اولین فیلم داستین هافمن در مقام کارگردان روز چهارشنبه ۲۳ ژانویه اکران شد. این فیلم بریتانیایی «کوارتت» نام دارد و درباره گروهی از خوانندگان بازنشسته اپرا است.
بازیگرانی چون بیلی کانولی، پالین کالینز، و تام کورتنی در کوارتت بازی می کنند. این فیلم داستان اعضای سابق یک گروه معروف چهارنفره است که حالا در یک خانه سالمندان مخصوص موزیسین ها به سر می برند. رقابت های سال های گذشته با پیوستن عضو چهارم گروه (مگی سمیت) به آسایشگاه سرب از می کند.
هافمن، بازیگر سرشناس آمریکایی و برنده جایزه اسکار، درباره کارگردانی، انتخاب اپرا به عنوان موضوع اساسی فیلم، و این که چرا برای رفتن به پشت دوربین این همه صبر کرد با خبرگزاری رویترز گفت و گو کرده است که ترجمه آن را می خوانید:
سوال:شما قرار بود درام جنایی «زمان راستی»را کارگردانی کنید. چطور شد؟
جواب: «بازیگران را انتخاب کردم و به عنوان بازیگر و کارگردان فیلمبرداری را آغاز کردم. اما پلی بک (بازپخش و مرور) نداشتیم و نمی توانستم برای مرور کردن صحنه ها دو روز صبر کنم به خاطر همین به عنوان کارگردان پروژه خودم را اخراج کردم و یکی از دوستانم آن را قبول کرد. این یکی از بهترین فیلم هایی است که در آن عضو بوده ام و یکی از بهترین نقش های عمرم را در آن بازی کردم اما اخراج خودم به عنوان کارگردان اشتباهی بود که از آن پشیمانم.
سوال: دقیقا از چی پشیمان هستید؟
جواب: باید تمامش می کردم چون احتمالا کارگردانی را ادامه می دادم. اما با این کار در واقع کلاه کارگردانی را از سرم برداشتم و آویزانش کردم. انگار زیادی به خودم شک داشتم. خیلی طول کشید تا با این مسئله کنار بیایم. هنوز هم جوابی برای کارم ندارم. آدم ها دیو درون خودشان را دارند و فکر می کنم این یکی از کارهای دیو درونم بود.
سوال: و حالا در ۷۵ سالگی اولین فیلمتان را کارگردانی می کنید. چه چیزی شما را جذب این پروژه کرد؟
جواب:از ایده آدم هایی روزی در اوج بودند و دیگر از آن شکوه و موفقیت خبری نیست خوشم می آمد. متوجه شدم که نویسنده فیلمنامه از یک مستند به نام «بوسه توسکا» الهام گرفته که درباره یک آسایشگاه سالمندان خوانندگان اپرا و موزیسین ها در میلان است. این که آنها قادر به انجام کاری که قبلا به کمال انجام می دادند نبودند خیلی تکان دهنده بود. حالا در یک خانه سالمندان از بازنشستگی روحی سر باز می زدند و این برای من خیلی جذاب بود.
سوال: آیا به نوعی انعکاس زندگی خودتان را هم در آن می دیدید؟
جواب: نه زیاد. تا به حال بی خوابی مرا ترک نکرده. اثباتش هم این که کارگردانی مستلزم بی خوابی های فراوان است. اما به شوخی می گفتم «شب ها کار نمی کنم. در سرما نمی آیم. در جای مرطوب نمی شود. در حالی که همه این کارها را کردم. من حاضر نیستم تمام شب را به خاطر یک فیلم در یک رودخانه سرد باشم اما در عین حال اگر فیلمنامه عالی بهم پیشنهاد بشود که باید این کار را انجام دهم، ردش نمی کنم.
سوال:پیش از کارگردانی «کوارتت» چیزی از اپرا می دانستید؟
جواب: خیر. اما سالها پیش در نیویورک با رابرت دووال همخانه بودم ما هر دو می خواستیم بازیگر شویم و برای این که بتوانیم اجاره خانه را بدهیم مجبور بودیم همخانه های بیشتری پیدا کنیم. برادر رابرت یک خواننده خوب اپرا بود و دوستانش هم خواننده اپرا بودند. این طوری شد که به چشم برهم زدنی با سه تا خواننده اپرا همخانه شدم و در مورد اپرا چیز یاد گرفتم.
سوال: دریافتتان از آنها چی بود؟
جواب: یادم می آید ابزار کارشان (صدا) خیلی شکننده و حساس بود به طوری که آن را سوم شخص خطاب می کردند. مثلا می گفتند: «امروز صبح از خواب بیدار شدم و صدا امروز چندان خوب نیست. مثل بازیگران نیستند که می توانند ادا دربیاورند. آدم یا خواننده اپرا هست یا نیست. بعضی هایشان فوق العاده اند اما ما خواننده اپرای بد نداریم.
سوال: حالا که رسما اولین فیلم را کارگردانی کردید چه احساسی دارید؟
جواب:وقتی که سه چهارم قرن زندگی کرده باشی، یک چیز ناراحت کننده ای همیشه آزارت می دهد. رویکرد آدم همیشه همراه با این تفکر است که: تمام شد. جالب است که این احساس خودش را محدود نمی کند و آدم با خودش می گوید «شاید کارگردانی کنم یا شاید در ماراتون شرکت کنم.» همه چیز به روی آدم گشوده می شود. همه چیز دیگر یک امکان نیست بلکه تنها چند قدم با واقعیت فاصله دارد.
سوال: شما سال گذشته با مجموعه مسابقات اسب سواری «لاک» در تلویزیون اچ بی او، برای اولین بار به تلویزیون راه یافتید. این مجموعه بعد از یک فصل لغو شد چون چند تا از اسب ها طی تولید مردند. به تلویزیون برخواهید گشت؟
جواب: مثل گیوتین کار ما را تعطیل کردند. حقایق آنقدر مخدوش بود که اچ بی او تصمیم گرفت کار را تعطیل کند. واقعا مایه تاسف است. اما خوشحالم از این که کار تلویزیونی کردم. و حتما دوباره هم این کار را می کنم.