رهبران سیاسی وشخصیت های قدرتمند جهان، همواره درمرکز توجه و دیدگاه عموم قراردارند. ما هرروز آن ها را دربرنامه های اخبار تلویزیونی تماشا می کنیم و عکس های آن ها را روی صفحه اول نشریات می بینیم.
زمانی که «پلاتون آنتونیو» عکاس نشریه «نیویورکر» طرح تازه ای که گرفتن یک سری عکس های «پرتره» از رهبران امروز جهان بود را به عنوان یک پروژه هنری متفاوت برای این مجله آغاز کرد این عکاس سرشناس درنظرداشت تا از طریق لنز دوربین خود شخصیت های واقعی این مردان و زنان و چهره ای که پشت تصویرهای همیشگی آن ها قرار دارد را به معرض تماشا بگذارد. او هم چنین مصمم بود تا «قدرت» را هم به صورتی به نمایش بگذارد.
در ماه سپتامبر ٢٠٠٩، هنگامی که رهبران جهانی در یکی از آخرین گردهم آیی های جلسه عمومی سازمان ملل متحد شرکت می کردند، «پلاتون» احساس کرد که این زمان مناسبی برای اجرای طرح تازه اوست. به همین جهت ابتدا یک استودیوی کوچک موقت در مقرسازمان ملل متحد در نیویورک برپا کرد با این هدف که بتواند با گرفتن عکس هایی از این سیاستمداران، آن ها را از فاصله ای نزدیک و به صورتی بسیار شخصی نشان بدهد.
نیک کلگ، معاون نخست وزیردولت ترکیبی تازه بریتانیا یکی از چهره هایی است که از او عکاسی شده است. پلاتون می گوید: «من از او خواستم که اصلا به شغل و حرفه ای که دارد فکر نکند و نگذارد سیاست ذهنش را اشغال کند به او گفتم سعی کند به یک مسئله خیلی انسانی فکر کند. خیلی انسانی و خیلی عمیق. چند لحظه ای گذشت و ناگهان چهره او به شکل زیبایی عوض شد. آخر سر وقتی کار عکاسی تمام شد کلگ به من گفت میدونی وقتی عکسم را می گرفتی داشتم به چه چیزی فکر می کردم؟ داشتم درخیالم پای کوچولوی بچه نوزادم را نوازش می دادم.»
بعضی اوقات این لحظات عکاسی ناراحت کننده بودند. مثلا هنگامی که پلاتون از «رابرت موگابی» رهبر زیمباوه عکس می گرفت: «اطاق یک حالت سرد و عجیبی به خود گرفته بود. موگابی تقریبا ساکت بود و یک کت و شلوار خیلی برازنده و شیک پوشیده بود. هیئت همراه او خیلی بدگمان به نظر می رسیدند. با چشم هایشان دائما همه چیز و همه جا را تحت نظرداشتند.» پلاتون می گوید: «پوست صورت موگابی خیلی عجیب و غریب بود. به نظرروغن مالیده و چرب می رسید اما در واقع خیلی خشک بود. چشم هایش مثل دو زنبق کریستال مانند و عمیق به رنگ آبی نیلی بود. وقتی او کارش تمام شد و از اطاق عکاسی بیرون رفت، رهبر بعدی که برای عکس گرفتن آماده می شد حاضر نشد روی صندلی که موگابی روی آن نشسته بود بنشیند. من از او پرسیدم چرا؟ او پاسخ داد چون این صندلی هم حالا دیگر رنگ خون به خود گرفته است!»
عکاسی از معمر قذافی هم یکی از لحظات فراموش نشدنی بود. پلاتون می گوید: «ناگهان یک گروه مردانه به اطاق ما نزدیک شدند. وقتی خوب دقت کردم دیدم «معمر قذافی» با حرکتی آهسته تر از بقیه درمیان افرادی که او را احاطه کرده اند به طرف ما می آید. قذافی پوشش های چند رویه و رنگارنگ عجیب و غریبی به تن داشت و کلاهی که موهای آشفته سیاهش را سامان داده بود. وقتی خوب دقت کردم متوجه شدم که گروه محافظانی که او را احاطه کرده اند همگی زن هستند. زنانی که لباس های نظامی سبز تیره پوشیده بودند. صحنه عجیبی بود که مرا به یاد فیلم های جیمزباندی می انداخت.»
