر خدمات در زمینه های دیگری همچون موسیقی، ادبیات، فیلم، غذا و سیاست تمرکز می کند که اغلب توجه چندانی را به خود جلب نمی کند.
دینگرا که در هند متولد شد اما در ایالات متحده اقامت دارد، می گوید: «هندی تباران آمریکا در قلمروهایی اسم و رسم دارند که من اغلب توجه و قدرشناسی برای آن ها نداشتم.»
او به نام هایی همچون ویجای ایر، نوازنده سرشناس و خوشنام پیانو و جاز، فلوید کاردوز، سرآشپز سرشناس چهره های معروف جهان و نیکی هالی و بابی جیندال، سیاستمداران سرشناس و به ترتیب فرمانداران کارولینای جنوبی و لوئیزیانا اشاره می کند.
اما اشاره این نمایشگاه به نقش آمریکایی های هندی تبار در عرصه سیاست مسئله جدیدی نیست. در مقام نمونه، این نمایشگاه فضایی را به دالیب سینگ ساوند، نماینده پیشین ایالت کالیفرنیا در کنگره در اواخر سال های ۱۹۵۰ و اوایل سال های ۱۹۶۰ اختصاص داده خواهد شد که اولین آمریکایی آسیایی تبار بود که به کنگره راه یافت.
نقش شهروندان آمریکایی هندی تبار همواره برجسته نبوده است. دینگرا می گوید دکتر شدن برای مهاجران اهل هند در سال های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ بسیار دشوار بود، حتی اگر همچون همتایان آمریکایی خود آموزش دیده بودند و مدرک مشابهی داشتند. آن ها برای ریشه کن کردن تبعیض نهادینه شده در این عرصه، از دیگر پزشکان مهاجر کمک گرفتند و راه آینده را برای دیگر پزشکان مهاجر هموار کردند.
عنوان «برای ساختن زندگی های بهتر، با هم کار کنیم» موضوع نمایشگاه اسمیتسونیان خواهد بود.
این نمایشگاه همچنین به مشاغلی نه چندان جذاب و فریبنده ای توجه می کند که هندی تباران مقیم ایالات متحده به آن ها اشتغال داشته اند. یکی از این مشاغل رانندگی تاکسی است که مدت های مدیدی است هندی تباران مقیم این کشور در آن فعال هستند. دینگرا می گوید تقریباً بیش از شصت درصد راننده های تاکسی در نیویورک از تبار آسیای جنوبی هستند. این افراد چنان حضور گسترده و فعالی دارند که در سال ۱۹۹۸، یک آمریکایی هندی تبار «اتحادیه کارگران تاکسی ران نیویورک»، بزرگترین اتحادیه رانندگان تاکسی در ایالات متحده را تاسیس کرد.
پیشینه کوچ هندی تباران به آمریکا به قرن هفدهم باز می گردد، اما تعداد قابل توجهی از مهاجران هندی تبار در اواخر قرن نوزدهم به این کشور مهاجرت کردند. دینگرا می گوید بیشتر این مهاجران سیک هایی بودند که برای کشاورزی و اسکان به این منطقه کوچ کردند و اغلب آن ها در کانادا اقامت گزیدند. بعد از شورش نژادی و قومی بزرگ ضدآسیایی تباران در سال ۱۹۰۷ در ونکوور کانادا، تعداد زیادی از هندی تباران به ایالات متحده کوچ کردند.
ایالات متحده در سال ۱۹۱۷ قانون مهاجرتی را تصویب کرد که بر اساس آن آسیایی تباران از ورود به این کشور منع شدند. بسیاری از مردان هندی تبار برای ازدواج با مشکل مواجه شدند و یا نتوانستند همسران خود را از هند بیاورند.
دینگرا می گوید آن قانون و نیز قوانین دیگری که سفیدپوستان را از ازدواج با افراد غیر سفیدپوست منع می کرد، سبب شد تعداد زیادی از مردان هندی تبار با زنان مکزیکی ازدواج کنند که کشاورزی می کردند. عکس هایی در این نمایشگاه هستند که این خانواده ها و متعلقات آن ها را نشان می دهند.
دینگرا می گوید این نمایشگاه فقط بر جنبه های مثبت تمرکز نمی کند بلکه خشونت های داخلی و خانوادگی را نشان می دهد که به دلایل فرهنگی و شرایط مهاجرتی این افراد در جامعه هندی تباران رواج دارد.
دینگرا می گوید «به این دلیل که بسیاری از زنان هندی با ویزایی در ایالات متحده اقامت دارند که به همسرشان وابسته هستند، تعادل و توازن قوای بین زن و شوهر افراطی و نامتجانس می شود و این امر به مشکلات احتمالی منتهی خواهد شد».
پروژه «HomeSpun» به هدف تابیدن نوری بر تلاش های انجام شده برای ریشه کن کردن خشونت خانگی با «مانوی»، همکاری کرده است. «مانوی» اولین سازمان در ایالات متحده است که به طور خاص بر نیازهای زنان اهل آسیای جنوبی تمرکز می کند که قربانی خشونت بوده اند.
عمامه بالبیر سینگ سودهی، مالک یک پمپ بنزین در مسا در آریزونا نیز در این نمایشگاه گذاشته شده است. وی در پیامدهای پس از حمله های یازدهم سپتامبر سال ۲۰۰۱ به قتل رسید.
این نمایشگاه بخشی از ابتکار بزرگتری در موزه اسمیتسونیان است که بر زندگی آمریکایی هایی آسیای (جنوب شرقی) تبار تمرکز می کند و قرار است سپتامبر سال ۲۰۱۳ افتتاح شود.
