الیزابت تیلور، بازیگری که لقب «ملکه ستارگان هالیوود» را به خود اختصاص داده بود و زیبائی خیره کننده و وقایع زندگی خصوصی اش اغلب هنر کم نظیر بازیگری او را تحت الشعاع قرار می داد در سن ٧٩ سالگی به دلیل ایست قلبی در بیمارستان سیدار سینای شهر لس آنجلس درگذشت.
در طول دوران زندگی هنری که به بیش از ۶ دهه پیش باز می گردد، الیزابت تیلور توانست دو بار به جایزه اسکار بهترین بازیگر سال دست یابد و در بیش از۵۰ فیلم سینمایی در کنار بازیگرانی چون اسپنسر تریسی، مونتگمری کلیف، مارلون براندو و ریچارد برتون (مردی که دوبار با او ازدواج کرد) هنرنمایی کرد. تیلور هم چنین توانست با کارگردانانی چون جورج کوکر، جوزف منکویتز، جورج استیونس، وینست مینلی و مایک نیکولزهمکاری داشته باشد.
الیزابت تیلور سال ها پس ازکناره گیری از سینما همچنان به عنوان یک شخصیت جذاب و دوستداشتنی مورد توجه مردم و نشریات سینمایی بود و درطول زندگی، معروفیت بیش از حد برای او محاسن و دردسرهایی نیز به همراه داشت.
الیزابت که از کودکی وارد سینما شد از نادر ستارگان خردسالی بود که توانست در بزرگسالی نیز جایگاه خود را به عنوان یک ستاره محبوب هالیوود حفظ کند. او در زندگی واقعی نیز چون برخی از نقش های سینمایی اش زنی فریبنده وافسونگر بود. در برهه ای از زندگی با کمک معجون گران پاریسی، عطر مخصوص خود را به بازار ارائه داد و خود به تبلیغ برای آن پرداخت در حالی که هم زمان یکی از نخستین فعالان بود که برای کمک به بیماران مبتلا به ایدز یک کمپین چند جانبه راه انداخت.
بسیاری از ستارگان هم دوره الیزابت تیلور چون کاترین هیپورن و اینگرید برگمن نه تنها جوایز سینمایی بیشتری را به خود اختصاص دادند بلکه توانستند به مراتب بیشتر از او از تعریف و تمجیدهای منتقدین بهره مند شوند. با این همه و در مجموع هرگز هیچ یک از آن ها نتوانستند با تصویری که الیزابت تیلور در ذهن دوستداران سینما از خود باقی گذاشته بود رقابت کنند.
عموم مردم همیشه به الیزابت تیلور به صورت الهه ای جادوئی و کلئوپاترای سینما نگاه کرده اند چرا که او توانست به این چهره تاریخی، تصویری ملموس و بیادماندنی ببخشد.
منتقد سینمایی روزنامه نیویورک تایمز یک بار درباره الیزابت تیلور نوشته بود: «او درمقابل چشم های کنجکاو مردم رشد کرد. مردمی که موفقیت ها و شکست های زندگی او را به صورتی غیرارادی با شخصیت هایی که او روی پرده سینما ارائه می داد گره می زدند. به این صورت می بینیم که الیزابت چقدر با بقیه ما تفاوت دارد.»
حتی علایق او از جمله عشقی که به غذاخوردن و مردهای گوناگون داشت در نگاه مردم تبدیل به جریانی اسطوره ای شد. مسئله اضافه وزن الیزابت تیلور سال ها تیتر نشریات هنری بود و عکس های او با برخی از معروف ترین و ثروتمند ترین مردان جهان چون فرانک سیناترا، هنری کیسینجر و مالکوم فوربز بارها و بارها روی جلد مجلات به چاپ رسیده است. الیزابت تیلور هشت بار ازدواج کرد که دوبار آن با یک مرد، مردی که او تنها عشق زندگی اش خوانده است، یعنی ریچارد برتون، بازیگر فقید تئاتر و سینمای بریتانیا بوده است.
عشق دیگر الیزابت، جواهرات گرانقیمت و نایاب بود که او از آن ها مانند کودکی که به کلکسیون اسباب بازی های خود علاقمند است نگهداری می کرد.
اندی وارهول نقاش و طراح فقید درباره الیزابت که صاحب بزرگ ترین انگشتر الماس جهان (٣٣ قیرات وهدیه ای از سوی ریچارد برتون ) بود و هر روز آن را به دست می کرد گفته بود: «چه خوب می شد اگر می توانستم به اندازه یکی از انگشترهای دست الیزابت تیلور مسحورکننده باشم.»
