در سال ۱۸۳۸، سرخپوستان قبیله معروف «چروکی» (Cherokee) مجبور شدند سرزمین مادری خود در شرق آمریکا را ترک کنند و در منطقه ای که امروزه ایالت «اوکلاهما» در آن قرار گرفته مستقرشوند. در راه این سفر پر مخاطره که «مسیر اشک» نیز خوانده شده است، بیش از۴۰۰۰ تن از این بومیان آمریکایی جان خود را از دست دادند. با این وجود برخی از اعضای قبیله چروکی با پنهان شدن در کوه های «آپالاچیا» از شرکت در این مهاجرت دستجمعی خودداری کردند. سوزان لوگ خبرنگارصدای آمریکا ضمن دیدار ازمنطقه سرخپوستان چروکی شرق آمریکا گزارشی از نسل تازه ای از بازماندگان این مردمان بومی آمریکایی تهیه کرده است:
در ماه های تابستان هر سال، هزاران جهانگرد به مناطق کوهستانی «بلو ریج»Blue Ridge چروکی، در ایالت کارولینای شمالی هجوم می آورند، چرا که اگراین افراد دیدار خود را محدود به مناطق تجارتی جلب توریست این منطقه کنند ممکن است اطلاعات انحرافی در مورد بومیان منطقه به دست بیاورند! از جمله بنا بر گفته «هاک کوچک»: «این جهانگردان ممکن است تعجب کنند اگر بدانند که ما دیگر در چادرهای مخصوص سرخپوستی زندگی نمی کنیم!»
لیتل هاک براون (little Hawk brown یا هاک کوچک) معتقد است آموزش جهانگردان از اهمیت ویژه ای برخوردار است: «ما دوست داریم به جهانگردانی که زحمت آمدن به این مناطق را بر خود هموار می کنند فرهنگ واقعی خودمان را بشناسانیم. فکرمی کنم این وظیفه من است که به این افراد اطلاعات لازم وصحیح را بدهم. تنها از این راه است که آن ها می توانند با درک تازه ای از تاریخ و فرهنگ سرخپوستان این منطقه به محل زندگی خودشان بازگردند.»
در این مناطق اصیل و واقعی زندگی بومیان آمریکا، جهانگردان می توانند باشرکت در رویدادهای مختلف با سرخپوستان از نزدیک آشنا شوند. یکی از این برنامه ها، رقص سنتی دستجمعی است که براون به همراه چند تن دیگر از اعضای باند چروکی کارولینای شمالی که «جنگجویان انیکیتوآ» نام دارند آن را اجرا می کنند. این جهانگردان هم چنین می توانند از موزه قبیله ای منطقه دیدن کنند. این موزه علاوه بر نمایش آثار باستانی سرخپوستان، به طور زنده تاریخ و فرهنگ قبیله چروکی را به نمایش می گذارد. بخشی از این موزه به نمایش نوع زندگی، شیوه های شکار و انواع خانه هایی که اعضای قبیله چروکی در نیمه قرن هیجدهم میلادی در آن زندگی می کرده اند، اختصاص داده شده است. عواید گرداندن این موزه تماما با استفاده از وجوهی که جهانگردان برای دیدار از مناطق سرخپوست نشین می پردازند تامین شده است.
مایکل هیکز، رئیس اتحادیه سرخپوستان چروکی ناحیه شرق آمریکا می گوید: «ما سال هاست که از جهانگردان در این مناطق پذیرایی می کنیم. سرخپوستان چروکی بیش از ۱۱ هزار سال است که دراین مناطق سکنی داشته اند. پدران ما در اواسط قرن هجدهم مجبور به ترک منطقه شدند، اما عده ای تصمیم گرفتند خود را در کوهستان ها پنهان کنند وبه این صورت بود توانستند دراین مناطق تا امروز ماندگارشوند.»
امروزه ۸ هزار چروکی در بیش از ۲۲۵ کیلومتر مربع زمین اختصاصی در این منطقه زندگی می کنند. عواید جهانگردی تنها منبع درآمد اعضای این قبیله شمار می رود. هم چنین یک کازینو (تفریحگاه عمومی برای رقص، موزیک و بازی های تفریحی) نیز در سال ۱۹۹۷ در این منطقه گشایش یافت.
هیکزمی گوید: «احداث چنین تفریحگاهی در وحله اول کمی جنجال برانگیز بود. به خصوص از لحاظ رابطه آن با مسائل اخلاقی که وجود دارد. خوب همین باعث شد که مدتی مورد جر و بحث بزرگان قوم قرار بگیرد، اما بالاخره مجوز آن صادرشد. باید بگویم اگر امروز قراربود دوباره برای صدور این مجوز رای گیری کنیم مسلما آرای موافق، چند برابر بیشتر از آن زمان می شد! این کازینو برای ما منابع و امکانات زیادی بوجود آورده است.»
بیش از هشتاد درصد از مدیران و کارکنان کازینوی قبیله چروکی را خود سرخپوستان و اعضای این قبیله تشکیل می دهند. مرتل درایور یکی از کارکنان کازینو، هر سال دو بار مبلغ ۳۸۰۰ دلار به عنوان دستمزد دریافت می کند. اوتوانسته است با این پول، کار تعمیرات اساسی خانه مسکونی خود را به پایان برساند. او امیدواراست که اعضای قبیله چروکی بتوانند بخش های دیگری از تجارت و جهانگردی دراین مناطق را به خود اختصاص دهند و مردم کمتری به تماشای چادرهای تبلیغاتی که به عنوان نشانه ای از سرخپوستان چروکی در زمان های گذشته در مناطق مختلف برای جلب توریست قرارداده شده است بروند.
درایورمی گوید: «بسیاری از افراد غیر سرخپوست به این منطقه می آیند، یک چادر یا خیمه سرخپوستی ساختگی جلوی درب خانه هایشان قرار می دهند و جهانگردان را گول می زنند. به نظر من بهتراست که تمام این تجارت ها و مناطق جلب توریست زیر نظر خود سرخپوستان و با رعایت فرهنگ و سنن آنان عمل کنند.»
درایور معتقد است زمان این امر بالاخره فرارسیده است و امید دارد که در آینده با پیشرفت های تحصیلی که اعضای جوان ترقبیله چروکی هرروزبیش از گذشته به آن دست پیدا می کنند، این امکانات فراهم آید.
هیکز هم معتقد است که در ۵ تا۱۰ سال آینده، قبیله چروکی به مراحل تازه ای از پیشرفت و موفقیت دست خواهد یافت: «این در صورتی میسراست که کسانی که در نظر دارند در این منطقه دست به تجارت بزنند، علاوه بر در نظرگرفتن خواست جهانگردان و عواید مالی حاصله از آن، به «چروکی» هائی که قرن ها در این مناطق زندگی کرده اند نیز فکر کنند.»
جهانگردان از سرخپوستان قبیله چروکی می آموزند
