شورای نظامی حاکم بر مصر حتی با وجودی که وعده واگذاری قدرت به یک رهبری غیرنظامی را مطرح کرده و بر موضع خود محکم و استوار ایستاده است، اما به نظر می رسد موانع بسیاری پیش روی گذار سیاسی در مصر وجود داشته باشد. اما یک گروه در مصر هنوز به متحقق شدن وعده های تغییر و تحول امیدوار است.
شاید مصر در حال تغییر و تحول سریع و ناگهانی باشد، اما اهرام بزرگ یادآور این واقعیت هستند که تاریخ روندی طولانی و آرام دارد.
هانی محمد الساوی، یک سوارکار بیابانی است. او از گزند آفتاب تند و سوزان بیابان، در سایه کلبه ای نشسته است. او می گوید مردم مصر می توانند بر هر چیزی غلبه کنند. ما یک ملت قوی و مقاوم و هفت هزار ساله هستیم و هنوز هم روی پای خود ایستاده ایم.
الساوی گردشگران را با اسب و شتر در مسیر بیابان می برد. این یک کسب و کاری فامیلی با قدمت چندین نسل است. اما از شانزده ماه پیش و از زمانی که انقلاب، مصر را متحول و حسنی مبارک، رهبر مخلوع این کشور را سرنگون کرد، درآمد او و دیگر شترسواران همکار وی قطع شده است.
گردشگران به هراس ناامنی و بی ثباتی از این منطقه دوری جسته اند. با وجود شرایط اقتصادی نامساعد، حتی مشتری های مصری هم از این منطقه گذر نمی کنند.
بسیاری از مردم مصر همچون الساوی از احمد شفیق، نامزد سکولار و چهره قدیمی دولت (پیشین) حمایت کردند.
او می گوید شفیق در صحنه بوده است، او با صنعت گردشگری آشنا است و راه گشا خواهد بود.
رمضان، یکی از اقوام الساوی که مالک یکی از اصطبل های خانوادگی است نیز به شفیق رای داد. با وجودی که محمد مرسی، نامزد اسلام گرا وعده هایی برای تقویت صنعت گردشگری را مطرح کرده بود، اما رمضان نگران است که پیروزی مرسی ضربه دیگری به کسب و کار او وارد کند.
رمضان می گوید: «او دوست ندارد گردشگران از منطقه ما بازدید کنند. او نه تنها از ورود گردشگران به منطقه ما، بلکه از ورود کشور ما هم ناراضی است. ما امیدواریم احمد شفیق پیروز شود، نه مرسی. اگر او پیروز شود، این منطقه و شاید همه اسب ها کشته شوند.»
رمضان در حالی از کنار اصطبل ها رد می شود که اسب ها سالم و راضی به نظر می رسد. بیشتر اوقات سوارکاران که غالباً تجار موفقی هستند، گروه محافظه کاری به نظر می آیند و این واقعیت را در ناآرامی های سال گذشته، بیش از هر زمان دیگری اثبات کردند. سوارکاران اسب و شتر در حالی که شلاق های خود را در هوا تکان می دادند، به معترضان مخالف مبارک در میدان تحریر حمله کردند و اسم و رسم خود را به عنوان حامیان دوران مبارک ثبت کردند.
اما الساوی پافشاری می کند که وقوع انقلاب برای مصر قدم بزرگی به سمت جلو بود.
او این واقعیت که هم اکنون دموکراسی بر کشور حاکم شده است و او می تواند به هر رئیس جمهوری و یا پارلمانی که دوست دارد، رای بدهد را می ستاید.
الساوی می گوید این که یک دادگاه دوران مبارک، اولین پارلمان پس از دوران قیام مردم مصر را منحل کرد برای او اهمیتی ندارد. او می گوید بار دیگر رای خواهد داد.
رمضان با وجود چالش قدرت بین شورای نظامی حاکم و اخوان المسلمین، گروه مخالف این شورا بار دیگر به اصطبل باز می گردد و آینده ای را تصویر می کند که مردم عادی مصر برای مدیریت کشور، حرف آخر را می زدند.
رمضان می گوید: «اگر (رئیس جمهوری) بعد از چهار سال، نه فقط به ما و بلکه به همه اقشار مردم و مملکت هیچ خدمتی نکرد، ما او را تغییر می دهیم. همه چیز در دست های ماست.»
