هر سال بیش از هشت میلیون نفر از آبشار نیاگارا دیدن می کنند. این آبشار معروف در مرز ایالات متحده و کانادا واقع شده است و به «پایتخت ماه عسل جهان» شهرت دارد.
افراد با دل و جرات بسیاری نیز به سمت این جاذبه طبیعی معروف جذب می شوند و مقامات محلی نیاگارا امیدوار هستند که شیرین کاری جدید یکی از چهره های سرشناس سیرک بر فراز این آبشار، گردشگران را به خود جلب و به رونق اقتصادی منطقه کمک کند.
ده ها نفر تا به حال در داخل بشکه از روی رودخانه پریده اند و یا با طناب های بسیار نازک از روی رودخانه آبشار نیاگارا عبور کرده اند، اما بیش از یک قرن است که اعمال قوانین سخت گیرانه سبب شده است که افراد را از چنین اقداماتی منصرف کنند. با این حال، یکی دیگر از این افراد روز جمعه خود را به مرکز توجه بدل خواهد کرد: نیک والندا، نسل هفتم هنرمندان سیرک تلاش خواهد کرد تا روی یک کابل به ضخامت ٥ سانتی متر از روی آبشار عبور کند.
مقامات شهر نیاگارا در نیویورک این اجازه را در تلاشی به هدف جلب و جذب گردشگران خارجی به سمت آمریکایی آبشار صادر کرده اند تا به احیای اقتصاد راکد این شهر کمک کنند. نشانه های رکود اقتصادی در مناطق دیدنی در آبشار نیاگارا در سمت مرز نیویورک مشهود است.
روزهای افتخارآمیز
افرادی همچون پال گرومسیاک که هفتاد سال در این منطقه زندگی کرده است، روزهای پرافتخار این شهر را به یاد می آورد.
او نمونه خانگی آبشار نیاگارا را روی میز آشپرخانه اش گذاشته است. گلوله های پنبه ای نمایانگر مه معروف روی آبشار هستند. پرچم های کوچکی که روی خلال دندان نصب شده اند هم موارد شیرین کاری های ٢٠٠ سال گذشته را نشان می دهند. او شیرین کاری نیک والندا را هم به این پرچم ها افزوده است.
گرومسیاک در مورد مرگ افرادی که به دلیل شیرین کاری روی آبشار نیاگارا جان خود را از دست دادند، کتاب نوشته است. روایت اولین مردی که در سال ١٨٥٩ از روی طناب نازکی از روی رودخانه عبور کرد و اولین زنی که به همراه گربه اش از داخل بشکه از روی آبشار رد شدند نیز در این کتاب آمده است. جمعیت عظیمی همواره برای تماشای افراد با دل و جراتی که سعی می کنند با ابتکارهای خود آبشار را فتح کنند، به این منطقه گسیل شده است. گرومسیاک یادآوری می کند که در آن زمان این شهر دوران طلایی و روزگار پر جنب و جوشی را سپری می کرد، اما از زمانی که ٩ ساله بود تاکنون اوضاع عوض شده است.
بنا به یک گزارش رادیویی، ٢٠٠ هزار نفر در سال ۱۹۵۱ عبور رد هیل را با بشکه از روی آبشار تماشا کردند.
گرومسیاک می گوید: «رد هیل با یک تکه سنگ، یک عروسک، یک پای خرگوش برای خوش شانسی، روی آبشار هورس شو رفت.»
بعد از مرگ هیل، این نوع شیرین کاری ها ممنوع شد. این در حالی است که بسیاری از افراد با دل و جرات از مقامات محلی خواسته بودند تا در مورد آن ها استثنا قائل شوند اما تا پارسال با هیچیک موافقت نشده بود.
مقامات آبشار نیاگارا می گویند وعده نیک والندا برای آفرینش آن فضای قدیمی اما در اجرایی امن، آن ها را متقاعد کرد که با کار او موافقت کنند. خانواده او که به «خانواده والندای پرنده» معروف هستند، بیش از دویست سال است که با عبور از روی کابل های نازک، هنرنمایی کرده اند.
