پروپاگاندا یا تبلیغات سیاسی کره شمالی وارد عرصه شبکه های اجتماعی مجازی در اینترنت شده است. سایت های تویتتر، یوتیوب، و دیگر شبکه های اجتماعی مجازی مستقر در آمریکا، تنها نمونه هایی هستند که کره شمالی اخیرا به استفاده از آنها روی آورده است.
این تبلیغات دولتی مصرف داخلی ندارد چرا که در کره شمالی، رسماً کسی به اینترنت دسترسی ندارد.
هدف این تبلیغات، کشورهای دیگر به ویژه کره جنوبی است. اما در کشور دموکراتیک کره جنوبی، که یکی از کشورهایی است که بیشترین ضریب نفوذ اینترنت در جهان را دارد، دولت دسترسی به اینگونه مطالب را مسدود می کند.
ماموران سانسور اینترنت در کره جنوبی، این روزها تلاش بیشتری می کنند تا با تعداد رو به گسترش سایت های اینترنتی که مطالب کره شمالی و یا همسو با آن را منتشر می کنند، مقابله کنند.
کره جنوبی دسترسی به این سایت ها را بر اساس قانون ممنوعیت پخش اطلاعات غلط و یا فعالیت های علیه کشور انجام می دهد.
وبلاگ نویسانی همچون کیم سنگ-بوم، که زمینه ی مورد علاقه اش، حوزه فناوری دیجیتال است، سانسور را یک واکنش بیش از حد نیاز از سوی دولت می داند.
او می گوید:« فکر نمی کنم که دولت ما احتیاج داشته باشد تا شهروندان را بیش ازحد تحت قاعده در آورد. شهروندان کره جنوبی افراد ساده و خامی نیستند و آنقدر آگاهی زیادی پیدا کرده اند که تحت تاثیر پروپاگاندا یا تبلیغات سیاسی کره شمالی قرار نگیرند.»
این وبلاگ نویس می گوید: «از نظر ما این نوع تبلیغات کره شمالی بیشتر احمقانه است.»
اداره کمیسیون استانداردهای ارتباطات، و مرکز ملی پلیس کره جنوبی، حاضر به انجام مصاحبه با صدای آمریکا نشدند.
اما جئون کیونگ وونگ، مدیر سابق «انجمن رسانه اینترنت کره» که یک روزنامه نگار آنلاین است، می گوید مطالب همسو با پیونگ یانگ باید محدود شوند چرا که به گفته ی او، آنها بی ضرر نیستند.
جئون کیونگ وونگ می گوید: «نیروهایی در کره جنوبی وجود دارند که از رژیم کره شمالی حمایت می کنند.»
او می گوید:« برخی از آنها با گروه های جاسوسی کره شمالی در ارتباطند. بنابراین دولت کره جنوبی محدودیت هایی را در اینترنت در مورد مطالب مرتبط اعمال می کند.»
کاربران اینترنت در کره جنوبی، باید با نام های واقعی خود ثبت شوند. در محبوبترین سایتهای اینترنتی، هرکس که نظری می نویسد، باید از شماره هویت ملی خود استفاده کند.
کیم سنگ-بوم، وبلاگ نویس می گوید :«استفاده از سیستم بهره گیری جهت استفاده از نام واقعی افراد در اینترنت، نشان می دهد که دولت فعلی کره جنوبی بیش از حد درباره نظرات سیاسی مردم در اینترنت حساس است. من فکر می کنم وضعیت از زمانی که این دولت قدرت را به دست گرفته، بدتر شده است.»
اما جئون نگرانی کمتری دارد. او می گوید:« پلیس سایبر کره جنوبی، بیش از یک دهه است که فعالیت می کند.»
به گفته جئون « اخیرا این احساس بوجود آمده که پلیس سایبر یا اینترنت کره جنوبی، به فعالیت خود شدت بخشده است. اما دلیل بروز چنین حسی اینست که این مسئله، از سوی کسانی تبلیغ می شود که با آن محدودیت ها مخالفند. محدودیت های سیاسی در حقیقت تحت دو دولت قبلی شدید تر بود.»
درحالی که شهروندان کره جنوبی می توانند آزادانه درباره اینکه مطالب اینترنت تا چه حدی می بایست محدود باشند نظر دهند، چنین حق بیانی در کره شمالی وجود ندارد.
در کره شمالی تنها چند نفر اجازه دسترسی به اینترنت دارند، و این کشور به تازگی اولین ارتباط کامل خود با اینترنت را برقرار کرده است.