بسياری از مردم ليسبون، بويژه آنان که در محله های فقيرنشين شهر زندگی می کنند، هانتر هالدر آمريکايی را می شناسند.
هانتر، يک آمريکايی ميانه سال و اهل ايالت ويرجينيا است که به پاس خدمات بشردوستانه اش از طرف دولت پرتغال به دريافت يک جايزه نايل شده است.
هانتر می داند که هر شب عده ای چشم براهش هستند. او هر روز از بعد از ظهر شروع می کند، رستورانها و کافه های شهر را زير پا می گذارد، از هريک، سهميه کوچکی می گيرد و تا آخر شب با ۶۰ تا ۷۰ جور غذا به محله فقيرنشين نوسا سِنورا دو فاطيما می رود. اين کار آنقدر برای اقای هالدر ارزش دارد که تصميم گرفته است اين فعاليت خود را گسترش دهد.
هانتر هالدر می گويد: مهم نيست چقدر در کار رستوران داری خبره باشی، هميشه بالاخره يک مقدار غذا زياد می آيد، سئوال اين است که با اين غذای اضافه چه کار بايد کرد، بايد بياندازی دور يا حداقل کمک کنی يک عده با آن سير شوند. هدف من اين است که رستوران دارها را متقاعد کنم که غذاهای اضافی خود را به مردم بدهند.
هانتر قبلاً يکبار، آنهم نه بطور جدی در مورد اين تصميم با دخترهای خود صحبت کرده بود. او هر شب با کمک ۶۰ داوطلب ديگر غذا را از رستورانها تحويل می گيرد و تا آخر شب آنها را بين مردم تقسيم می کند.
برای مثال، يکی از اين افراد زنی ست به نام ماريا سِلِست کِستانو که چند سال پيش به خاطر کمردرد بازنشسته شده و هانتر هر شب برای او غذا می برد.
ماريا سِلِست کِستانو می گويد: من سالها کار کردم اما چند سال پيش با حقوق از کارافتادگی ۳۰۰ يورو در ماه بازنشست شدم. اما اين پول برای غذا کافی نيست. بعضی اوقات مجبور می شوم شام نخورم. اين کار آقای هالدر خيلی به من کمک می کند.
بر اساس گزارش مرکز خيريه بانکو آليمِنتار، بزرگترين بانک غذا در پرتغال که کار تهيه و توزيع غذا در بين نيازمندان را بر عهده دارد، طبقات اجتماعی پرتغال طی سالهای اخير دستخوش تغييرات محسوسی شده اند، و هر روز بر تعداد گرسنگان افزوده می شود.
بنابر گزارش بانکو آليمنتار در حال حاضر حدود ۳۰۰ هزار نفر از مردم پرتغال برای دريافت غذا به اين مرکز مراجعه می کنند و هرسال حدود ۱۰ درصد از جمعيت کشور به خيل گرسنگان می پيوندند.