انستیتو «موزۀ هنرها» در دیترویت، آشیانۀ نقاشی ها، مجسمه ها، و اشیای گرانبهایی از سراسر جهان است . تمامی آن آثار و اشیاء متعلّق به شهر دیترویت است.
اقدام شهر دیترویت به تشکیل پروندۀ قضایی ورشکستگی، بسیاری را دچار این نگرانی کرده که مبادا مجموعه آثار نفیس انستیتو و موزۀ هنر دیترویت، با قصد تأمین اعتبار لازم برای پرداخت قروض آن شهر، فروخته شود.
موزه با بیش از ۶۰ هزار اثر در تالارهای وسیع اش، صاحب یکی از بزرگترین مجموعه ها در سراسر آمریکا محسوب می شود.
بازدیدکننده ها از تالارهای وسیع موزه، خویشتن را در برابر پرتره «ون گوگ» از خودش و نقاشی های دقیق ویلیام آدولف پوژوریو می یابند. کارهای این نقاش دومی با ضبط جزئیّات دقیق بیشتر به به یک عکس می ماند تا یک نقّاشی.
نقش عظیمی که «دیه گو ریورا » از صنایع اتومبیل سازی دیترویت بر دیوار پهناوری زده، نظر یک خلبان مقیم ویرجینیا، به نام «ترنس اوتول» را به خود جلب کرده است و او را کشانده تا نقّاشی هایی از تنوّع فرهنگی در تأسیسات اتومبیل سازی دیترویت را با چشمان خود ببیند.
نگاه از نزدیک به آثار به تماشا گذاشته شده در تالارهای موزه، به چند کلمه و عبارتی هم جلب می شود که پای هر اثر نوشته شده است. کلمات و عباراتی که اغلبشان با چهار واژۀ «خریداری شده شهر دیترویت» مزیّن شده اند.
تفاوت انستیتوهنر دیترویت با سایر موزه ها در این است که آن شهر، هم صاحب بنا و هم صاحب مجموعه و محتوای درون بناست.
پیش از آنکه «وین اُور»، مدیر بحران شهر دیترویت به تشکیل پرونده ورشکستگی برای آن شهر اقدام کند، شخص خود او پیرامون محتوای انستیتو به پرس و جو پرداخت. این عمل او جهان هنر و شهروندان دیترویت را دچار هیجانی حاد و ناگهانی کرد، تا آنجاکه یک شهروند قدیمی کتاب فروش به نام جان کینگ، طاقت نیاورد که نگوید «اعلام ورشکستگی کشیده ای است به گونۀ شهروندان این شهر که شمار چشم گیری از آن ها ترک دیار گفته اند.» جان کینگ گفت حفظ موزۀ هنر دیترویت به این جهت حائز اهمیّت است که آشیانۀ بقایای روح دیترویت است. وی سپس ابراز امیدواری کرد، در اختیار گذارنده های وام و تأمین اعتبار، بر فروش متعلّقات موزه برای پرداخت بدهیهای شهر پا نفشارند، و توجّه خود را معطوف به دیگر اموال متعلّق به شهر دیترویت کنند، و انستیتو هنر دیترویت را به حال خود واگذارند.
امیاتوش پورناناندان استاد فلسفه در مدرسه بازرگانی دانشگاه میشیگان می گوید «ارزش پولی مجموعه آثار موجود در موزه هنر دیترویت بسیار کمتر از مبلغ بدهی دیترویت است.»
وی می گوید: «از فروش آثار موزه حدود یک تا ۲ میلیارد دلار حاصل می شود. آن مقدار پول مشکل دیترویت را حل نمی کند چون آن شهر ۱۸ میلیارد دلار مقروض است.»
و در ابراز نگرانی ترنس اوتول بازدید کننده ویرجینیایی از موزه، این نظر نهفته که آن نهاد وسیلۀ جلب گردشگر و ریزندۀ پول نقد به چرخ اقتصاد آن شهر محتاج درآمد است.
«آرت سرو میشیگان» که نهادی غیر انتفاعی است ، صورتی از در آمدهای ایالت را در سال ۲۰۱۱ میلادی ارائه می دهد و می گوید:
«ایالت میشیگان در آن سال صاحب ۲ میلیارد دلار درآمد از طریق عرضۀ خدمات به گردشگران شد که عمده شان به انستیتوهای فرهنگی نظیر انستیتو هنر دیترویت رفته بودند.»
فروش مجموعه آثار موزۀ دیترویت نه تنها به در آمد صنعت گردشگری ضربه می زند، بلکه به گفتۀ کارشناسان، چنان فروشی، آثار هنری پر اهمیّت و ارزشمندی را دفعتاً روانۀ بازار می کند و این عمل بالقوّه توان تدریجی فروش آثار را به بهترین قیمت ممکن از شهر سلب می کند.
