یک سال پس از فاجعه تیراندازی در دبستانی در شهر نیوتاون ایالت کانتیکت آمریکا که طی یازده دقیقه به کشته شدن ۲۰ کودک ۶ و ۷ ساله و ۶ بزرگسال که مدیر، روانشناس، و چند تن از معلمان دبستان بودند، انجامید، و همزمان با برگزاری مراسم نخستین سالمرگ آنها که شنبه ۱۴ دسامبر است، شماری از بازماندگان این فاجعه دردناک، طی گفت و گو با بخش انگلیسی صدای آمریکا، از تجربیاتشان طی یک سال اخیر می گویند.
شهر کوچک و سرسبز نیوتاون که در ۱۱۲ کیلومتری شمال شرقی نیویورک واقع شده، طی یک سال گذشته روی آرامش و شادی را به خود ندیده است.
آدام لانزا که تیراندازی بود که این فاجعه را آفرید، مرد جوانی بود که مشکلات روانی فراوان داشت و اسلحه مادرش را برای کشتن او و سپس هدف گرفتن کودکان و کارکنان دبستان سندی هوک به کار برد.
یکی از آموزگارانی که از بیم وارد شدن تیرانداز به کلاسش، خود و شاگردانش را در دستشویی کلاسش محبوس کرده بود و از این حادثه جان سالم به در برد، چند ماه پیش ازدواج کرده و منتهای کوشش خود را به کار بسته تا با عواقب تنشی که در آن روز با آن روبه رو شد، مقابله کند، اما این کار برای وی طبعا به هیچ روی آسان نبوده است.
وی که مری رواگ دیبلیس نام دارد، به دنبال حادثه دسامبر گذشته از تدریس کناره گرفته است و قصد دارد با شروع سال تحصیلی آینده به تدریس بازگردد.
مارک باردن، پدر دانیل ۶ ساله که یکی از قربانیان این تیراندازی مرگبار بوده، می گوید هر لحظه سال اخیر برایش دشوار و رنج آور بوده و هر روز می کوشد که به نحوی این کشتار را بر مقصر آن ببخشاید، اما این، امر به غایت دشواری است.
نقاشی هایی که محصلان سراسر آمریکا به یاد قربانیان این فاجعه کشیده اند، در راهروهای مدرسه روی دیوارها به چشم می خورد.
والدین و خویشاوندان اغلب کودکان قربانی، در مخالفت با خشونت اسلحه سخن می گویند، در نشست های گوناگون شرکت می کنند، برای رایزنی به کنگره آمریکا سفر می کنند و می کوشند تا شاید بتوانند با تصویب قوانین و مقررات سختگیرانه تر خرید، حمل و نگهداری اسلحه، خانواده های دیگر را از خطر چنین فاجعه ای مصون نگاه دارند.
شهر کوچک و سرسبز نیوتاون که در ۱۱۲ کیلومتری شمال شرقی نیویورک واقع شده، طی یک سال گذشته روی آرامش و شادی را به خود ندیده است.
آدام لانزا که تیراندازی بود که این فاجعه را آفرید، مرد جوانی بود که مشکلات روانی فراوان داشت و اسلحه مادرش را برای کشتن او و سپس هدف گرفتن کودکان و کارکنان دبستان سندی هوک به کار برد.
یکی از آموزگارانی که از بیم وارد شدن تیرانداز به کلاسش، خود و شاگردانش را در دستشویی کلاسش محبوس کرده بود و از این حادثه جان سالم به در برد، چند ماه پیش ازدواج کرده و منتهای کوشش خود را به کار بسته تا با عواقب تنشی که در آن روز با آن روبه رو شد، مقابله کند، اما این کار برای وی طبعا به هیچ روی آسان نبوده است.
وی که مری رواگ دیبلیس نام دارد، به دنبال حادثه دسامبر گذشته از تدریس کناره گرفته است و قصد دارد با شروع سال تحصیلی آینده به تدریس بازگردد.
مارک باردن، پدر دانیل ۶ ساله که یکی از قربانیان این تیراندازی مرگبار بوده، می گوید هر لحظه سال اخیر برایش دشوار و رنج آور بوده و هر روز می کوشد که به نحوی این کشتار را بر مقصر آن ببخشاید، اما این، امر به غایت دشواری است.
نقاشی هایی که محصلان سراسر آمریکا به یاد قربانیان این فاجعه کشیده اند، در راهروهای مدرسه روی دیوارها به چشم می خورد.
والدین و خویشاوندان اغلب کودکان قربانی، در مخالفت با خشونت اسلحه سخن می گویند، در نشست های گوناگون شرکت می کنند، برای رایزنی به کنگره آمریکا سفر می کنند و می کوشند تا شاید بتوانند با تصویب قوانین و مقررات سختگیرانه تر خرید، حمل و نگهداری اسلحه، خانواده های دیگر را از خطر چنین فاجعه ای مصون نگاه دارند.