دربرنامه موسیقی که به مناسبت بازی های زمستانی المپیک در ونکوور اجرا شد، امیر کوشکانی نوازنده ایرانی و رحیم الحاج نوازنده عراقی دریک همنوازی دست به اجرای موسیقی زدند.
این دو نوازنده از دو کشور ایران و عراق برخاسته اند که درطول سال ها به عنوان دشمن بایکدیگر برخورد داشته اند. اما امیر کوشکانی و رحیم الحاج معتقدند موسیقی زبانی است که فراسوی همه محدودیت ها، تمام دشمنی ها، ملیت،قومیت و سیاست قرار گرفته است.
داستان رحیم الحاج از بغداد آغاز می شود. جایی که او در آن نواختن «عود» را آغاز کرده است. اوهم چنین از کودکی سازهای دیگری چون گیتار و فلوت نواخته است. عشق شدید او به موسیقی باعث شد که او ازهمان دوران کودکی گاهی اوقات درکنار سازش به خواب رفته و حتی با آن همزبان شود و درد ودل کند.
این عشق به موسیقی باعث شد تا کم کم رحیم راه خود را پیدا کند و برای آموختن فنون موسیقی به نزد استاد مونیربشیریکی از برجسته ترین عودنوازان جهان برود. او بعدها در مکتب سلیم عبدل کریم در انستیتوی موسیقی بغداد به آموختن موسیقی پرداخت. اما الحاج در دوران دیکتاتوری صدام حسین به خاطرعدم پیوستن به حزب بعث ، محکوم به زندان شد و مدت ١٨ ماه را درحبس به سربرد.
رحیم کمی بعد مجبور به ترک کشورخود عراق شد و به کشور «اردن» پناهنده شد. اما بهای رسیدن به این آزادی از دست دادن عود محبوبش بود و کریم اجبارا ساز خود را در عراق پشت سر گذاشت. چندی بعد رحیم الحاج به ایالات متحده مهاجرت کرد. یک عود تازه تهیه کرد وامروزه او در ایالت «نیومکزیکو» به تدریس اشتغال دارد.
رحیم معتقد است که این مهاجرت ، سفری دردناک وطولانی مدت بوده است که اثرات آن را می توان در موسیقی او جستجو کرد. رحیم به صدای آمریکا می گوید که او احساس می کند مسئولیت خاصی برعهده دارد تا استعداد موسیقیایی خود را در راه رساندن صدای دادخواهی مردم زجرکشیده و بی صدای جهان به کار گیرد.
رحیم الحاج می گوید:«به نظر من این پیامی است که موسیقی دان ها باید دررساندن آن به گوش همگان بکوشند. موسیقی فقط نوعی سرگرمی و تفریح نیست. کار موزیسین این نیست که در یک میکده موسیقی بنوازد تا دیگران بتوانند ضمن شنیدن آن آبجو بنوشند. من می خواهم با موسیقی ام به مردم بگویم که درجهان درحال حاضرچه می گذرد. ماموریت من درزندگی و پیام من با اجرای موسیقی درسه چیز خلاصه می شود:صلح، عشق و شفقت و این که چگونه می توانیم به مردمانی که صدایی ندارند امکاناتی بدهیم تا صدایشان به گوش جهان برسد.»
رحیم که نامزد دریافت جایزه گرامی نیز بوده است درنظر دارد تا عواید تازه ترین آلبوم خود که با شرکت گروهی از هنرمندان بین المللی اجرا شده است را به «پزشکان بدون مرز» هدیه کند تا آن ها بتوانند بهتر وبیشتر به مردم صدمه دیده عراق کمک کنند.
امیر کوشکانی درایران به یادگیری موسیقی سنتی این کشور پرداخته است. او نوازنده تار است. او درسال ١٩٩١ به کانادا مهاجرت کرد. او در این کشور به ساختن آهنگ هایی که ادغامی است از موسیقی شرق و غرب اشتغال داشته است.
امیرکوشکانی درآپارتمان خود درشهر ونکوور به خبرنگار صدای آمریکا می گوید که هم نوازی با رحیم الحج، پل ارتباطی بوده است برای درک هرچه بیشتر روابط انسانی و قبول دیگران. از آنجائی که هردو نوازنده عشق مشترکی به نام «موسیقی » دارند ازطریق همکاری با یکدیگر می توانند پیام های عمیق تری را به دنیای خارج ارسال کنند:« برخوردهای سیاسی و روابط بین دولت ها از برخوردی که من و رحیم با هم داشته ایم تفاوت های فاحشی دارد. برخورد من و رحیم ازطریق موسیقی برخوردی همراه با عشق و دوستی و شفقت بوده است و همراه با همه آن احساساتی که من و او دررابطه با موسیقی داریم.»
رحیم می گوید که فرصتی که به او داده شده تا دربخش هنری برنامه های المپیک به اجرای موسیقی بپردازد، شانسی است تا او بتواند با مردم ازسراسر جهان ارتباط برقرار کند:«من احساس می کنم که یکایک افراد بشر درمقابل هراتفاقی که در جهان امروز می افتد مسئول هستند. اگر دولت شما کار بدی انجام می دهد این مسئولیت شماست که به آن ها گوشزد کنید که کاری که انجام می دهند بد است. درغیراین صورت شما یک فرد ترسو و بزدل بیشتر نیستید و به خاطر این روش خودخواهانه لیاقت زندگی در این جهان را ندارید. این کناره گیری ها یعنی این که شما واقعا برای این جهان اهمیتی قائل نیستید.»
امیر کوشکانی می گوید امیدواراست که شور وعشقی که در وجود او و رحیم دررابطه با موسیقی نهفته است را بتوانند به تماشاگران ونکوور القا کنند:«درحقیقت من بداهه نوازی خواهم کرد و از این طریق می توانم از همان آغاز با درنظر گرفتن حال و هوای محل اجرا و با ایجاد ارتباط با تماشاگران این موسیقی را به آن ها ارائه کنم. می خواهم انعکاس موسیقی ام را درنگاه یک یک این تماشاگران ببینم و برا ی آن ها بنوازم.»
هریک از این دو موسیقی دان ایرانی و عراقی اعتقاد دارند که این یک موقعیت و فرصت استثنائی برای هریک از آن دو است تا بتوانند موسیقی سنتی کشور خود را به جمعیت حاضر در این برنامه معرفی کنند. موسیقی که آن ها را به جایی فراسوی همه محدودیت های زبانی، نژادی، ملیتی و فرهنگی به دنیای گفتمان با استفاده زبان موسیقی خواهد برد.