اقدام شهر دیترویت به تشکیل پروندۀ قضایی ورشکستگی، بسیاری را دچار این نگرانی کرده که مبادا مجموعه آثار نفیس انستیتو و موزۀ هنر دیترویت، با قصد تأمین اعتبار لازم برای پرداخت قروض آن شهر، فروخته شود.
موزه با بیش از ۶۰ هزار اثر در تالارهای وسیع اش، صاحب یکی از بزرگترین مجموعه ها در سراسر آمریکا محسوب می شود.
بازدیدکننده ها از تالارهای وسیع موزه، خویشتن را در برابر پرتره «ون گوگ» از خودش و نقاشی های دقیق ویلیام آدولف پوژوریو می یابند. کارهای این نقاش دومی با ضبط جزئیّات دقیق بیشتر به به یک عکس می ماند تا یک نقّاشی.
نقش عظیمی که «دیه گو ریورا » از صنایع اتومبیل سازی دیترویت بر دیوار پهناوری زده، نظر یک خلبان مقیم ویرجینیا، به نام «ترنس اوتول» را به خود جلب کرده است و او را کشانده تا نقّاشی هایی از تنوّع فرهنگی در تأسیسات اتومبیل سازی دیترویت را با چشمان خود ببیند.
نگاه از نزدیک به آثار به تماشا گذاشته شده در تالارهای موزه، به چند کلمه و عبارتی هم جلب می شود که پای هر اثر نوشته شده است. کلمات و عباراتی که اغلبشان با چهار واژۀ «خریداری شده شهر دیترویت» مزیّن شده اند.
تفاوت انستیتوهنر دیترویت با سایر موزه ها در این است که آن شهر، هم صاحب بنا و هم صاحب مجموعه و محتوای درون بناست.
پیش از آنکه «وین اُور»، مدیر بحران شهر دیترویت به تشکیل پرونده ورشکستگی برای آن شهر اقدام کند، شخص خود او پیرامون محتوای انستیتو به پرس و جو پرداخت. این عمل او جهان هنر و شهروندان دیترویت را دچار هیجانی حاد و ناگهانی کرد، تا آنجاکه یک شهروند قدیمی کتاب فروش به نام جان کینگ، طاقت نیاورد که نگوید «اعلام ورشکستگی کشیده ای است به گونۀ شهروندان این شهر که شمار چشم گیری از آن ها ترک دیار گفته اند.» جان کینگ گفت حفظ موزۀ هنر دیترویت به این جهت حائز اهمیّت است که آشیانۀ بقایای روح دیترویت است. وی سپس ابراز امیدواری کرد، در اختیار گذارنده های وام و تأمین اعتبار، بر فروش متعلّقات موزه برای پرداخت بدهیهای شهر پا نفشارند، و توجّه خود را معطوف به دیگر اموال متعلّق به شهر دیترویت کنند، و انستیتو هنر دیترویت را به حال خود واگذارند.
امیاتوش پورناناندان استاد فلسفه در مدرسه بازرگانی دانشگاه میشیگان می گوید «ارزش پولی مجموعه آثار موجود در موزه هنر دیترویت بسیار کمتر از مبلغ بدهی دیترویت است.»
وی می گوید: «از فروش آثار موزه حدود یک تا ۲ میلیارد دلار حاصل می شود. آن مقدار پول مشکل دیترویت را حل نمی کند چون آن شهر ۱۸ میلیارد دلار مقروض است.»
و در ابراز نگرانی ترنس اوتول بازدید کننده ویرجینیایی از موزه، این نظر نهفته که آن نهاد وسیلۀ جلب گردشگر و ریزندۀ پول نقد به چرخ اقتصاد آن شهر محتاج درآمد است.
«آرت سرو میشیگان» که نهادی غیر انتفاعی است ، صورتی از در آمدهای ایالت را در سال ۲۰۱۱ میلادی ارائه می دهد و می گوید:
«ایالت میشیگان در آن سال صاحب ۲ میلیارد دلار درآمد از طریق عرضۀ خدمات به گردشگران شد که عمده شان به انستیتوهای فرهنگی نظیر انستیتو هنر دیترویت رفته بودند.»
فروش مجموعه آثار موزۀ دیترویت نه تنها به در آمد صنعت گردشگری ضربه می زند، بلکه به گفتۀ کارشناسان، چنان فروشی، آثار هنری پر اهمیّت و ارزشمندی را دفعتاً روانۀ بازار می کند و این عمل بالقوّه توان تدریجی فروش آثار را به بهترین قیمت ممکن از شهر سلب می کند.