صدها بازدیدکننده علاقه مند برای تماشای عبور والندا از روی کابلی که سه متر بالاتر از سطح یک پارکینگ خالی قرار دارد، جمع شده اند.
پال مروزیاک که مدت هاست جمعیتی به این زیادی ندیده است، می گوید: «این پدیده ای است که دیگر در تمام طول عمرم فرصت دیدن آن را نخواهم داشت. به نظر من نه تنها به طور قطع به صنعت گردشگری ضرر نمی رساند بلکه کمک هم خواهد کرد.»
از سال های ١٩٦٠ تاکنون، جمعیت شهر نیاگارا در نیویورک به نصف کاهش یافته است. والندا بعد از تمرین به تماشاگران می گوید که این کار بار دیگر شهر را در مرکز توجه گردشگران قرار خواهد داد. او از مردم می خواهد تا از کسب و کارهای محلی حمایت کنند.
مگی دنیلز، گردشگر و استاد دانشگاه جرج میسون می گوید رویدادهایی از این قبیل تاثیر موقتی دارند و شیرین کاری های این چنینی در سراسر جهان اتفاق می افتند اما یک هفته بعد همه مردم زندگی عادی خود را از سر می گیرند.
جان پرسی، رئیس هیات مدیره گردشگری محلی معتقد است که راه رفتن والندا روی کابل بهترین فرصت برای جلب منافع اقتصادی و گردشگران به این شهر است و تاثیر آن سالیان طولانی حس خواهد شد.
انتظار می رود ده ها هزار تماشاگر در محل حاضر شوند و این شیرین کاری از شبکه های تلویزیونی سراسر جهان پخش خواهد شد.
پرسی بر این باور است که عمیق ترین تاثیر کار نیک والندا این است که او در را به روی افراد دیگری بازخواهد کرد که با ابتکارهای خود مقامات نیاگارا را به چالش خواهند کشید.
درخواست ها هم اکنون به دفاتر مقامات محلی سرازیر شده اند. آن ها وعده داده اند تا بیست سال دیگر هیچ شیرین کاری دیگری از این دست اجازه اجرا نخواهد داشت، اما آن ها پیش از این نیز نظر خود را عوض کردند.
افراد با دل و جرات بسیاری نیز به سمت این جاذبه طبیعی معروف جذب می شوند و مقامات محلی نیاگارا امیدوار هستند که شیرین کاری جدید یکی از چهره های سرشناس سیرک بر فراز این آبشار، گردشگران را به خود جلب و به رونق اقتصادی منطقه کمک کند.
ده ها نفر تا به حال در داخل بشکه از روی رودخانه پریده اند و یا با طناب های بسیار نازک از روی رودخانه آبشار نیاگارا عبور کرده اند، اما بیش از یک قرن است که اعمال قوانین سخت گیرانه سبب شده است که افراد را از چنین اقداماتی منصرف کنند. با این حال، یکی دیگر از این افراد روز جمعه خود را به مرکز توجه بدل خواهد کرد: نیک والندا، نسل هفتم هنرمندان سیرک تلاش خواهد کرد تا روی یک کابل به ضخامت ٥ سانتی متر از روی آبشار عبور کند.
مقامات شهر نیاگارا در نیویورک این اجازه را در تلاشی به هدف جلب و جذب گردشگران خارجی به سمت آمریکایی آبشار صادر کرده اند تا به احیای اقتصاد راکد این شهر کمک کنند. نشانه های رکود اقتصادی در مناطق دیدنی در آبشار نیاگارا در سمت مرز نیویورک مشهود است.
روزهای افتخارآمیز
افرادی همچون پال گرومسیاک که هفتاد سال در این منطقه زندگی کرده است، روزهای پرافتخار این شهر را به یاد می آورد.
او نمونه خانگی آبشار نیاگارا را روی میز آشپرخانه اش گذاشته است. گلوله های پنبه ای نمایانگر مه معروف روی آبشار هستند. پرچم های کوچکی که روی خلال دندان نصب شده اند هم موارد شیرین کاری های ٢٠٠ سال گذشته را نشان می دهند. او شیرین کاری نیک والندا را هم به این پرچم ها افزوده است.