اما الیزابت معتقد بود به دست داشتن چنین انگشتر گرانقیمتی نشان دهنده عشق عمیقی است که او به زندگی دارد!
با این همه زندگی الیزابت تیلور فراز و نشیب هایی هم داشت. او در طول عمر از بیش از هفتاد بیماری مختلف رنج کشید. از جمله جراحات و تصادف هایی که کار او را به بیمارستان کشاند. کوچکترین آن ها عمل جراحی آپاندیس بود و خطرناک ترین آن ها گرفتن لوله نای که باعث شد تا جراحان سوراخی درگلوی او برای بازکردن مجرای تنفس ایجاد کنند. او هم چنین از دیسک کمر و سرطان پوست رنج می برد. چندی پیش در یک جراحی چند ساعته، یک غده بی خطر از مغز او برداشته شد و به این ترتیب الیزابت تیلور به حساب خودش چهار بار تاکنون جریان مرگ را تجربه کرده بود.
الیزابت تیلور در سال ٢٠٠۴ اعلام کرد که از بیماری قلبی و از کارافتادگی ستون فقرات رنج می برد. بیماری که دردهای مزمنی نیز به همراه داشت. به همین دلیل نیز بخش عظیمی از زندگی این ستاره به مبارزه با مسئله اعتیاد به مشروب و داروهای آرام بخش گذشت. همین مسئله باعث شده بود تا شخصیت او از دیدگاهی هنری با شخصیت های نمایش های«تنسی ویلیامز» نمایشنامه نویس معروف آمریکایی مقایسه شود. خود الیزابت یک بار به روزنامه لس آنجلس تایمز در این مورد گفته بود: «زندگی من پراز لحظه های دراماتیک است. مطمئنم وقتی مرا با شخصیت های تنسی ویلیامز مقایسه می کردند از روی مهربانی نبوده است چرا که هر یک از این شخصیت ها یا در حال گذراندن یک بحران روحی و درحال رسیدن به اوج پریشانی و فاجعه هستند.»
در اکتبر سال ١٩٩١ گروهی از پاپاراتزی ها به همراه هلی کوپترهای خبری برفراز مزرعه و قصر مسکونی «مایکل جکسون» در سانتا باربارا به پرواز در آمدند تا از مراسم ازدواج الیزابت تیلور که در آن زمان ۵٩ سال داشت با یک داماد ٣٩ ساله عکس برداری کنند. داماد «لاری فورتنسکی» یک کارگر ساختمانی بود و درمقابل این سئوال که آیا هشتمین ازدواج او دوام خواهد آورد یا نه؟ الیزابت به سادگی پاسخ داد: «چه کسی می داند در آینده چه خواهد شد؟»
الیزابت تیلور هفده ساله بود که با نخستین همسرخود «کنراد نیکولاس هیلتون جونیور» ازدواج کرد. مردی خوش قیافه که در حساب بانکی خود منافع هتل های زنجیره ای «هیلتون» را نگهداری می کرد. ازدواج این دو در دهه پنجاه میلادی به خاطر پرکاری الیزابت در هالیوود و مشکل قماربازی و مشروبخواری های هیلتون بیش از هشت ماه دوام نیاورد.
شوهر شماره دو «مایکل وایلدینگ» بازیگر بریتانیایی و بیست سال از الیزابت بزرگ تر بود. برای مدتی رفتار آرام و متین وایلدینگ، بهشتی را که این ستاره همواره به دنبال آن بود برایش به وجود آورد و این دو صاحب دو فرزند، مایکل و کریستوفر شدند اما این ازدواج پنج سال بعد به جدائی انجامید.
شوهر شماره سه الیزابت تیلور، مایک تاد، تهیه کننده فیلم معروف «دور دنیا در هشتاد روز» بود و یکی از دو عشق بزرگ زندگی او محسوب می شد. اما یک سال پس از ازدواج پر سر و صدای این دو، «مایک تاد» در یک سانحه هوائی در نیومکزیکو کشته شد و الیزابت در ٢۶ سالگی بیوه شد.
