بازگشایی یک سالن نمایش تاریخی در واشنگتن

سالن نمایش هوارد یکی از بناهای تاریخی و برجسته واشنگتن، احیا می شود.

بعضی از بزرگترین و سرشناس ترین چهره های هنر و موسیقی آمریکایی آفریقایی تبار، از جمله الا فیتزجرالد و دوک الینگتون در این سالن نمایش به اجرا پرداخته اند. بعضی از آنها حتی فعالیتهای حرفه ای خود را از این سالن شروع کردند.

با این وجود، سالن هوارد که در محله ای واقع شده است که به طور سنتی محله آمریکایی های آفریقایی تبار است، تا سال ۱۹۸۰ به ویرانه ای بدل شده بود و قرار بود تخریب شود.

اما جامعه هنری دست به دست هم داد تا این بنای تاریخی را نجات دهند و آن را بار دیگر همچون گذشته پرعظمت آن، بازسازی کنند.

هم اکنون، آوای موسیقی بار دیگر این سالن تاریخی و قدیمی را که نقش بزرگی در تاریخ سیاهپوستان آمریکا ایفا کرده است، پر می کند.

این سالن در سال ۱۹۱۰ ساخته شد و در آن زمان بزرگترین سالن اجرا برای هنرمندان آمریکایی آفریقایی تبار و شنوندگان آن ها بود.

در سالهای ۱۹۳۰ دوک الینگتون، آهنگ ساز و رهبر گروه موسیقی متولد واشنگتن، برای اولین بار در سالن هوارد اجرای برنامه کرد.

هنرمند سیاهپوستی همچون دایانا راس و سوپریمز نیز بر صحنه این سالن کنسرت اجرا کرده اند. مارین گایه، خواننده سرشناس و برنده جایزه گرمی در این سالن کشف شد. اسموکی رابینسون زمانی که برای اولین بار در هوارد برنامه اجرا کرد، نوجوانی بیش نبود.

او و دیگر هنرمندان سیاهپوست موسیقی بار دیگر بازگشتند تا احیای این سالن را جشن بگیرند.

اسموکی رابینسون گفت: «من در این سالن بزرگ شدم و این جا ماندگار شدم و تکیه گاه اصلی من بود. ما قدیمها اجراهای موتان داشتیم و خیلی این جا خوش می گذروندیم و من از بازگشایی آن خیلی خوشحالم.»

لسلی اوگامز، هنرپیشه و خواننده برادوی نیز در این جشن شرکت کرده بود.

لسلی اوگامز گفت: «در این نوع سالنها باید اثر به یاد ماندنی از خود به جا بگذاری، چون حضار بسیار مشکل پسند و نکته سنج هستند بنابراین بهتر است هنر خوبی ارائه کنی. به علاوه، اجرا در این سالن برای من سبب شد که از همه آموزه ها و تجربیات گذشته خود، امروز در برادوی استفاده کنم و من در حال حاضر هفته ای ۸ نمایش اجرا می کنم . من اجرا در تئاتر را از سالنهای نمایشی همچون این جا آموختم.»

سالن نمایش هوارد به مدت چندین دهه میزبان نمایشهای موزیکال و اجرای آثار موسیقی واریته (درامهای دارای رقص و موسیقی) و نمایش آثار استعدادهای محلی بود. این سالن «برادوی سیاه» نامیده می شد. در دورانی که جدایی و تبعیض نژادی بر جامعه حاکم بود، آمریکایی های آفریقایی تبار می توانستند فقط در سالنهای خاصی برنامه اجرا کنند.

محل زندگی لیتا بلونت دو چهارراه با سالن نمایش هوارد فاصله داشت و برای او پاتوق معاشرتهای اجتماعی اش بود.

لیتا بلونت گفت: «خیلی خوش می گذشت. این جا (مثل نیویورک) هارلم سیاه پوستان بود. ما در خیابانها می رقصیدیم و در سالن نمایش هم می رقصیدیم و خوش می گذراندیم.»

اما در طی شورشهای سال ۱۹۶۸ (به دنبال ترور مارتین لوتر کینگ)، این سالن نمایش غارت شد. در سال ۱۹۷۵ بار دیگر، اما برای مدت بسیار کوتاهی، به عنوان یک اثر ملی تاریخی و برجسته بازگشایی شد. این سالن طی ۳۰ سال گذشته خالی و در شرایط بسیار اسفناکی متروک مانده است.

یک پروژه بازسازی و احیای عظیم به هدف مرمت و بازسازی شکوه و تاریخ این سالن نمایش از دو سال پیش آغاز شد. هم اکنون، داخل این سالن تاریخی با نورپردازیها، صفحه های ویدوئی مدرن و نوعی فضای کاباره ای به یک اثر هنری بی نظیر بدل شده است.

در مراسم بازگشایی و بریدن روبان همه متفق القول معتقد بودند که این پروژه موفقیت آمیز بوده است.

آوریل و ادوارد الینگتون برای دیدن این سالن نمایش آمده بودند، جایی که دوک، پدرشان با اجرای خود حضار را به وجد آورده بود.

ادوارد الینگتون گفت «کارشان در بازسازی خارق العاده و مثال زدنی است و من می دانم که پدرمان (از بهشت) به پایین نگاه می کند و لبخند می زند».

استیون بنسوزان، رئیس شرکت «بلو نوت اینترنینمنت» می گوید هدف این است که سالن نمایش هوارد را به یکی از شرکای همراه شرکت «بل نوت» و کلوب جاز معروف نیویورک بدل کنیم.

استیون بنسوزان گفت: «هدف واقعی ما تبلیغ و ارتقای موسیقیدانهای جدید، کمک به اطلاع رسانی و ترویج این ایده است که ما سالن نمایش هوارد را برای قرن ۲۱ آماده کرده ایم.»

حالا که این سالن نمایش عظیم و معتبر بار دیگر بازگشایی شده است، افراد گرداننده سالن نمایش هوارد می گویند این سالن مکه نسلهای آینده هنرمندان آمریکایی آفریقایی تبار خواهد شد.