سی و دومین دوره جشنواره اروپایی فیلم مکس اوفلس از هفدهم تا بیست و سوم ژانویه در زاربروکن مرکز ایالت زارلند آلمان برگزار شد.
این جشنواره که مکس اوفلس، فیلمساز مشهور آلمانی آن را بنیانگذاری کرده، رسالت کشف استعدادهای جوان در حوزه های گوناگون سینمایی : فیلم داستانی بلند، میان زمان و کوتاه، فیلم های مستند و فیلم های کودکان را برعهده گرفته است. وزیر ایالتی زارلند و بنیادهای گوناگون صنعتی و بازرگانی پشتیبانان مالی این جشنواره هستند.
هرساله بیش از هزاران فیلم از فیلمسازان اروپایی ساخته های خود را برای شرکت در این جشنواره می فرستند که از میان این فیلمها برگزارکنندگان امسال جشنواره شمار فیلم های برگزیده را در بخش های متفاوت به این ترتیب اعلام کردند:
در بخش جایزه فیلم های بلند سینمایی ۱۷ فیلم، در بخش جایزه فیلم های نیمه بلند ۱۶ فیلم، در بخش جایزه فیلم های کوتاه ۱۶ فیلم، و در بخش مستند ۹ فیلم به رقابت باهمدیگر پرداختند.
نمایش فیلم ها در سه نوبت مختلف، در جریان یک هفته جشنواره، فرصتی طلایی ست تا تماشاگران و دوستداران سینما پس از تماشای فیلم ها با سازندگان آنها گفتگو کنند.
حضور نمایندگان شبکه های تلویزیونی، توزیع کنندگان فیلم و تهیه کنندگان در این جشنواره از دیگر امکانات فراهم آمده برای استعدادهای جوان است تا ساخته های سینمایی خود را روانه بازار عمومی کنند.
تهیه کنندگان و یا نمایندگان آنان در این جشنواره حضوری فعال دارند؛ زیرا به تجربه دریافته اند کشف استعدادهای جوان که حامل نوآوریها هستند، به آنان کمک می کند تا با ساخت فیلم های کم هزینه امکان موفقیت در گیشه را برایشان تضمین کند.
مدیران جشنواره می گویند بسیاری از کارگردانان موفق امروزی آلمان یا فرانسه کسانی اند که فیلم هایشان برای نخستین بار در این جشنواره به نمایش درآمده است.
از مجموع فیلم های راه یافته به جشنواره این گونه برداشت می شود که مهاجرت و مشکلات ناشی از ناهمگونی های آغازین زندگی مهاجران در زیستگاه جدید، ارائه برداشت های متفاوت از فرهنگ و زندگی مردم دیگر کشورها، و تنهایی و بیگانگی رو به گسترش در درون شهروندان جوامع اروپایی و جایگزینی روابط مجازی بجای روابط واقعی میان انسان ها درونمایه فیلم های امسال جشنواره فیلم مکس اوفلس را شامل می شود.
در بخش فیلم های بلند مستند این جشنواره اروپایی فیلم سه اپیزودی «یومه» ساخته مشترک شیرین سقایی و آنکاترین هاوسمن ارتباط ویژه ای با ایران دارد. نخست آن که ساخته مشترک یک فیلمساز جوان ایرانی آلمانی ست و دوم آن که اپیزود دوم آن در تهران ساخته شده است.
فیلم «یومه» که به ژاپنی معنای رویا را می دهد تصویرگر تلاش سه دختر در سه شهر توکیو، تهران و هاوانا برای واقعیت بخشیدن به رویاهایشان است. رویاهایی که ویژه همان جامعه است و در مکانی دیگر و سرزمینی دیگر عملی ساده و بدیهی بشمار می آید.
آنالیای کوبایی که هنرمند است می خواهد به نامزدش در شیلی بپیوندد؛ اما خانواده اش و دولت نیز مانع از رفتن آنالیا به خارج هستند. تونگوی ژاپنی که می خواهد خواننده باشد به دلیل رقابت شدید و نیافتن امکانی برای به رسمیت شناخته شدن هنر و شغل آوازه خوانی اش از سوی جامعه و خانواده اش تحت فشار است تا کاری معمولی برای گذران زندگی بیابد، یا شوهرکند تا سنت ها حفظ شود و آرامش شناخته شده سنتی که ناشی از رعایت هنجارهای جامعه است بار دیگر معنا یابند؛ اما تونگو همانند آنالیای کوبایی دشواری ها را تاب می آورد و در خیابان ها برای رهگذران می خواند و آلبوم موسیقی خود را برای گذران زندگی به آنان می فروشد. تونگو در واپسین تلاش خود برای راه یافتن به بازار رقابتی موسیقی پاپ ژاپن نیز شکست می خورد؛ اما نومید نشده بازهم رو سوی رهگذران خیابانی می آورد که واپسین پناهگاه او هستند.
در اپیزود دیگر که تهران بزرگ را به قاب فیلم گرفته، «آیین» دختر پرشور و شری ست که برای حفظ حقوق شهروندی خود و پایداری در برابر فشارهای ذهنیت مردم، قوانین جامعه و سختگیری های دولتی علیه زنان که به صورت نهادهایی همچون گشت ارشاد یا پلیس و زندان نمود یافته اند ایستادگی می کند. او می خواهد در رشته ورزشی «کی ک بوکس» به موفقیتی جهانی دست یابد؛ اما بخوبی می داند رسیدن به هدف با توجه به اجرایی شدن محدودیت های اجتماعی به سادگی امکان پذیر نیست؛ زیرا این محدودیت های اجتماعی تحت عنوان «قوانین اسلامی» ارزشگذاری شده گردن نهادن به آنها برای شهروندان الزامی شده و این خود مانع از حضور آزادانه دختران ایرانی در جامعه جهانی ست.
تدوین فیلم مستند ۶۴ دقیقه ای یومه به گونه ای همسو، درهم تنیده و همزمان به گونه ای پیش می رود که گویی این سه دختر همزمان در سه نقطه متفاوت جهان مسابقه طرح رویاهایشان را گذاشته اند. مسابقه ای که نه رقابت بلکه شراکت بر آن چیره است.
فیلم یومه که در سه سالن سینمای این جشنواره به نمایش درآمد پیشنهاد پخش از شبکه یک تلویزیون آلمان و نمایش در سالن سینماهای برلین را دریافت کرد.