در روزهای پس از مرگ «مایک تاد»، ادی فیشر خواننده محبوب موسیقی پاپ آن روزها و شوهر«دبی رینولدز» - ستاره فیلم های کمدی هالیوود – برای آرامش بخشیدن به الیزابت ساعات زیادی را با او می گذراندند اما پس از چندی دوستی میان الیزابت تیلور و ادی فیشر به عشقی آتشین مبدل شد و فیشر پس از ترک همسر و فرزندان خود در سال ١٩۵٩ با الیزابت ازدواج کرد.
پس از این ازدواج، زندگی حرفه ای الیزابت تیلور به اوج تازه ای رسید اما ستاره ادی فیشر رو به افول گذاشت. همین مسئله باعث شد تا راه ها برای آشنایی با شوهر شماره پنج که در یک استخر پارتی هالیوودی اتفاق افتاد برای الیزابت باز شود.
ریچارد برتون، بازیگر تئاتر، اهل ولز و شوهر شماره پنج در کتاب خاطرات خود درباره این نخستین روز آشنایی با الیزابت تیلور نوشته است: «او بدون شک حیرت آورترین، درخشان ترین، زیباترین، دور از دسترس ترین و تودارترین زنی بود که من در زندگیم دیده بودم.» او در جای دیگری از این کتاب می نویسد: «زیبایی خیره کننده او به جایی فراسوی هرگونه رویای پورنوگرافی بشری می رسید!»
رابطه عاشقانه میان برتون و تیلور در شهر رم و ضمن بازی در فیلم «کلئوپاترا» ملکه مصر که به خاطر عشق دست به خودکشی می زند به اوج خود رسید. این مسئله در آن زمان به خاطر اینکه هردوی آن ها متاهل بودند جنجال زیادی به پا کرد تا جایی که واتیکان آن ها را محکوم به «وقاحت جنسی» کرد و یکی از اعضای کنگره آمریکا خواهان تصویب قانونی شد که از ورود تیلور و برتون به آمریکا جلوگیری کند. اما این عکس العمل ها نتوانست جلودار آن ها شود و الیزابت پس از مدت دو سال جدائی، از ادی فیشر طلاق گرفت و در سال ١٩۶۴ با ریچارد برتون ازدواج کرد. برتون عشق خود را به الیزابت با هدایای گرانقیمت ازجمله گردنبند الماسی به شکل یک قلب که متعلق به «شاه جهان» همسر پادشاهی که «تاج محل» را بنا کرده بود و یک انگشترالماس ۶٩ قیراطی از کارتیه نیویورک ابراز می کرد. اما ازدواج این معروف ترین زوج آمریکا نیز که علاوه بر ولخرجی با جنگ و جدال و زیاده روی در نوشیدن مشروبات الکلی همراه بود در سال ١٩٧۴ به طلاق انجامید. یک سال بعد، ازدواج دوباره آن ها نیز به طلاق انجامید.
الیزابت پس از مرگ ریچارد برتون در سال ١٩٨۴ به علت خونریزی مغزی گفته بود: «من همیشه عاشق ریچارد برتون بودم، هستم و خواهم بود. او عشق واقعی زندگی من بود.»
شوهر شماره ۶ الیزابت تیلور، جان وارنر، سیاستمدار و کشاورز ساکن ویرجینیا بود که بیشتر جنبه یک هم نشین را برای او داشت. ازدواج الیزابت با وارنر که بعدها به مقام سناتوری رسید دو سال بیشتر به طول نینجامید. الیزابت که در آن زمان از اضافه وزن رنج می برد در محیط سیاسی واشنگتن احساس تنهایی می کرد و گفته بود: «نمی خواستم فقط خانم سناتو روارنر باشم.» او پس از بازی در چند نمایش در تئاترهای برادوی یک سال بعد به لس آنجلس نقل مکان کرد و در محله «بل ایر» ساکن شد.
دریکی از دوره های بهبودی در «کلینک فورد» الیزابت با «فورتنسکی» آشنا شد اما این ازدواج به دلیل عدم تفاهم به طلاق انجامید: «من نمی خواهم به عنوان یک سمبل سکسی شناخته شوم بلکه می خواهم زنی باشم که اجازه دارد اشتباه کند و این اشتباهات را جبران کند.»
الیزابت روزموند تیلور، با پدر و مادری آمریکایی، زاده لندن بود. مادر او سارا سوترن، بازیگر تئاتر بود و پدرش یک دلال آثار هنری. الیزابت دوران کودکی را در رفاه و دسترسی به اسباب بازی های گوناگون گذراند. او در هفت سالگی به همراه خانواده خود به بورلی هیلز نقل مکان کرد. زیبایی خیره کننده، چشمان سبز مایل به بنفش و خال کوچک روی گونه اش باعث شد تا مادرش او را وارد عالم سینما کند. الیزابت در ده سالگی برای نخستین بار در یک فیلم کمدی ظاهر شد. به زودی حقوق او با قراردادی که استودیوی یونیورسال با او بسته بود از پدر ومادرش بیشتر شد.
