یک خرده بلور که در دل قطعه کوچکی از الماس سخت قرار گرفته و بر اثر فوران آتشفشانی، از ۴۰۰ کیلومتری عمق زمین به سطح خاک پرتاب شده، بر وجود مقادیر زیادی آب در اعماق زمین زیر پای ما دلالت دارد.
در گزارشی که در نشریه «طبیعت» منتشر شده، گروهی از دانشمندان و پژوهشگران دانشگاه آلبرتای کانادا به کمک عکسبرداری با اشعه ایکس و تجزیه و تحلیل یک قطعه الماس کوچک زیر طیف سنج، لکه ای به اندازه ۴۰ میکرومتر از ماده معدنی موسوم به رینگوودیت پیدا کردند. دقت بیشتر در این قطعه الماس ظاهراً بی ارزش که در خمیره های بازمانده از آتشفشانی در برزیل کشف شده بود نشان داد که شبکه بلور درون آن دستکم ۱/۴% آب در خود دارد.
رینگوودیت گونه ای از بلورهای کانی اولیوین است که بیشتر پوسته بیرونی زمین را پوشانده است. اولیوین آب را به خود جذب نمی کند. با این همه، در عمق ۴۰۰ کیلومتری زمین حرارت و فشار بسیار زیاد، ساختار بلوری اولیوین را تغییر می دهد و موادی که در نتیجه این فعل و انفعالات به وجود می آید، می تواند تا ۲/۵% اندازه اش آب در خود نگه دارد.
دانشمندان می گویند این احتمال وجود دارد که در مکانی که قطعه الماس در آن تشکیل شده، مقادیر فراوانی آب وجود داشته باشد؛ و بخار آن تحت فشار بسیار زیاد موجب فوران آتشفشانی شود.
در گزارشی که در نشریه «طبیعت» منتشر شده، گروهی از دانشمندان و پژوهشگران دانشگاه آلبرتای کانادا به کمک عکسبرداری با اشعه ایکس و تجزیه و تحلیل یک قطعه الماس کوچک زیر طیف سنج، لکه ای به اندازه ۴۰ میکرومتر از ماده معدنی موسوم به رینگوودیت پیدا کردند. دقت بیشتر در این قطعه الماس ظاهراً بی ارزش که در خمیره های بازمانده از آتشفشانی در برزیل کشف شده بود نشان داد که شبکه بلور درون آن دستکم ۱/۴% آب در خود دارد.
رینگوودیت گونه ای از بلورهای کانی اولیوین است که بیشتر پوسته بیرونی زمین را پوشانده است. اولیوین آب را به خود جذب نمی کند. با این همه، در عمق ۴۰۰ کیلومتری زمین حرارت و فشار بسیار زیاد، ساختار بلوری اولیوین را تغییر می دهد و موادی که در نتیجه این فعل و انفعالات به وجود می آید، می تواند تا ۲/۵% اندازه اش آب در خود نگه دارد.
دانشمندان می گویند این احتمال وجود دارد که در مکانی که قطعه الماس در آن تشکیل شده، مقادیر فراوانی آب وجود داشته باشد؛ و بخار آن تحت فشار بسیار زیاد موجب فوران آتشفشانی شود.