ممکن است نگاهی به رویدادهای روزهای اخیر نشان از خوش بینی بیش از حد رمضان داشته باشد. اما این سوارکاران به دوردست ها خیره می شوند.
شاید مصر در حال تغییر و تحول سریع و ناگهانی باشد، اما اهرام بزرگ یادآور این واقعیت هستند که تاریخ روندی طولانی و آرام دارد.
هانی محمد الساوی، یک سوارکار بیابانی است. او از گزند آفتاب تند و سوزان بیابان، در سایه کلبه ای نشسته است. او می گوید مردم مصر می توانند بر هر چیزی غلبه کنند. ما یک ملت قوی و مقاوم و هفت هزار ساله هستیم و هنوز هم روی پای خود ایستاده ایم.
الساوی گردشگران را با اسب و شتر در مسیر بیابان می برد. این یک کسب و کاری فامیلی با قدمت چندین نسل است. اما از شانزده ماه پیش و از زمانی که انقلاب، مصر را متحول و حسنی مبارک، رهبر مخلوع این کشور را سرنگون کرد، درآمد او و دیگر شترسواران همکار وی قطع شده است.
گردشگران به هراس ناامنی و بی ثباتی از این منطقه دوری جسته اند. با وجود شرایط اقتصادی نامساعد، حتی مشتری های مصری هم از این منطقه گذر نمی کنند.
بسیاری از مردم مصر همچون الساوی از احمد شفیق، نامزد سکولار و چهره قدیمی دولت (پیشین) حمایت کردند.
او می گوید شفیق در صحنه بوده است، او با صنعت گردشگری آشنا است و راه گشا خواهد بود.
رمضان، یکی از اقوام الساوی که مالک یکی از اصطبل های خانوادگی است نیز به شفیق رای داد. با وجودی که محمد مرسی، نامزد اسلام گرا وعده هایی برای تقویت صنعت گردشگری را مطرح کرده بود، اما رمضان نگران است که پیروزی مرسی ضربه دیگری به کسب و کار او وارد کند.
رمضان می گوید: «او دوست ندارد گردشگران از منطقه ما بازدید کنند. او نه تنها از ورود گردشگران به منطقه ما، بلکه از ورود کشور ما هم ناراضی است. ما امیدواریم احمد شفیق پیروز شود، نه مرسی. اگر او پیروز شود، این منطقه و شاید همه اسب ها کشته شوند.»
رمضان در حالی از کنار اصطبل ها رد می شود که اسب ها سالم و راضی به نظر می رسد. بیشتر اوقات سوارکاران که غالباً تجار موفقی هستند، گروه محافظه کاری به نظر می آیند و این واقعیت را در ناآرامی های سال گذشته، بیش از هر زمان دیگری اثبات کردند. سوارکاران اسب و شتر در حالی که شلاق های خود را در هوا تکان می دادند، به معترضان مخالف مبارک در میدان تحریر حمله کردند و اسم و رسم خود را به عنوان حامیان دوران مبارک ثبت کردند.
اما الساوی پافشاری می کند که وقوع انقلاب برای مصر قدم بزرگی به سمت جلو بود.
او این واقعیت که هم اکنون دموکراسی بر کشور حاکم شده است و او می تواند به هر رئیس جمهوری و یا پارلمانی که دوست دارد، رای بدهد را می ستاید.
الساوی می گوید این که یک دادگاه دوران مبارک، اولین پارلمان پس از دوران قیام مردم مصر را منحل کرد برای او اهمیتی ندارد. او می گوید بار دیگر رای خواهد داد.
رمضان با وجود چالش قدرت بین شورای نظامی حاکم و اخوان المسلمین، گروه مخالف این شورا بار دیگر به اصطبل باز می گردد و آینده ای را تصویر می کند که مردم عادی مصر برای مدیریت کشور، حرف آخر را می زدند.
رمضان می گوید: «اگر (رئیس جمهوری) بعد از چهار سال، نه فقط به ما و بلکه به همه اقشار مردم و مملکت هیچ خدمتی نکرد، ما او را تغییر می دهیم. همه چیز در دست های ماست.»
ممکن است نگاهی به رویدادهای روزهای اخیر نشان از خوش بینی بیش از حد رمضان داشته باشد. اما این سوارکاران به دوردست ها خیره می شوند.