او با بازی در فیلم «لاسی به خانه بیا» و بعدها «مخمل ملی» درباره دختر بچه ای که آرزوی شرکت در مسابقات اسب دوانی را دارد به معروفیتی چشمگیر رسید.
الیزابت تیلور به مدت هجده سال پس از این فیلم بدون وقفه به کار شرکت در فیلم های سینمایی پرداخت. او درسال ١٩۵١ با بازی در فیلم «مکانی در آفتاب» به آن دسته از منتقدان سینمایی که او را «تنها چهره ای زیبا» خوانده بودند نشان داد که از استعداد شگرفی دربازیگری یک نقش درام برخوردار است.
الیزابت چندی بعد در فیلم «غول» با راک هودسن و جیمز دین همبازی شد. تایمز لندن، بازی الیزابت در این فیلم را در نقش همسر یک زمین دار تکزاسی، «بازی سرشار از استعدادی خداداد» خواند. سه فیلم بعدی از جمله «گربه روی شیروانی داغ» با شرکت پل نیومن، در نقش همسر پسر همجنسگرای یک مالک اهل میسی سی پی، برای الیزابت نامزدی جایزه اسکار را به همراه داشت. سومین فیلم هم اقتباسی از یکی دیگر از داستان های «تنسی ویلیامز» به نام «ناگهان تابستان گذشته» بود که در آن بازی الیزابت به خاطر دسترسی سریعی که او به احساسات خود در این فیلم نشان می دهد مورد تقدیر منتقدین سینمایی قرار گرفت و این ستاره را برای ده سال بعد در صدر فهرست پرطرفدارترین ستارگان سینمای هالیوود قرار داد.
درسال ١٩۶١ الیزابت تیلور نخستین جایزه اسکار خود را برای فیلم «باترفیلد هشت» دریافت کرد و با دستمزد هفت میلیون دلاری در آن زمان تبدیل به گرانقیمت ترین ستاره تاریخ فیلمسازی هالیوود شد.
بعدها فیلم پرخرج کلئوپاترا، علیرغم جنجال هایی که در اطراف آن به پا شده بود، مشکلات تهیه و حمله بی محابای منتقدین سینمایی توانست تبدیل به یکی از پرفروش ترین فیلم های سینمایی شود چرا که مردم برای تماشای «زوج عاشق» یعنی تیلور و برتون به سینماها کشیده می شدند. این دو در چند فیلم دیگر در کنار یکدیگر ظاهر شدند اما هیچ یک از این فیلم ها بجز«چه کسی از ویرجینیا ولف می ترسد» ساخته مایک نیکولز که دومین جایزه اسکار را برای تیلور به همراه داشت نتوانست تاثیرگذار باشد.
تیلور در سال های آخر فعالیت های هنری خود در چند فیلم سینمایی و تلویزیونی دیگر نیز ایفای نقش کرد اما بیشتر فعالیت های خود را روی جمع آوری کمک های مالی برای بیماران مبتلا به ایدز متمرکز کرده بود. خدمات الیزابت تیلور در صحنه مبارزه با این بیماری جایزه «لژیون دو نور» فرانسه را برای او به ارمغان آورد و ملکه الیزابت دوم نیز لقب «لیدی» را به او اهدا کرد. تیلور در مجموع بیش از٢٧٠ میلیون دلار برای کمک و مبارزه با بیماری ایدز جمع آوری کرد.
از الیزابت تیلور علاوه بر دو پسر، مایکل و کریستوفر، دو دختر، لیزا تاد و ماریا برتون و چهار نوه به جای مانده است. مایکل تاد در یک گفت و گو باخبرنگاران درباره مادر خود الیزابت تیلورگفت: «مادرمن یک زن خارق العاده و بی نهایت هنرمند بود که به بهترین نحو ممکن زندگی کرد. او انسانی بود که به زندگی عشق می ورزید و عاشق عشق و طنز بود. خاطره او همیشه درقلب ما باقی خواهد ماند. او با نیکوکاری های خود جهان را به جای بهتری تبدیل کرد.»