شهر پاریس با برگزاری چند نمایشگاه و چند حراجی پرسروصدا، ماه نوامبر را به قدردانی از هنر عکاسی مدرن اختصاص داده است. یکی از مهم ترین این رویدادها در رابطه با هنر عکاسی که اغلب وقایع دیگر را تحت الشعاع قرار داد، یک حراجی کم سابقه در «کریستی» پاریس بود از آثار عکاسی «ریچارد آویدان» Richard Avidon عکاس معروف آمریکایی مد و پرتره که در سال ٢٠٠٤ در اثر یک عارضه مغزی در سن ٨١ سالگی درگذشت.
در این حراج پرسروصدا، همه ٦٥ قطعه آثار «آویدان» به بیشترین مبلغ فروخته شد اما یکی از این آثار با فروش ٧١٩ هزار پوندی، رکورد تازه ای در فروش عکس های هنری بجای گذاشت. عکس بزرگی از مدلی به نام «دویما» در یک لباس شب مجلل «کریستین دیور» که میان دو فیل از سیرک «دو هیوه» پاریس ایستاده است. این عکس متعلق به سال ١٩٥٥ می باشد. عکس مذکور در سال ١٩٧٨ به اندازه کنونی درآمد تا در موزه متروپولیتن نیویورک در نمایشگاهی از مجموعه آثار «آویدان» به نمایش گذاشته شود. این عکس در همان زمان توسط «مزون کریستین دیور» خریداری شد.
ریچارد آویدان یکی از مشهورترین و مطرح ترین عکاسان جهان و از مهم ترین هنرمندان قرن بیستم آمریکا به شمار می رود. او عکاس چهره های سرشناس هم دوره خود چون «مارسل دوشامپ»، «پابلو پیکاسو»، و شخصیت های معروف دیگری چون«بریژیت باردو» ، «ژاکلین کندی» و «بیتل ها» ست و پرتره های او از لحاظ هنری از اهمیت زیادی برخوردارند. تعداد ٦٥ اثر او بین پنج هزار تا ٦٠٠ هزار یورو قیمت گزاری شده بودند که همه آن ها در حراج روز شنبه گذشته به فروش رسید.
ریچارد آویدان در سال ١٩٢٣ در شهر نیویورک متولد شد و کودکی آرام و آسوده ای را سپری کرد. او اصول عکاسی را از پدر خود آموخت و به این صورت مسیر زندگیش را از همان دوران مشخص کرد.
با پایان جنگ دوم جهانی، آویدان به مجله «هارپر بازار» پیوست و از یک مجموعه مد زنانه عکاسی کرد. کارشناسان معتقدند که آویدان با این کار خود توانست در عکاسی مد لباس و فرهنگ مد فرانسوی انقلابی ایجاد کند.آویدان با استفاده از سبک عکاسی خبری، به جای نماهای داخلی، در اماکنی مثل فروشگاه ها، پارک ها و کلوپ های شبانه از مانکن ها عکاسی می کرد و همین مسئله جلوه های ویژه ای به کارهای او می بخشید که تا آن زمان بی سابقه بود.
آویدان هم چنین به صورتی در عکس های خود همواره آزادى و حس آزاد بودن را به تصویر مى كشید و در عکاسی از مدل ها توانسته بود بین واقعیت و دنیای غیرواقعی یک رابطه اعجاب انگیز ایجاد کند. عکس های هنری آویدان در طول سال ها در انستیتوی اسمیتسونین، در نمایشگاهی در موزه ویتنی و در موزه هنری متروپولیتن نیویورک به نمایش درآمده است. او در عین حال یکی از شناخته شده ترین چهره های عکاسی تبلیغاتی بوده است که عکس های متعددی برای مدسازانی چون «رولون» و «کریستین دیور» گرفته است.
آویدان نخستین عکاسی بود که رسما از طرف روزنامه معتبر نیویورک تایمز استخدام شد و سردبیری که او را استخدام کرد به او قول داده بود که هرچه بخواهد می تواند انجام بدهد و همه آثار او بدون سانسور در روزنامه بچاپ خواهد رسید. این نشان دهنده شایستگی و لیاقت این هنرمند برجسته به شمار می رفت که در همان زمان گفته بود:« من از هر كسى در دنیا عكاسى مى كنم، اما امیدوارم بتوانم كمال و فضیلت انسان ها را به تصویر در آورم و کارم محدود به عکاسی از اشخاص نامدار و مشهور نباشد.»
با این همه آویدان برخی از آثار عکاسی خود را هرگز درصفحات این روزنامه به چاپ نرساند. از جمله عکس های نیمه عریان «مرلین مونرو» و سری عکس هایی که این عکاس هنرمند از اندام های زیبا و ورزیده انسان ها، زنان و مردان گرفته است.
تعدادی از عکس های آویدان که کم تر بحث برانگیز بوده است، پرتره هایی است در مجله نیویورکر از شخصیت های سرشناسی چون «هیلاری رادهام کلینتون»، «تونی موریسون»، «جان کری»، «کرت وانگات» و «استیون سادنهایم» که از شمار آثار تاثیر گزار او به شمار می روند. هم چنین عکس های آرشیو خصوصی او با تصاویری از «ادری هیپورن» ، «جین شریمپتون»، «ژاکلین کندی» و «رودلف نوریف».
عكاسى ریچارد آویدان و پرتره هاى او در خلال سال هاى فعالیتش متحول شدند، در ابتدا به وضعیت زندگى آمریكایى و فرهنگ آن توجه داشت خصوصاً در دهه ۵۰ تا ۶۰ با دید كاملاً مثبت به تصویر بردارى مى پرداخت. او از زمانى كه کار پرتره را آغاز كرد همیشه سعى مى كرد به نوعى روح و باطن موضوع های خود را نیز به تصویر بكشد. او در دهه ۷۰ بر مسئله سن و سال و مرگ متمركز شد.در سال ۱۹۶۹ او عكاسى ضد جنگ از جمله مجموعه «شیکاگو هفت»را آغاز كرد.
در سال ۱۹۷۶ در جشن دویست سالگى آمریكا آویدان به همراه نویسنده معروف «رناتا آدلر» از ۷۳ مرد و زن در مسند قدرت براى مجله رولینگ استون عكاسى كرد. در خلال سال هاى ۱۹۸۴-۱۹۷۸ او شروع به عكاسى از مردم كرد كه معتقد بود با این كار روحیه غربى آمریكا را به تصویر مى كشد.
ریچارد اویدان که سال های پایانی عمر خود را به نوشتن خاطرات خود وکتاب های تخصصی در رابطه با هنر عکاسی می گذراند در كتاب آمریكا در غرب مى گوید: «پرتره همانند خود فرد نیست، تمام عكس ها دقیق هستند، اما هیچ کدام واقعی نیستند.»