دانشمندان برای بازگرداندن بینایی به افرادی که به یک نوع معمول نابینایی مبتلا هستند، قدم بسیار مهمی برداشته اند.
پژوهشگران کالج لندن موفق شده اند سلول های گیرنده نور حساس به نور را به چشم افراد نابینا پیوند بزنند. این سلول ها از شبکیه چشم ترکیبی گرفته شده بودند که در سلول پایه جنینی موش کوررنگ رشد کرده بودند. بسیاری از اشکال نابینایی، از جمله دژنراسیون ماکولار مربوط به کهولت سن، رتینیت پیگمنتوزا و نابینایی ناشی از بیماری دیابت، به دلیل از بین رفتن سلول های شبکه چشم به وجود می آیند.
پژوهشگران می گویند به نظر می رسد که سلول های پیوندی به طور طبیعی در شبکیه چشم موش رشد کردند و ارتباطات عصبی مورد نیاز برای برقراری ارتباط و ارسال اطلاعات مربوط به بینایی به مغز را شکل داده اند.
این شیوه در آینده راهی برای تامین نامحدود سلول های سالم گیرنده نور به شبکیه چشم انسان فراهم می کند.
پروفسور رابین علی یکی از محققان این پروژه می گوید: «دانشمندان طی سال های اخیر در استفاده از سلول های پایه بسیار کارکشته شده اند و با استفاده از آن ها انواع سلول های بزرگسالان و بافت های متفاوت را تولید کرده اند. اما استفاده از این سلول ها برای نسخه برداری از ساختار پیچیده شبکیه چشم در آزمایشگاه بسیار دشوار بوده و احتمالاً علت آن این است که نوع کشت سلول هایی که مورد استفاده قرار می گیرند توانایی بازآفرینی روند تولید یک سلول عادی را نداشتند.»
پژوهشگران این سلول ها را با استفاده از شیوه کشت سه بعدی ابتکاری ژاپن پرورش دادند. دانشمندان سپس این سلول ها را با سلول هایی مقایسه کردند که به صورت طبیعی کشت داده شده بودند تا مطمئن شوند که این سلول ها از نظر بیولوژیک شبیه هستند. آن ها سپس حدود ٢٠٠ هزار سلول را پیوند زدند و آن را به شبکیه چشم موشی تزریق کردند که کوررنگ بود.
سلول های تزریقی سه هفته بعد شبیه سلول های عادی و سلول های گیرنده نور کامل و بالغ بودند. بعد از گذشت شش هفته از عمل جراحی، سلول ها هنوز آنجا بودند و محققان متوجه شدند که با اجزا و سلول های شبکیه موجود، ارتباطات عصبی برقرار کرده اند.
پروفسور علی می گوید:«فن آوری نوین سه بعدی رشد عادی را بهتر تقلید می کند و این به معنای آن است که ما می توانیم سلول ها را در مرحله درست و یا دقت انتخاب، و آنها را خالص کنیم تا مطمئن باشیم که پیوند با موفقیت انجام می شود. قدم بعدی این خواهد بود که با پیشرفت این فن آوری، از سلول های انسان استفاده کنیم و بتوانیم آزمایش های بالینی را شروع کنیم.»
پژوهشگران کالج لندن موفق شده اند سلول های گیرنده نور حساس به نور را به چشم افراد نابینا پیوند بزنند. این سلول ها از شبکیه چشم ترکیبی گرفته شده بودند که در سلول پایه جنینی موش کوررنگ رشد کرده بودند. بسیاری از اشکال نابینایی، از جمله دژنراسیون ماکولار مربوط به کهولت سن، رتینیت پیگمنتوزا و نابینایی ناشی از بیماری دیابت، به دلیل از بین رفتن سلول های شبکه چشم به وجود می آیند.
پژوهشگران می گویند به نظر می رسد که سلول های پیوندی به طور طبیعی در شبکیه چشم موش رشد کردند و ارتباطات عصبی مورد نیاز برای برقراری ارتباط و ارسال اطلاعات مربوط به بینایی به مغز را شکل داده اند.
این شیوه در آینده راهی برای تامین نامحدود سلول های سالم گیرنده نور به شبکیه چشم انسان فراهم می کند.
پروفسور رابین علی یکی از محققان این پروژه می گوید: «دانشمندان طی سال های اخیر در استفاده از سلول های پایه بسیار کارکشته شده اند و با استفاده از آن ها انواع سلول های بزرگسالان و بافت های متفاوت را تولید کرده اند. اما استفاده از این سلول ها برای نسخه برداری از ساختار پیچیده شبکیه چشم در آزمایشگاه بسیار دشوار بوده و احتمالاً علت آن این است که نوع کشت سلول هایی که مورد استفاده قرار می گیرند توانایی بازآفرینی روند تولید یک سلول عادی را نداشتند.»
پژوهشگران این سلول ها را با استفاده از شیوه کشت سه بعدی ابتکاری ژاپن پرورش دادند. دانشمندان سپس این سلول ها را با سلول هایی مقایسه کردند که به صورت طبیعی کشت داده شده بودند تا مطمئن شوند که این سلول ها از نظر بیولوژیک شبیه هستند. آن ها سپس حدود ٢٠٠ هزار سلول را پیوند زدند و آن را به شبکیه چشم موشی تزریق کردند که کوررنگ بود.
سلول های تزریقی سه هفته بعد شبیه سلول های عادی و سلول های گیرنده نور کامل و بالغ بودند. بعد از گذشت شش هفته از عمل جراحی، سلول ها هنوز آنجا بودند و محققان متوجه شدند که با اجزا و سلول های شبکیه موجود، ارتباطات عصبی برقرار کرده اند.
پروفسور علی می گوید:«فن آوری نوین سه بعدی رشد عادی را بهتر تقلید می کند و این به معنای آن است که ما می توانیم سلول ها را در مرحله درست و یا دقت انتخاب، و آنها را خالص کنیم تا مطمئن باشیم که پیوند با موفقیت انجام می شود. قدم بعدی این خواهد بود که با پیشرفت این فن آوری، از سلول های انسان استفاده کنیم و بتوانیم آزمایش های بالینی را شروع کنیم.»