در اوائل ماه جاری مقامات ایران به ده ها هزار ایرانی اجازه دادند در تهران جمع شوند و سی و سومین سالگرد انقلاب اسلامی را جشن بگیرند.
اما آنها با چنین گشاده روئی با برنامه هایی برای برگزاری گردهمایی دیگری در سالگرد رویدادی متفاوت چند روز بعد، روبرو نشدند: نخستین سالگرد تظاهرات طرفداران دمکراسی که در آن هزاران هزار ایرانی در سراسر کشور جهت نشان دادن حمایت خود از بهار عربی به خیابان ها ریختند و نیروهای امنیتی بیرحمانه با آنها برخورد کردند. در سال ٢٠١١ دست کم دو دانشجوی معترض و صدها نفر دستگیر شدند. مهدی کروبی و میر حسین موسوی رهبران جنبش سبز در بازداشت خانگی قرار گرفتند و هرگز رها نشده اند.
روز بعد از سالگرد، ویکتوریا نولاند سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا پاسخ رژیم ایران به فراخوانی های ایرانیان برای برگزاری تظاهرات خاموش بمناسبت رویدادهای خونین سال پیش را یادآور شد:
«سرکوب اعتراضات صلحجویانه در تهران بسیار شدید بود؛ بخش بزرگی از ارتباط های اینترنتی در یکی دو روز گذشته قطع شد؛ و آنها به بازداشت خانگی چهره های عمده اوپوزیسیون ادامه می دهند.
در روزهای پیش از سالگرد، عفو بین الملل از مقامات ایران خواسته بود به آزادی تجمع احترام بگذارند و اجازه دهند تظاهرات آرام در تهران و نقاط دیگر برپا شود. همچنین خواست مهدی کروبی و حسین موسوی، و زهرا رهنورد، همسر آقای موسوی، که همراه با شوهرش در بازداشت بسر می برد، بی درنگ آزاد شوند.»
رژیم ایران با حضور سنگین و بی رحمانه پلیس در خیابان ها، قطع اینترنت در روزهای پیش از سالگرد، و سکوت در مورد رهبران زندانی اوپوزیسیون، چنین درخواست هایی را نادیده گرفت، همان گونه که به ایرانیان اجازه نداده است از حقوق خود آزادانه استفاده کنند.
ایالات متحده آمریکا، آن گونه که هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه فوریه گذشته در اوج سرکوب گفت، «از آزار شهر وندان ایران توسط دولتشان عمیقا نگران است.» این نگرانی در حالی که رژیم ایران به نقض حقوق جهانی که تمام مردان و زنان، در ایران و در سراسر جهان باید از آن برخوردار باشند ادامه می دهد، بیشتر شده است.