هرسال ده ها هزار شرکت کننده در کویر «بلک راک» Black Rock در ایالت نوادا و در مناطق هم مرز با کالیفرنیا دور هم جمع می شوند تا شهر خیالی و موقتی به نام «بلک راک سیتی» را خلق کنند.
این واقعه فسیتوال «برنینگ من» Burning Man نام گرفته است و یک گردهم آیی گروهی «رادیکال» یا افراطی است که به جامعه، هنر، بیان و اتکای شخصی اختصاص داده شده است. شرکت کنندگان در این همایش، آزادی مطلق را تجربه می کنند و یک هفته پس از ورود به شهر موقت «بلاک راک سیتی»، تنها هنگامی آن را ترک می کنند که دیگر هیچ ابراز وجود شخصی و هنری در مورد آن ها ناگفته نمانده باشد.
در «بلک سیتی راک» هر چیز و همه چیز قابل قبول و انجام شدنی است. درعین حال روزی که شرکت کنندگان این محل را ترک می کنند، کوچک ترین اثری از خود باقی نمی گذارند. برنینگ من هم چنین همین قاعده یا پرنسیبپ های فرهنگی را در طول سال تحت عنوان «ده قاعده» حفظ می کند.
برای کسانی که در این فستیوال شرکت می کنند مشکل است بتوانند آن را برای دیگرانی که هرگز به این مکان پای نگذاشته اند توصیف کنند. دست اندرکاران فستیوال هم متعتقدند که فستیوال برنینگ من با همه فستیوال های دیگر فرق می کند: «این جا محلی برای اجرای برنامه روی یک صحنه بزرگ در مقابل دیگران نیست. بلکه برنینگ من بیشتر یک «شهر» است تا یک «فسیتوال». شهری که هر واقعه ای که در آن روی می دهد توسط شهروندان موقت آن خلق شده. شهروندانی که به صورتی فعال در همه وقایع فستیوال شرکت دارند.»
روی وبسایت «برنینگ من» برای کسانی که برای نخستین بار در این فستیوال شرکت می کنند یک صفحه «راهنمای بار اولی ها» نیز قرار داده شده و فستیوال هر ساله با یک «تم» یا موضوع خاص برگزار می شود. موضوع فستیوال امسال «حق عبور» است.
حق عبور
برگزار کنندگان معتقدند در زندگی امروز بشر لحظات حساسی وجود دارد که در آن انسان با چالش ها و بحران های گوناگون و هم زمانی روبرو می شود: «این چالش ها و بحران ها به این دلیل است که ما در جایی وارد حریم دیگران شده ایم و همین مسئله موجب ایجاد تغییراتی در روند زندگی خودمان شده است. این عبور از حریم شخصی به حریم شخص دیگر در واقع سفری است از یک حالت آشنا به حالتی دگرگونه و ناشناخته که باعث شده تا ما با عمیق ترین احساسات درونی خود یا همان حس شدید عدم امنیت رویارو شویم. در اینجاست که ما باید با ایمانی که به دست می آوریم خواهان آن باشیم که از موجودیت پذیرفته شده و قراردادی خود برای مدتی کوتاه، جستی به بیرون بزنیم.»
با این حال شرکت در فستیوال «برنینگ من» آسان نیست و علاوه بر پرداخت بهای بلیت، شرکت کنندگان باید تمام نیازمندی های خود از جمله خوراک، وسایل و چادرهای محل زندگی مورد نیاز خود را در طول یک هفته اقامت در «بلک راک سیتی» به همراه بیاورند. به همین دلیل هم خواندن راهنمای «برزیستی در برنینگ من» برای همه شرکت کنندگان اجباری است.
هنرمندان از ماه ها پیش از آغاز فسیتوال، طرح چیدمان های هنری، صحنه های شناور و ماشین ها و دوچرخه های تزئین شده خود را برای برگزارکنندگان ارسال می کنند.
افرادی که دستی در هنر ندارند و تنها به عنوان تماشاگر به «برنینگ من» می آیند هم می توانند با اهدای پول نقد از هنرمندانی که برای ساختن چیدمان های خود نیاز به وجوه نقدی دارند کمک کنند.
برنینگ من نام خود را از سنت سوزاندن پیکره مرد چوبی غول آسایی می گیرد که در شنبه شب پیش از پایان فستیوال طی مراسمی به آتش کشیده می شود.