گرومسیاک در مورد مرگ افرادی که به دلیل شیرین کاری روی آبشار نیاگارا جان خود را از دست دادند، کتاب نوشته است. روایت اولین مردی که در سال ١٨٥٩ از روی طناب نازکی از روی رودخانه عبور کرد و اولین زنی که به همراه گربه اش از داخل بشکه از روی آبشار رد شدند نیز در این کتاب آمده است. جمعیت عظیمی همواره برای تماشای افراد با دل و جراتی که سعی می کنند با ابتکارهای خود آبشار را فتح کنند، به این منطقه گسیل شده است. گرومسیاک یادآوری می کند که در آن زمان این شهر دوران طلایی و روزگار پر جنب و جوشی را سپری می کرد، اما از زمانی که ٩ ساله بود تاکنون اوضاع عوض شده است.
بنا به یک گزارش رادیویی، ٢٠٠ هزار نفر در سال ۱۹۵۱ عبور رد هیل را با بشکه از روی آبشار تماشا کردند.
گرومسیاک می گوید: «رد هیل با یک تکه سنگ، یک عروسک، یک پای خرگوش برای خوش شانسی، روی آبشار هورس شو رفت.»
بعد از مرگ هیل، این نوع شیرین کاری ها ممنوع شد. این در حالی است که بسیاری از افراد با دل و جرات از مقامات محلی خواسته بودند تا در مورد آن ها استثنا قائل شوند اما تا پارسال با هیچیک موافقت نشده بود.
مقامات آبشار نیاگارا می گویند وعده نیک والندا برای آفرینش آن فضای قدیمی اما در اجرایی امن، آن ها را متقاعد کرد که با کار او موافقت کنند. خانواده او که به «خانواده والندای پرنده» معروف هستند، بیش از دویست سال است که با عبور از روی کابل های نازک، هنرنمایی کرده اند.
صدها بازدیدکننده علاقه مند برای تماشای عبور والندا از روی کابلی که سه متر بالاتر از سطح یک پارکینگ خالی قرار دارد، جمع شده اند.
پال مروزیاک که مدت هاست جمعیتی به این زیادی ندیده است، می گوید: «این پدیده ای است که دیگر در تمام طول عمرم فرصت دیدن آن را نخواهم داشت. به نظر من نه تنها به طور قطع به صنعت گردشگری ضرر نمی رساند بلکه کمک هم خواهد کرد.»
از سال های ١٩٦٠ تاکنون، جمعیت شهر نیاگارا در نیویورک به نصف کاهش یافته است. والندا بعد از تمرین به تماشاگران می گوید که این کار بار دیگر شهر را در مرکز توجه گردشگران قرار خواهد داد. او از مردم می خواهد تا از کسب و کارهای محلی حمایت کنند.
مگی دنیلز، گردشگر و استاد دانشگاه جرج میسون می گوید رویدادهایی از این قبیل تاثیر موقتی دارند و شیرین کاری های این چنینی در سراسر جهان اتفاق می افتند اما یک هفته بعد همه مردم زندگی عادی خود را از سر می گیرند.
جان پرسی، رئیس هیات مدیره گردشگری محلی معتقد است که راه رفتن والندا روی کابل بهترین فرصت برای جلب منافع اقتصادی و گردشگران به این شهر است و تاثیر آن سالیان طولانی حس خواهد شد.
انتظار می رود ده ها هزار تماشاگر در محل حاضر شوند و این شیرین کاری از شبکه های تلویزیونی سراسر جهان پخش خواهد شد.
پرسی بر این باور است که عمیق ترین تاثیر کار نیک والندا این است که او در را به روی افراد دیگری بازخواهد کرد که با ابتکارهای خود مقامات نیاگارا را به چالش خواهند کشید.
درخواست ها هم اکنون به دفاتر مقامات محلی سرازیر شده اند. آن ها وعده داده اند تا بیست سال دیگر هیچ شیرین کاری دیگری از این دست اجازه اجرا نخواهد داشت، اما آن ها پیش از این نیز نظر خود را عوض کردند.
