در ایران، می بینیم که راه خشونت و ایدئولوژی غیرمسئول کشور را رهبری می کند. مردم ایران تاریخی درخشان و کهن دارند؛ و خیلی از مردم آن کشور مایلند که در کنار همسایگانشان در صلح و کامیابی زندگی کنند. اما دولت ایران همانطور که حقوق مردمش را محدود می کند، از یک دیکتاتور در دمشق، و گروه های تروریستی در خارج حمایت می کند. دولت ایران بارها و بارها این فرصت را که نشان بدهد برنامه اتمی اش صلح آمیز است و به وظایفش در سازمان ملل متحد عمل می کند، از دست داده است.
اجازه دهید روشن بگویم: آمریکا می خواهد این مسأله را از طریق دیپلماسی حل کند، و ما بر این باوریم که هنوز برای این کار فرصت هست. اما این زمان محدود نیست. ما به حق کشورها برای دسترسی به انرژی هسته ای صلح آمیز احترام می گذاریم، اما یکی از هدفهای سازمان ملل متحد این است که ببیند ما این انرژی را در خدمت صلح به کار می گیریم. اشتباه نکنید: ایران مجهز به سلاح هسته ای،چالشی نیست که بشود محدودش کرد. ایران اتمی، اسرائیل را تهدید به نابودی خواهد کرد، و امنیت کشورهای خلیج فارس، و ثبات اقتصاد جهانی را به خطر خواهد انداخت. ایران اتمی، منطقه را به رقابت تسلیحات اتمی، و از بین رفتن پیمان منع تولید و گسترش سلاح های اتمی تحریک خواهد کرد. از همین رو بسیاری از کشورها یکصدا ایران را مسئول و پاسخگو می دانند. و باز هم به همین خاطر ایالات متحده برای جلوگیری از دستبابی ایران به سلاح هسته ای آن چه را که باید انجام خواهد داد.
آن نوع سیاستی که میان شرق و غرب، شمال و جنوب، مسلمان با مسیحی، هندو و یهودی، شکاف می اندازد، نمی تواند وعده آزادی را بدهد. چنین سیاستی تنها امید دروغین و عبث به جوانان می دهد. سوزاندن پرچم آمریکا چیزی به کودکان نمی آموزد. منفجر کردن یک رستوران،شکم گرسنه ای را سیر نمی کند. حمله به یک سفارتخانه، کارآفرینی نیست. این نوع سیاست دستیابی به آنچه را که ما باید با کمک یکدیگر به آن برسیم دشوارتر می کند: تعلیم و تربیت فرزندانمان و ایجاد فرصت هایی که شایستگی اش را دارند؛ حفظ و حمایت از حقوق بشر؛ و پیشبرد آرمان دموکراسی.
آینده نباید از آن کسانی باشد که به پیامبر اسلام اهانت می کنند. اما کسانی که توهین به پیامبر را محکوم می کنند، برای آن که حرفشان اعتبار داشته باشد وقتی به تمثال عیسی مسیح بی احترامی می شود، کلیساها به آتش کشیده می شود، و قتل عام یهودیان انکار می شود هم باید ابراز نفرت کنند و آن حرکات را محکوم کنند. بیایید تحرکات علیه صوفیان مسلمان و زائران شیعه را محکوم کنیم. زمان آن است که به کلام گاندی گوش فرا دهیم: «مدارا کردن، خود نوعی خشونت است؛ و منعی است بر سر راه رشد روح راستین دموکراسی.» ما باید با کمک هم برای ساختن دنیایی تلاش کنیم که در آن، تفاوت های ما به ما قدرت بخشد؛ نه دنیایی که تفاوت های ما آن را تبیین کند. این همان چیزی است که آمریکا می سازد، و این همان دیدگاهی است که ما از آن حمایت می کنیم.
اجازه دهید روشن بگویم: آمریکا می خواهد این مسأله را از طریق دیپلماسی حل کند، و ما بر این باوریم که هنوز برای این کار فرصت هست. اما این زمان محدود نیست. ما به حق کشورها برای دسترسی به انرژی هسته ای صلح آمیز احترام می گذاریم، اما یکی از هدفهای سازمان ملل متحد این است که ببیند ما این انرژی را در خدمت صلح به کار می گیریم. اشتباه نکنید: ایران مجهز به سلاح هسته ای،چالشی نیست که بشود محدودش کرد. ایران اتمی، اسرائیل را تهدید به نابودی خواهد کرد، و امنیت کشورهای خلیج فارس، و ثبات اقتصاد جهانی را به خطر خواهد انداخت. ایران اتمی، منطقه را به رقابت تسلیحات اتمی، و از بین رفتن پیمان منع تولید و گسترش سلاح های اتمی تحریک خواهد کرد. از همین رو بسیاری از کشورها یکصدا ایران را مسئول و پاسخگو می دانند. و باز هم به همین خاطر ایالات متحده برای جلوگیری از دستبابی ایران به سلاح هسته ای آن چه را که باید انجام خواهد داد.
آن نوع سیاستی که میان شرق و غرب، شمال و جنوب، مسلمان با مسیحی، هندو و یهودی، شکاف می اندازد، نمی تواند وعده آزادی را بدهد. چنین سیاستی تنها امید دروغین و عبث به جوانان می دهد. سوزاندن پرچم آمریکا چیزی به کودکان نمی آموزد. منفجر کردن یک رستوران،شکم گرسنه ای را سیر نمی کند. حمله به یک سفارتخانه، کارآفرینی نیست. این نوع سیاست دستیابی به آنچه را که ما باید با کمک یکدیگر به آن برسیم دشوارتر می کند: تعلیم و تربیت فرزندانمان و ایجاد فرصت هایی که شایستگی اش را دارند؛ حفظ و حمایت از حقوق بشر؛ و پیشبرد آرمان دموکراسی.
آینده نباید از آن کسانی باشد که به پیامبر اسلام اهانت می کنند. اما کسانی که توهین به پیامبر را محکوم می کنند، برای آن که حرفشان اعتبار داشته باشد وقتی به تمثال عیسی مسیح بی احترامی می شود، کلیساها به آتش کشیده می شود، و قتل عام یهودیان انکار می شود هم باید ابراز نفرت کنند و آن حرکات را محکوم کنند. بیایید تحرکات علیه صوفیان مسلمان و زائران شیعه را محکوم کنیم. زمان آن است که به کلام گاندی گوش فرا دهیم: «مدارا کردن، خود نوعی خشونت است؛ و منعی است بر سر راه رشد روح راستین دموکراسی.» ما باید با کمک هم برای ساختن دنیایی تلاش کنیم که در آن، تفاوت های ما به ما قدرت بخشد؛ نه دنیایی که تفاوت های ما آن را تبیین کند. این همان چیزی است که آمریکا می سازد، و این همان دیدگاهی است که ما از آن حمایت می کنیم.