محمود احمدی نژاد، رئیس جمهوری اسلامی ایران و «هوگو چاوز» هم از دیگر مردان قدرتمندی بودند که «پلاتون» از آن ها عکس گرفته و در کتاب تازه خود چاپ کرده است: «من به مدت هشت دقیقه از چاوز عکس گرفتم. این کوتاه ترین نشست عکاسی بود که در طول دوران زندگیم داشته ام. درهمین مدت خیلی خیلی کوتاه، شاوز ابعاد گوناگونی از شخصیت درونی خودش را بر من آشکار کرد. من احساس کردم که در این عکس ها من توانسته ام قدرت های او را نه به عنوان یک سیاستمدار بلکه به عنوان یک انسان به نمایش بگذارم.»
در کتاب مجموعه عکاسی های «پلاتون» بنیامین نتینیاهو، نخست وزیر اسراییل و پرزیدنت محمود عباس، رهبر فلسطینی ها نیز در دو صفحه مقابل هم قرار گرفته اند:« نتینیاهو به نظرم مردی با اعتماد به نفسی باورنکردنی آمد. او از یک نوع انرژی و جذابیت خاص برخوردار است. به محض ورود به اطاق عکاسی دست مرا خیلی محکم فشرد و در حالی که دست دیگرش را روی شانه ام قرار می داد گفت:« پلاتون کاری کن که عکسم خوب از آب در بیاد» از آن لحظه به بعد این مسئله برای ما جنبه یک شوخی را پیدا کرد و تبدیل به یک جوک شد. جالب اینجاست که به نظر من او خیلی فتوژنیک است. یعنی وقتی از او عکس می گیرید انگار با چشم هایش به شما می گوید: «من حتما توی این عکس خوب می افتم!»
پلاتون می گوید:«محمود عباس خیلی با نتینیاهو فرق می کرد. او خیلی شکننده به نظر می رسید و انگار وزن همه دنیا را روی شانه های خود حمل می کرد. اما در عین حال خیلی متواضع و با شخصیت به نظر می رسید.»
پلاتون سعی کرده است تا با استفاده از هنر عکاسی، جوهر وجود این اشخاص را در طول یک مدت زمان محدود بیرون بکشد. حال و هوای رهبرانی که به تازگی برمسند قدرت نشسته اند با حالت آن هایی که مدت زمان بیشتری را با این مقام گذرانده اند تفاوت های فاحشی دارد: «برای مثال اوباما با آن اوبامای پرجذبه ای که همه ما در دوران انتخابات می شناختیم و به شدت دوست می داشتیم فرق می کرد. در این پرتره شما یک اوبامای متفکر و فیلسوف مآب را می بینید.»
از میان ١٠٠ رهبر سیاسی که پلاتون از آن ها عکس گرفته است تنها چهار رهبر زن به چشم می خورد: «زنان سیاستمداری که موضوع عکاسی من بوده اند در جایگاه سیاسی که در آن قرار گرفته اند به نظر خیلی محکم و متکی به نفس می رسیدند. شاید به خاطر این که چالش های موجود برای رسیدن آن ها به این مقام های رهبری به مراتب سخت تر بوده است.»
جستجوی پلاتون برای کشف جزئیات قدرت در رابطه با انسان ها هم چنان ادامه خواهد یافت اما این بار او به سراغ جلوه های تازه ای از این قدرتمندی ها می رود: «من فکر می کنم زمان آن رسیده که من لنز دوربینم را به سوی مردمی که قدرت هایشان از آن ها گرفته شده است بگردانم. مردمی که با نیرویی خارق العاده و شهامتی بی نظیر با سرکوب ها و زورگویی ها مقابله می کنند.» یکی از این افراد آنگ سان سوچی است که به تازگی موضوع عکاسی پلاتون بوده و این عکس روی جلد مجله تایمز به چاپ رسیده است. پلاتون می گوید: «من به تازگی از مصر برگشته بودم جایی که مدتی را به گرفتن عکس از رهبران انقلاب اخیر این کشور گذراندم. عکاسی از بچه های٢٢ ساله ای که تحت شکنجه قرار گرفته اند. از پدر و مادرهایی که پا به پای بچه هایشان در میدان آزادی درمقابل رژیم ایستادگی کردند. زنان مسنی که پسرهایشان توسط پلیس های مخفی بازداشت، زندانی و کشته شده اند. مردم کوچه و بازار و مردمی که با شهامتی بی همتا هرلحظه، دنیای پیرامون ما را بهتر و تحمل پذیر تر می کنند.»